Dag 3 – “Let it gooo!”
Een belangrijk deel van opvoeden is loslaten. Een belangrijk deel van een abrupte onderwijsverandering, is ook loslaten. Ik heb er alles aan gedaan om grip te hebben op de situatie, veel gedaan, misschien teveel zelf gedaan. Dat allemaal om grip te houden.
Terwijl grip houden nu juist het moeilijkste is wat er is. De afgelopen dagen hebben mijn collega’s, en ik, hard gewerkt om het werk “klaar te zetten” voor onze leerlingen, in studiewijzers. Uitgebreide beschrijvingen van de fases van het leren van een nieuw onderdeel. Vandaag was het moment dat mijn collega en ik ze mochten (moesten? gingen?) versturen. Onze vingers bleven even boven de muisknop hangen, dit werd het startsein en we voelde toch een soort spanning door onze hand gaan. We drukten en weg was de mail naar de leerlingen en de ouders. Als een startschot van ons afstandsleren. En net zoals bij een startschot iedereen begint met rennen, bleven wij verbaasd achter dat er nu eigenlijk niets leek te gebeuren. We moesten loslaten.
Ondertussen ging “het werk” (alsof het ons normale werk was, maar dan toch anders) gewoon door. We kregen samen vandaag meerdere keertjes digitaal applaus voor al het goede werk dat we gedaan hebben, werk dat nergens beschreven staat in iemands taak, werk dat misschien ook wel niet ons werk is, werk waarvan wij geloven dat het moest gebeuren, werk wat wij ook (stiekem) leuk vinden en werk waar we ook beide (stiekem) best goed in zijn. Maar we kunnen niet alles met z’n tweetjes en lagen er dus ook verantwoordelijkheden bij anderen en dan moet je loslaten. En van alles wat ik de afgelopen dagen heb gedaan, van de uren die ik heb gemaakt, vond ik dat het moeilijkste. Het loslaten en zien dat het niet gebeurt zoals jij vindt dat het moet. Alles in je vezels schreeuwt er om, om het “dan maar” zelf te doen, maar dat is niet de oplossing. Loslaten. Lastig, zeker als je als ongekroonde chef wordt gezien, dat voelt als rol van eindverantwoordelijke, dan wil je toch overal achter staan van wat opgeleverd wordt? Maar ik stond maandag voor het team en zei “verwacht geen perfectie”, daarmee wilde ik ruimte geven aan het team, laten accepteren dat fouten maken mag. En toch verwacht ik voor “mijn” deel wel perfectie en moet ik ook dat loslaten.
Daarom werd “let it go” het motto van de dag voor mijn collega en voor mij en zeiden we het meerdere keren tegen elkaar. Zo schrijft een blog zichzelf, misschien wel een onderdeel van het loslaten. Het is een proces, net zoals opvoeden en net zoals afstandsleren.
Als er dan ’s avonds een kritische mail van een ouder komt die alle beslissingen van ons team ter discussie stelt kan je niet anders dan denken “let it go, let it go, turn away and slam the door, I don’t care what they’re going to say” (en toch snel terug mailen waarin je alle aannames en opmerkingen weerlegt – eigenlijk vroeg ik hem to “let it go” omdat we hartstikke ons best doen en bewuste keuzes hebben gemaakt). Want dat leren loslaten, doe ik toch ook maar in stapjes. Één zo’n mail doet tien complimenten teniet. “Let it go, Milou, let it go!”
Ik laat mijn leerlingen los zonder ze uit het oog te verliezen, dat ga ik proberen met mezelf ook te doen. “Let”ten jullie ook op elkaar (sorry, ik moet de flauwe woordgrapjes van mijn collega’s voorlopig missen, dus moet het toch ergens kwijt).
Oh, en mocht je je afvragen wat hebben die foto’s hier mee te maken? Dat ben ik met een collega, een paar jaar geleden, tijdens het jaarlijkse open podium van onze school, we deden hier een medley van Disney-liedjes. Het jaar daarvoor deden we samen “Let it go”, maar daar had ik geen foto van. Nog regelmatig sturen we elkaar geluidsfragmenten als we op een feestje zijn en “Let it go” horen, ik kon dus niet anders dan aan haar denken vandaag. Zeker nu ze op een andere school werkt. Let it go.