Regelmatig heb ik gesprekken over mijn blog met leerlingen, altijd ligt hiervoor het initiatief bij de leerling. Een groepje meiden toont regelmatig interesse in mijn blog en maken er verwijzingen naar. “Hoe onthoudt u dit allemaal?” Ik leg uit dat ik het “opschrijf”, dat wil zeggen dat ik een appgroepje met mezelf heb aangemaakt en het via Whatsapp naar mezelf[…]
“Mevrouw, hoe heet u in het echt?” – leerling K. (12 jaar)
D. (13 jaar) tegen zijn computerscherm: Ohh dit is echt nep, hij doet het niet. Ik: Nee hoor het is echt. D: Dit is echt nep. Ik: Het is echt echt. D.: Dit is echt flauw, hij doet het niet. Ik: Je leert snel!
D. (13 jaar) tegen zijn computerscherm: Ohh dit is echt nep, hij doet het niet. Ik: Nee hoor het is echt. D: Dit is echt nep. Ik: Het is echt echt. D.: Dit is echt flauw, hij doet het niet. Ik: Je leert snel!
Ik weet niet hoe ze is als docent, ik ken haar alleen in het echt. C. (14 jaar)
Ik weet niet hoe ze is als docent, ik ken haar alleen in het echt. C. (14 jaar)
Pff…. Ik heb het heet in mijn hoofd! …. Wat! Dat kan echt hoor! N. (13 jaar)
Pff…. Ik heb het heet in mijn hoofd! …. Wat! Dat kan echt hoor! N. (13 jaar)
Ik: Ik wil natuurlijk niet dat jullie gemaakte toetsen om te huilen zijn. L. (13 jaar): Moet u écht wel eens huilen om ons? Ik (bloedserieus): Ja. L.: HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!
Ik: Ik wil natuurlijk niet dat jullie gemaakte toetsen om te huilen zijn. L. (13 jaar): Moet u écht wel eens huilen om ons? Ik (bloedserieus): Ja. L.: HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!