Dag 179 – “Black”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 5 februari.

Deze middag fiets ik naar huis met een goed gevulde tas met nakijkwerk, maar zwaarder is het lood in mijn schoenen. Na twee dagen schoolexamens ligt er dus genoeg werk op mij te wachten, werk waar ik normaal gesproken al niet zo gek op nakijken ben maar nu voel ik echt tegenzin om er mee te starten. Dat gevoel ontstond gistermiddag al.

Na nog een paar lesuren les gehad te hebben en de laatste dingen herhaald te hebben, stuur ik mijn leerlingen het lokaal uit om zich mentaal voor te bereiden op het schoolexamen, toiletpauze, even ontladen of wat dan ook.

Ondertussen bereid ik het tijdelijke lokaal in de aula voor, want daar past de hele klas tegelijkertijd in, voor het schoolexamen. Laptops aanzetten voor de leerlingen die typen in plaats van schrijven, BINAS-boekjes klaarleggen op de tafels, het examen uit de kluis laten halen, nog snel één usb-stick opsnorren, dat soort dingen.

Als ik door het open deel van de aula loop zie ik mijn leerlingen daar al wat meer gespannen een praatje maken. Ze kijken mij aan en eentje begint een gesprek, waar al gauw een paar van zijn vrienden op aanhaken.

“Mevrouw, is hij moeilijk?”

– “Ik denk dat hij gewoon te doen is voor jullie.”

“Tenminste iemand die er vertrouwen in heeft!”

– “Ik heb er zeker vertrouwen in, jullie kunnen het! Jullie zijn voorbereid.”

Wat ik daar zei speelde ik niet, de toets is wel pittig, maar ik was vol van vertrouwen. We hadden geoefend, ze hadden moeilijkere vraagstukken opgelost dan die in dit schoolexamen zitten. Het zou goed komen, ik was er van overtuigd. Spannender vond ik de toets van de dag daarna, vandaag dus.

Dus stapte ik positief de aula in, riep ze naar binnen, liet ze settelen op een plekje, spullen pakken, tassen tegen de achterwand, daarna de monden dicht, het papier uitdelen, dan de toets om uiteindelijk het startsignaal te geven. Je zag ze allemaal tegelijkertijd hun boekje open slaan en daar gingen ze.

Ondertussen tekende ik voor de aanwezigheid voor de leerlingen, regelde mijn collega een klok en schreef ik op een verrijdbaar whiteboard alle tijden waarop leerlingen het lokaal mogen verlaten als ze klaar zijn. Te beginnen met 50 minuten en dan elk kwartier tot dat we op de 100 minuten zitten en dan krijgen de leerlingen met recht op extra tijd nog maximaal twintig minuten.

Tijdens het geploeter van de leerlingen wissel ik het bureau af met rondlopen. Ik kijk hier en daar mee, beantwoord veel vragen. Al moet ik bij de meeste zeggen: “daar kan ik geen antwoord op geven”. Het valt op dat de leerlingen veel vragen stellen over de stof die ze hadden moeten leren en maar enkele omdat er iets onduidelijk is in de toets zelf of iets dergelijks.

Voordat we halverwege de tijd zijn, is de eerste leerling klaar. We checken dan altijd of de leerling geen vragen vergeten is, en ik blader dus door zijn antwoordenblad. Alle multiple choice vragen zijn beantwoord en bij alle open vragen staat een streepje. Shit. Lost for words kijk ik de leerling aan, ik probeer hem nog over te halen om nog iets te proberen, tevergeefs. En ook kort na hem zijn er al meerdere leerlingen klaar, terwijl de toets echt niet geschikt is om binnen vijftig minuten af te hebben.

Ook alle toetsen van die leerlingen blader ik door om te kijken of de vragen beantwoord zijn. Ik zie een paar vragen structureel niet aangepakt zijn, in plaats van een tekening te maken zoals de opdracht is, hebben ze gewoon willekeurig een getal op het lijntje geschreven. Ik wil vloeken, schreeuwen en eigenlijk het liefst janken. Van al mijn positiviteit is niets meer over, de moed ligt nu al op de bodem van mijn schoenen. Maar ik moet me nog even groot houden.

Tegen de eindtijd van de toets zijn er nog maar heel weinig leerlingen, als de laatste leerling weg is en mijn collega mij niet meer hoeft te helpen, blijf ik achter in de lege aula. Ik zit op de bureaustoel te kijken naar de lege ruimte voor me en ik leg mijn hoofd in mijn handen. Daar doe ik iets, wat ik niet vaak doe door resultaten van leerlingen: ik laat een traan. Ik denk aan mijn collega die regelmatig zegt: “waarom kunnen jullie ze zo druk maken om cijfers van leerlingen?”. Een terechte vraag en dat doe ik normaal ook niet, maar deze keer raakt het mij, niet vanwege de cijfers maar vanwege het resultaat. Totaal gefrustreerd zit ik daar en doe wat ik nog minder vaak doe op een donderdagmiddag, ik pak een colaatje en een zak chips en ik ga daar weer zitten.

Mijn leidinggevende komt toevallig langs samen met een collega om iets te vragen, ze zien mijn verslagenheid, we praten daar over, ik beantwoord de vragen en zij gaan weer hun weg. Weer staar ik naar de lege ruimte voor me, maar nu met chips en cola. Ik krijg een appje van mijn leidinggevende: “Ik proefde net frustratie en moedeloosheid. Vrij riskante blend. Ik ben hier tot een uurtje of half zeven, als je behoefte hebt.” Na een kort moment van twijfel, want in emotie denk ik altijd dat het beter is om alleen te zijn, app ik hem “rake analyse”. Hij appt dat hij er aan komt.

We praten wat, halen de spanning uit de lucht, zijn serieus afgewisseld met wat luchtigheid en maken af en toe een grapje, we aten wat chips. Het was moeilijk om toe te geven maar fijn dat ik toch mezelf had overtuigd dat praten misschien beter was, de chips en cola hadden namelijk nog niet het gewenste effect.

Natuurlijk kon ik op dat moment niet bepalen hoe de toets écht gemaakt was, mijn gevoel werd geleid door overhaaste conclusies van de paar dingen waar ik opgelet had. Door die ene leerling die bijna niets had kunnen maken. Het zorgde er wel voor dat de tas met toetsen er in zwaarder voelde dan hij daadwerkelijk was. Mijn doelstelling was niet om alle leerlingen op een voldoende te krijgen voor dit schoolexamen, maar stiekem hoop je het natuurlijk wel.

Net zoals mijn leerlingen twijfelde ik hierdoor vooral aan mezelf, niet aan hun, net zo min dat zij aan mij twijfelen. Twijfels over mijn impact, twijfels over alles. Bij de toets van vandaag merkte ik niet hetzelfde als gister, maar de twijfel zat nu al in mijn lijf, dus maakte vandaag geen verschil meer. Dus fiets ik naar huis en hoop ik maar dat mijn conclusies inderdaad veel te overhaast waren. Maar daarvoor zal ik het toch eerst moeten nakijken… Fijn weekend…

Hey, oh

Sheets of empty canvas

Untouched sheets of clay

Were laid spread out before me

As her body once did

All five horizons

Revolved around her soul

As the earth to the sun

Now the air I tasted and breathed

Has taken a turn

Oh and all I taught her was everything

Oh I know she gave me all that she wore

And now my bitter hands

Chafe beneath the clouds

Of what was everything

Oh the pictures have

All been washed in black

Tattooed everything

I take a walk outside

I’m surrounded by

Some kids at play

I can feel their laughter

So why do I sear

Oh, and twisted thoughts that spin

Round my head

I’m spinning

Oh, I’m spinning

How quick the sun can, drop away

And now my bitter hands

Cradle broken glass

Of what was everything

All the pictures have

All been washed in black

Tattooed everything

All the love gone bad

Turned my world to black

Tattooed all I see

All that I am

All that I’ll be, yeah

Uh huh, uh huh, oh

I know someday you’ll have a beautiful life

I know you’ll be a star

In somebody else’s sky

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/5Xak5fmy089t0FYmh3VJiY?si=SLzjJl3MRNWZM3swy4W9QQ

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A