Dag 158 – “This is me”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 7 januari.

Er zijn verschillende soorten docenten, naast dat er verschillende individuen zijn, elke groep met verschillende stijlen. Een van de kenmerken van de verschillende types is de doelgroep: praktijk, vmbo, havo/vwo, mbo, hbo, wo maar ook welke afdeling van de doelgroep. Leeftijdscategorie, dus. Toen ik begon aan mijn docentenopleiding was ik er van overtuigd dat ik “later” de bovenbouw van havo/vwo zou lesgeven. Totdat ik bijna 12 jaar geleden hier kwam werken.

De vmbo-t-leerlingen, mavo bij ons, maakte mij het leven ZUUR. De hoofdletters zijn in dit geval echt nodig. Alles wat ik geleerd had in die drie jaar voor de klas, kon ik weer vergeten. Niet zulke handige routines die ik mezelf had aangeleerd, werden hier afgestraft. Het was zwaar, heel zwaar. Maar wat werd ik, figuurlijk dan hè, verliefd op de mavo-leerling. Dus van havo/vwo-docent, werd ik in een jaar tijd een mavo-docent. Niet alleen omdat ik niet meer op een havo/vwo school werkte, maar omdat deze doelgroep mij zo erg aansprak. Ik wist dat ik hier zou blijven.

Het jaar daarna kwam ik naast de onderbouw ook in de bovenbouw te werken, weer een nieuwe wereld. Leerlingen uit klas 1 die naar klas 2 gaan komen ze een cirkel dichter bij de hel, grapje natuurlijk, en na de zomervakantie daarna zijn ze weer een cirkel verder. Het eerste jaar zijn ze ambitieus en gemotiveerd, dan slaat de drukte van de puberteit toe en dan komt de lamlendigheid van de pubers als een deken over ze heen. Moest ik het ene uur keihard werken om de leerlingen van de onderbouw rustig te houden, dat iedereen op z’n stoel bleef voor vijf minuten. Om dan het andere uur met hangen en wurgen een leerling uit z’n stoel te krijgen om iets op het bord te schrijven.

Zo werd ik een mavo-onderbouw-docent. Daar stond ik in mijn kracht zoals ze dat zo mooi lelijk zeggen. Daar was ik op mijn best, de kinderachtigheid, de energie. Die energie, dat is een ander kenmerk van de stijl van een docent. Je hebt docenten waar leerlingen rustig worden doordat zij langzaam en zachtjes praten. En collega’s die dansjes doen als ezelsbruggetje en bijna rennend door het lokaal gaan. Als ik informatie en grapjes afgewisseld met wat onzin op de leerlingen afvuur als een machinegeweer, weet ik weer zeker welke docent ik ben. Een klas in volledige stilte aan het werk? De onrust maakt van mij meester, terwijl anderen er een figuurlijke moord voor zouden doen.

Voor het vak wat ik geef zijn de meeste van mijn collega’s anders dan ik ben. Dat merk je als je halverwege het jaar klassen overneemt van een docent. Opeens krijgen ze weer een wervelwind om hun oren, terwijl ze de afgelopen anderhalf jaar hele relaxte en rustige docenten hadden. Als een potje sneltennis, dat is dan misschien wel pingpong, reageren de leerlingen en ik op elkaar, op een manier waarmee ik ondertussen probeer te zorgen dat ze de informatie eigen maken.

Voor mijn vierdeklassers die het heel chillllllll vinden om lekker onderuit op hun stoel te zitten, blijft het wennen. Ze vinden het leuk, lachen waar er gelachen moet worden, vragen om onzin waar dit kan, praten over de inhoud wanneer het nodig is, maar soms kijken ze vanuit die chillmodus mij aan en kunnen ze niet anders dan verzuchten:

“Jeetje mevrouw, heeft u suiker in uw thee ofzo?! Waar haalt u anders die energie vandaan?”

Ik kan er om lachen, wijs de leerling niet terecht dat het ongepast is, nee, dat is niet mijn stijl. Het kon niet anders voor mij, we hadden natuurlijk even een gesprek over hoe vies suiker in de thee is (mijn mening) en hoe vroeg het is (hun mening, ik vind half tien toch best oké). Zoveel docenten, zoveel stijlen, zoveel leerlingen, zoveel smaken. Niet alle leerlingen zullen een fan van mij kunnen zijn, zij kunnen hun hart weer ophalen tijdens een andere les. Juist daarom is het goed dat er verschillende docenten zijn. Dus mag ik gewoon blij zijn met mijn stijl, tel ik mijn zegeningen en geniet ik na van de lol die we weer hadden in de les. This is me. Ik neem een slokje thee, zonder suiker, en gniffel. Heerlijk toch? Jezelf kunnen zijn.

Another round of bullets hits my skin

Well, fire away ‘cause today, I won’t let the shame sink in

We are bursting through the barricades and

Reaching for the sun (we are warriors)

Yeah, that’s what we’ve become (yeah, that’s what we’ve become)

I won’t let them break me down to dust

I know that there’s a place for us

For we are glorious

When the sharpest words wanna cut me down

I’m gonna send a flood, gonna drown ‘em out

I am brave, I am bruised

I am who I’m meant to be, this is me

Look out ‘cause here I come

And I’m marching on to the beat I drum

I’m not scared to be seen

I make no apologies, this is me

———————————————

You’re the voice I hear inside my head

The reason that I’m singing

I need to find you

I gotta find you

You’re the missing piece I need

The song inside of me

I need to find you

I gotta find you

This is the real, this is me

I’m exactly where I’m supposed to be now

Gonna let the light

Shine on me

Now I found who I am

There’s no way to hold it in

No more hiding who I want to be

This is me

De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/45aBsnKRWUzhwbcqOJLwfe?si=tKEyzoM-RtW3l7KObh2Z7g en https://open.spotify.com/track/7ccafht4yrejDQjLxLCq7p?si=I5e6XTeZTtuiU9-XOh92gA

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A