Dag 155 – “No rights no wrongs”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 4 januari.

Zo plotseling als deze kerstvakantie begon, zo snel is hij ook alweer voorbij. Ik ben twee weken vakantiequarantaine, een vakantiehuisje in Noord-Brabant moet ons het gevoel geven echt even niet aan het werk te zijn, zonder dat we de risico’s op verspreiding van Corona vergroten. We zijn klachtenvrij, het is daarom geen echte quarantaine, maar wel heel fijn om twee weken even ergens anders thuis te zijn. Zeker voor mijn vriend voor wie thuis tegenwoordig ook zijn kantoor is.

Na anderhalve week, vlak voor de jaarwisseling beginnen de eerste inhoudelijke vragen van collega’s te komen via Teams. Dan merk ik dat ik eigenlijk helemaal nog niet uit mijn vakantiecocon wil komen en beantwoord ik de vragen niet direct zoals ik normaal wel gedaan zou hebben. Ik ben er nog niet aan toe. Ik steek liever nog even mijn kop in het zand, en dat mag, daar is het namelijk vakantie voor!

Op de twee laatste vakantiedagen wordt de stroom berichtjes groter en de aard soms wat urgenter. Ik geef adviezen maar blijf wel voor mezelf ontkennen. Hoe dichterbij de maandagochtend komt, hoe meer ik aan mezelf merk dat ik er niet aan wil denken. Nu vind ik de kerstvakantie altijd te kort, maar dit jaar is dat gevoel sterker dan ooit.

Als ik bij mijn gevoel ten rade ga, weet ik ook waardoor dit komt. Het is niet dat ik niet opgeladen ben, het is niet dat ik niet wil lesgeven, het is het feit dat ik voor eindexamenklassen kom te staat. In de klas. Terwijl de rest van Nederland online werkt of lessen volgt, sta ik daar met een groep pubers die zich zeker niet aan alle maatregelen heeft gehouden in de vakantie, die onderling niet eens de anderhalve meter hoeven te houden, die feestjes hebben gevierd. Terwijl je ondertussen zelf dingen moet afzeggen omdat je anders met meer dan twee gasten bent, terwijl je pittige discussies hier over moet voeren. Terwijl je zelf er alles aan doet, te doen wat je kan doen. Privé dingen laten om vervolgens risico op je werk te lopen. Het. Voelt. Niet goed.

Wat ik er lastig aan vind, gaat niet om mijzelf. Ik ben niet bang, natuurlijk word ik liever niet ziek, en ik zie ook dat overgaan op online lessen én een examen dat ‘gewoon’ doorgaat ook geen fantastisch alternatief is. Ik vind het vervelend voor mijn vriend, voor mijn omgeving, familie, vrienden. Met zoveel mensen met wie ik veel minder (anderhalve meter) contact heb omdat ik niemand wil besmetten, terwijl ik ondertussen dagelijks zoveel mensen zie.

Dit gevoel zorgt voor wat lood in mijn schoenen als ik deze ochtend de drempel over stap, mijn fiets geparkeerd op een leeg plein. Ik maak een casual praatje met een van de schoolleiders zonder dat mijn gevoel ter sprake komt. Totdat ik hun kantoor in stap en de ander vraagt: “hoe gaat het met je?”. Ik voel het, en hij ziet het. Het water staat hoog. “Zullen we het er vanmiddag over hebben?” en ik knik. De ander kijkt en weet niet wat er zojuist gebeurd is.

Het is rustig op school, de meesten komen voorlopig niet meer naar school, en ik zou bijna de nieuwjaarswensen, zoenen en toespraak gaan missen. Maar nu is het fijn om niet met teveel mensen te zijn. Ik ontvang vandaag mijn leerlingen weer en ontwijk al de vakantiepraat, ik wíl de verhalen niet horen. Stoere verhalen die er zeker zijn, zo begreep ik van collega-lotgenoten. Dus we doen waar we voor komen, zonde om die kans dan niet te grijpen, we leren.

Met dat lood in de schoenen én een groep bijna volwassenen maar toch zeker nog pubers die er duidelijk geen zin in hebben is het een lastige dag. Ik ben al emotioneel en laat mij dus toch triggeren, hoe graag ik het ook niet wilde zeggen hoor ik het over mijn lippen rollen. Het verhaal dat ik hier ook liever niet ben en dat ik het lastig vind omdat ik privé zoveel moet laten, maar dat we toch moeten. Een zwaktebod. Deze hele dag bleek een zwaktebod voor mij.

Wat is het dan fijn om de dag af te sluiten met iemand die luistert en begrip toont. Die het niet oplost maar mij wel aan het denken zet. Ik weet nu dat ik beide situaties niet wil, volledig gewoon les of volledig online les, en dat er eigenlijk geen perfecte tussenweg bestaat. Het voelt nog steeds niet goed, maar het voelt beter. Hopelijk kan ik daardoor morgen weer meer mezelf zijn.

Going through hell, while looking at heaven

Found an answer looking for a question

Not enough words to make a sentence

It’s not easy to find a way

How much water to kill a fire?

How many lows can take you higher?

The only road to your desire

It won’t be easy to find a way

I don’t know what I believe

I won’t let my eyes be deceived

The winds whispering through the trees

That is not gonna be, not gonna be easy

And oh, no rights, no wrongs, take it from me

‘Cause the answers are living indefinitely

It’s time to face it, ‘cause you can’t change it

No rights, no wrongs, take it from me

No (Na, na, na)

Take it from me (Oh, oh, oh)

Won’t you just take it from me (Na, na, na)

Oh, na, na, na, na

No rights, no wrongs take it from me

How many laughs to make me happy?

I’m counting stars, they make me lucky

How many turns ‘til I find me?

It’s not easy to find a way

How many lies, ‘til a confession

How many prayers, lead to a blessing

How many burns, to learn a lesson

Now, it’s not easy to find a way