Dag 154 – “When will I see you?”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 18 december.
Een werkdag, een verhaal. Traditiegetrouw stond op onze jaarplanning voor deze ochtend het kerstontbijt. Een paar weken geleden zagen we al dat dit natuurlijk geen optie was, helaas. Je probeert te doen wat je nog kan, maar bij elkaar komen voor de leuk, dat past niet in deze tijd.
Het kerstontbijt werd dus afgelast, maar wat doe je dan? Wordt de vrijdag voor de kerst dan toch weer een lesdag? Of is het dan automatisch een lesvrije dag? Gek genoeg werd hier niet direct over gesproken. Er waren mensen die uitgingen van een dag eerder vrij, en er waren mensen die gewoon toetsten inplande. De uiteindelijke uitspraak van de schoolleiding hierover was ondertussen niet meer nodig door de aangekondigde lockdown.
Maar is dit dan een vrije dag? Eigenlijk niet, formeel bekeken. Normaal gesproken is dit een brakke ochtend, bijkomen van het Kerstgala met de eindexamenkandidaten van de avond daarvoor en vroeg op om met je mentorklas het lokaal in te richten en gezellig te doen met zelfgemaakt, of zelfgekocht, of door paps of mams natuurlijk, eten. Het Kerstgala en bijbehorende na-borrel, waren er uiteraard ook niet en juist dan kan ik nu deze vrijdag wél uitslapen.
Flauw, maar ook zonder werkdag van 15 uur de dag ervoor pak ik die kans maar meteen aan. Uitslapen, beetje luieren en schrikken van de deurbel waar je neefje spontaan voor staat. Zo begint deze werkdag, waar ik niet gewerkt heb.
Ondanks de instabiele maag en het onofficiële begin van de vakantie, ga ik tóch nog naar school. Na werktijd, in het donker, dat dan weer wel. Ik heb nog spullen te halen, maar met name te brengen. Voor mijn praktijkvak kunnen we nooit genoeg materialen hebben en daarom spaar ik structureel wc-rollen én dozen. Onze schuur was de afgelopen maanden langszaam dichtgeslibd met dozen. Dozen, dozen, overal dozen.
Zo voor de kerstvakantie waar mijn fiets ook wel weer twee weken rust in de schuur verdient, in plaats van altijd buiten in de kou te blijven staan, moest dat klusje dus nog geklaard worden. Onze auto werd dus volgeladen, met stapels met dozen en nog wat platen hout die wij over hadden. En in het donker, in de bijna lege school, stap ik binnen. Ik voel me een insluiper, een boef, een inbreker. Ik gooi het raam van het lokaal open en door het raam geeft mijn vriend de spullen aan, aan mij in het lokaal. Als omgekeerde inbrekers. De bakken zitten weer stampvol en we hebben voor even voldoende materiaal. Maar voor wanneer. Dat is de vraag.
Wanneer stroomt dit lokaal weer vol met energieke kids om aan de slag te gaan met deze mooie herbruikbare materialen. Met de goeddoordachte opdrachten die we normaal gesproken in de vakantie opstellen, op tijd voor de eerst volgende les, maar wat we nu toch maar even uitstellen. Want voor wanneer. Dat is de vraag.
De school lijkt nog leger en donkerder dan normaal op dit tijdstip, pas net na werktijd. Ik sta bewust even stil in en bij de grote leegte van de school en denk: zal de school daadwerkelijk op 18 januari weer gevuld zijn met leerlingen, when will I see them again?
I’ve lost myself this evening
Remind me to keep breathing
Now I’ve lost my heart
Just start believing
I felt like a new born king
It takes me back to the start
Oh the world stops turning
And the wind stops blowing
But the sun starts shining
When you break the silence
And my heart starts glowing
When I think about you
Desire’s growing
I can’t go without you
When will I see you
When will I see you
When will I see you again?
When will I see you
When will I see you
When will I see you again?
Bruises slowly filling
Silence is killing
Waiting for a sound
Lights are gently fading
The band starts playing
For you
…
When will I see you
When will I see you
When will I see you again?
…
Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/2nd2fbjJxr3EpMOERWjweZ?si=OsW4kNlDRj69fsdudcxaOw
De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A