Dag 153 – “Thank God it’s Christmas”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 17 december.
“Goedemorgen David, met Milou, ik vind het vreselijk om te zeggen. Maar ik moet me ziekmelden.”
Het is weer misgegaan. De middag met collega’s gister was ontzettend gaaf en ze waren zo dankbaar. Ik kreeg er zo’n kick van om ze te kunnen helpen maar het scherm heeft mij weer genekt. Het is nu de derde keer dus ik krijg wel meer vat en informatie op het hoe en het waarom.
Ik voelde het gisteravond al aankomen, eigenlijk zodra ik de laatste sessie beëindigde. Lag even plat op de bank om mijn maag en hoofd te kalmeren. Dit keer besloot ik vuur met vuur te bestrijden, dus niet toegeven maar vechten. De enveloppen van de kerstkaarten moesten geschreven worden, postzegels geplakt, laatste kerstvoorbereidingen getroffen. Het moest. Van mezelf uiteraard, want van wie anders.
Ondanks mijn verzet en het feit dat het af en toe beter ging, kreeg ik geen hap door mijn keel en lukte het halverwege de avond echt niet meer. Plat op de rug. Ogen dicht. Dat was het enige wat nog ging. Mijn maag voelde alsof de stieren van Pamplona er los gelaten werden, alleen plat op mijn rug hield ik ze nog een beetje in bedwang.
De avond werd nacht, de bank werd mijn bed. Ik kon niet draaien naar mijn zij want dan kwam de golf van misselijkheid. Aangezien ik altijd op mijn zij in slaap val, werd het een slechte nacht. Na korte momenten van slaap kon ik rond een uur of vier draaien naar mijn zij en nog proberen wat rust te pakken. Hopen op beterschap.
Als mijn wekker gaat weet ik dat het nog verre van goed is. De afgelopen keren voelde ik me the day after niet goed, maar wel goed genoeg. Nu voelde ik mijn reisziekte nog even echt. Ik noem het maar reisziekte omdat het voor mij hier nog het meeste op lijkt, of het nu komt door mijn houding, door de focus die ik mentaal of met mijn ogen moet maken, iets lijkt er mis te gaan in mijn evenwichtsorgaan. Zeeziek van Zoom. Zoom dat eigenlijk Teams was dit keer, maar dat klinkt minder leuk.
Vandaag zou ik dan eindelijk mijn eerste online lessen gaan geven, nadat ik al maanden diverse docenten vertel hoe het ‘heurt’, na mijn collega’s gister de kneepjes van het online lesgeefvak mee te geven. Kan ik het vandaag gewoon niet. De gedachte dat ik dat moet doen maakt me ziek, de gedachte dat ik die kids in de steek laat nadat ze zoveel vertrouwen in mij geuit hebben, maakt me nog zieker. Toch is er geen keuze en krijg ik terecht thuis die keuze ook niet. Dus pleeg ik deze ochtend een telefoontje wat ik zelden pleeg, mijn ziekmelding.
Mijn maag is in rustiger vaarwater beland en na wat hazenslaapjes kan ik het gevoel van binnen niet meer negeren; ik plaats berichten en opdrachten op Teams voor mijn leerlingen. Materiaal waar ze mee aan de slag kunnen als ze anders vandaag van mij les hadden gehad. Ik bel zelfs in, in een vergadering. Inkomende video uit, camera uit, liggend in bed. Ik hoor iedereen die dit leest al in hun hoofd oordelen en dat snap ik, dat zou ik ook doen. Toch voel ik me een spijbelaar en weet ik dat dit nog net kan.
Ik geef op dit moment de flitsende beelden van de inkomende video’s de schuld en schakel deze uit, ik luister en praat mee. Mee met mijn ene collega die met Corona op bed ligt terwijl wij met onze andere collega’s plannen maken voor in het nieuwe jaar. Mee met de werkgroep Lockdown omdat er nog genoeg dilemma’s waren blijven liggen. En ja, dit voelde voor mij goed. Toch nog een steentje kunnen bijdragen en de stemmen van mijn collega’s kunnen horen. Anders was het niet af en echt een te abrupt einde aan deze periode.
Aan het einde van de dag ben ik niet beter, heb ik nagenoeg de hele dag in bed doorgebracht, iets wat ik zelfs als ik ziek ben zelden doe en start toch de vakantie. Thank God it’s Christmas. Wat ik op dat moment nog niet weet is dat de misselijkheid meer dan een week blijft sluimeren, nooit eerder duurde het zo lang als nu. Ik geef de vakantie maar de schuld, of toch het verzetten tegen mijn fysieke grens? Twee dingen weet ik wel, dit brengt een grote uitdaging voor 2021 met zich mee én ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik na de vakantie géén online les ga geven, ik weet niet of ik dat fysiek had aangekund. Ik heb net deze maand de eindexamenklassen van mijn collega overgenomen en zij krijgen gewoon op school les, wat een speling van het lot.
It’s been a long hard year, but now it’s Christmas! Op naar de vakantie, op naar het nieuwe jaar. Aan alles komt een einde, ook aan 2020, ook aan Corona, ook aan mijn Zoomziekte. Een bijzonder jaar geëindigd met een bijzondere laatste werkdag. Op naar beterschap. Thank God it’s Christmas!
Oh, my love
We’ve had our share of tears
Oh, my friends
We’ve had our hopes and fears
Oh, my friends
It’s been a long hard year
But now it’s Christmas
Yes, it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
The moon and stars seem awful cold and bright
Let’s hope
The snow will make this Christmas right
My friend the world
Will share this special night
Because it’s Christmas
Yes it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
For
One
Night
Thank God it’s Christmas, yeah
Thank God it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
Can it be Christmas?
Let it be Christmas
Every day
Oh, my love
We live in troubled days
Oh, my friend
We have the strangest ways
All my friends
On this one day of days
Thank God it’s Christmas
Yes, it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
For
One
Day
Thank God it’s Christmas
Yes, it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
Ooh, yeah
Thank God it’s Christmas
Yes, yes, yes, yes it’s Christmas
Thank God it’s Christmas
For
One
Day
Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/0QtJZpyfZF67QF32p41NXa?si=uTimDeg2Q6iaGUn1lzPEug
De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A