Dag 98 – “We all stand together”
Ik durf het bijna niet te zeggen… Niet al mijn taken vind ik even leuk. Naast je lesgevende taken is er altijd een deel beschikbaar voor taken, en als je, zoals ik, niet mega veel lessen geeft maar wel een grote baan hebt, dan besteed je dus relatief veel tijd aan taken.
Het liefst zou ik zeggen dat alle taken die ik toebedeeld kreeg, de taken worden aan het einde van het jaar verdeeld over het personeel voor het komende schooljaar, allemaal even geweldig vindt. Er is een taak die een paar jaar geleden heel bewust niet meer bij mijn taken stond, het mentoraat.
Niet omdat ik het niet geweldig vind om ‘verantwoordelijk’ te zijn voor een groep pubers, het is namelijk heel fijn om met één van je klas net een andere band te hebben dan met de andere klassen. De belasting van deze taak valt alleen niet te plannen, soms kan je onverwachts opeens er heel veel werk aan hebben, terwijl in andere periodes het opeens weer rustiger kan zijn. Met de duizendpoot die ik uithang op mijn werk, viel dit soms lastig te combineren.
Werkdruk ontstond als ik voor andere taken harde deadlines had en er een incident met een mentorleerling tussendoor kwam. Niet iets wat je kan negeren, maar het andere werk moest toch nog steeds op hetzelfde moment af zijn. Druk dus.
Dus toen mijn leidinggevende een paar jaar geleden vroeg welke taak ik wel zou willen afstoten, was dat het eerste wat ik zei. Spannend wel, het wegvallen van een klasje dat ech van ‘jou’ is (al ben ik nooit in mijn eentje verantwoordelijk voor een klas geweest, maar altijd samen met een collega). Het was even wennen, maar uiteindelijk stiekem best wel fijn.
Toch kwam er een moment in onze kleine school waarop ik weer nodig was. We kwamen een (co-)mentor te kort en ik werd ingedeeld. Gericht om mijn ervaring als mentor over te dragen op de nieuwe collega’s van dienst. Dus kwamen er weer gesprekjes met leerlingen, gesprekken met ouders, corrigerende gesprekken voor gedrag of cijfers, moeilijke gesprekken over afstromen, leuke mentorlessen om in te vullen én ouderavonden.
Ik heb over mezelf geleerd in de jaren dat ik niet die mentor bent die regelmatig even een berichtje naar huis stuurt. Ik ben die mentor die met leerlingen er voor gaat, ze zoveel als mogelijk en nodig is spreekt. Het is ook niet wat ik van tevoren van mezelf dacht, maar levenservaring brengt je soms ergens anders dan verwacht. Mijn eerste mentoraten stuurde ik maandelijkse mails naar alle ouders, nu komt dat niet meer in mij op.
Iedereen heeft zo zijn sterke en zwakke kanten, en dit is er wellicht eentje van mij. Ik zou het contact meer moeten onderhouden en ik geloof ook in de meerwaarde. Toch kan ik niet zeggen dat mijn mentoraten onverdienstelijk zijn verlopen, dus echt fout zal het niet zijn. Wel ben ik dan blij met alle hulp die ik kan krijgen, zoals een ouder die zelf contact met mij opneemt om aan te geven dat ‘de deur’ spreekwoordelijk open staat om te praten over het gedrag van hun kind of om een afspraak te maken omdat de start niet goed geweest is.
Naast het bijzondere contact dat je met een klas opbouwt, was de ouderavond een van de andere mooie elementen van het mentorschap voor mij. Dat klinkt gek, een presentatie hangen tegen een groep stille volwassenen die met een stuk of vijftig in een lokaal gepropt zaten. Een ouderavond was met mijn eerste mentormaatje bijna een soort comedy-act, waar wij in de spotlights stonden. En nu nog steeds is dit het moment waarop ik de toon zet richting de ouders, ze voelen dan wie jij bent als mentor.
Maar nu is er Corona en kregen wij vandaag definitief te horen dat wij geen ouderavonden op school en ook niet live-digitaal gaan doen in Teams. Geen toon die te zetten valt, ik moet het nu hebben van het mailtje dat ik aan het begin van het jaar stuurde om ons voor te stellen.
De schoolleiding heeft gekozen dat wij de informatie in een filmpje opnemen zodat alle ouders geïnformeerd worden. Daarnaast zullen wij gelegenheid bieden om vragen te stellen over de inhoud of contact met ons te zoeken om andere belangrijke dingen te bespreken.
Ook hier maken we dus een andere start, ook hier zal het hele jaar anders verlopen dan anders. Maar één ding blijft. We doen het samen Mentor-Ouder-Leerling. Side by side, we all stand together.
Win or lose, sink or swim
One thing is certain we’ll never give in
Side by side, hand in hand
We all stand together
Play the game, fight the fight
But what’s the point on a beautiful night?
Arm in arm, hand in hand
We all stand together
Keeping us warm in the night
La la la la
Walk in the night
You’ll get it right
Win or lose, sink or swim
One thing is certain we’ll never give in
Side by side, hand in hand
We all stand together