Dag 39 – “(they long to be) Close to you”

What a day it was. Veertig dagen geleden schreef ik een advies aan onze organisatie over de aanpak voor het sluiten van de scholen, de dag daarna was ik in stelling gebracht, zoals dat zo mooi heet, door mijn schoolleider en mocht ik het team meenemen in onze aanpak.

Mijn advies was 1 op 1 overgenomen, een werkgroep was gevormd en ik mocht die club voorzitten. Een adviesorgaan voor ons management. Het team was onder de indruk van de snelle actie en kwamen zelf ook direct soepel in beweging. Genoeg om trots op te zijn.

De afgelopen weken stond de volgende uitdaging voor de deur en zo snel als het plan op 15 maart uit mijn pen (toetsenbord) vloog, zo moeizaam was het afgelopen weken. We zagen de beren, de belemmeringen, de verplichtingen en de keuzes die andere scholen maakten maar wat niet bij ons paste. Vorige week veranderde de grizzlybeer op de weg, langzaam in een teddybeer. Het plan kreeg vorm en vandaag stond ik weer voor het hele team.

Weer mocht ik mijn verhaal vertellen, al is het nu niet alleen mijn verhaal, het is ons verhaal geworden. Gevormd op basis van ideeën uit de werkgroep maar ook de informatie die we in het team hadden opgehaald.

We waren weer op school. Een hernieuwde kennismaking met de school, met ons onderwijs. Ik vertel over de plannen voor 2 juni en de groep gaat uiteen om de invulling concreter te maken. We moeten wennen aan de afstand en juist daarom deden we dit overleg op school. De stoelen op afstand, net zoals toen aan het begin.

Zo konden we vandaag ervaren hoe verrekte moeilijk de afstand is. Zelfs als we er zó bewust mee bezig zijn merk je toch opeens dat je weer te dichtbij staat. Je niet met twee door een gang kan lopen. We moeten het goede voorbeeld geven maar zo makkelijk gaat het nog niet worden.

We weten dat we alles op alles moeten zetten om de anderhalve meter te handhaven, looproutes uitzetten, indeling van de lokalen maken, nieuwe roosters ontwerpen, klassen anders indelen, eigenlijk alles wat gewoon was veranderen. We weten niet hoe het vervolgens buiten het schoolplein gaat, wat ze daar zullen doen. Dat maakt het maken van deze plannen lastiger, maar niet minder belangrijk.

Je ziet het op straat, in de winkels, overal. Het besef wordt minder en de afstand steeds lastiger. Nu we vandaag ‘gewoon’ op school waren merkte je dat des te meer. Een collega die vertelt over een komende nieuwe uitdaging wil je een knuffel geven. To be close to you. Een collega die enorme stappen heeft gezet wil je een schouderklopje geven. To be close to you. Een collega die koffie pakt wil je niet met moeite ontwijken.

Ik denk met liefde na over alles wat we moeten organiseren. Maar af en toe wil ook ik wel eens denken dat straks alles weer normaal is. Dat ik het begin en het einde van een sollicitatiegesprek niet meer ongemakkelijk hoef te vinden omdat je geen hand geeft. Je vriendinnen een knuffel kan geven. Dat je wakker wordt en beseft dat het gewoon een nare droom was.

Maar dan praat ik met mijn collega’s over onderwijs en weet ik weer dat wij over een paar maanden, over een jaar, over een tijdje, we gaan zien hoeveel deze periode ons gebracht heeft. Dan ga ik er weer vol voor. Dan begin ik weer aan de kar te trekken. Juist zodat we ons onderwijs op de juiste manier kunnen inrichten zodat we dichterbij elkaar blijven. Close to you.

Why do birds suddenly appear

Every time you are near?

Just like me, they long to be

Close to you

Why do stars fall down from the sky

Every time you walk by?

Just like me, they long to be

Close to you