Dag 40 – “We go together” en “We are one”

In deze periode heb ik meer dan ooit feedback gekregen en gelukkig voornamelijk heel positief. Complimenten ontvangen, niet mijn sterkste kant. Gister kreeg ik na lovende woorden van mijn schoolleider een applaus van het team, gelukkig werd in één adem ook mijn lieve collega en steunpilaar genoemd. Want mijn reactie is altijd; ik doe het niet alleen.

Als ik iets verzin, heb ik een schoolleider nodig die mij kansen biedt en ruimte geeft. Als ik iets verzin, heb ik mensen nodig die met mij meedenken en hun steentje bijdragen. Als we dan samen iets opzetten, hebben we een team nodig die luistert, kritische vragen stelt en dan samen met ons meegaat. En dit alles heb ik afgelopen periode, wederom, gekregen. Dus elk compliment is niet alleen voor mij, hij is voor ons allemaal.

“Ja maar, kom op Milou, jij hebt niet hetzelfde gedaan als wij, jij hebt veel meer verantwoordelijkheid bij je gekregen.”

Misschien wel, ik begrijp het, toch blijf ik erbij dat je dit niet alleen kan. Als het dan misschien een vorm van leiderschap is, participatief of niet, heb je daar niets aan zonder een team. Een manier om mij te verschuilen voor de complimenten? Wellicht, maar ook echt een argument waar ik in geloof.

Door mijn aanpak, mijn manier van samenwerken werk ik heel intensief met een aantal collega’s samen. Zo ontstond een symbiose, we are one. We hebben slechts een blik nodig om te weten wat we moeten doen, hoe de ander zich voelt, wat de ander denkt en nodig heeft. En dat gaan we dan doen en daarbij kunnen we volledig op elkaar vertrouwen. Iemand wie ik nooit hoef te controleren omdat ik weet wat ik kan verwachten. Een samenwerking waarbinnen wij precies weten wie waar goed in is en wie wat het beste kan doen. Ook een samenwerking die voor anderen zo onlosmakelijk verbonden is dat niet altijd zichtbaar is waar de één stopt en de ander begint waardoor het soms makkelijker is het ons beiden te vragen. Een samenwerking die ons zelfs een gezamenlijk naam opleverde, zoals Brangelina of Brazes. Mevrouw Schoongriek. Ik ben er trots op, samen zijn wij meer. We are more than we are. We are one.

Je kán niet met iedereen een symbiose aangaan, maar je kan wel met (veel) meer mensen een zeer goede samenwerking opbouwen. Een team waarmee je in het dubbelspel iedereen kan verslaan, elkaars krachten kent en taken (gesproken of onbesproken) verdeelt. Het scheelt maar weinig met de symbiotische samenwerking. Zo fungeer ik met mijn collega met wie ik een soort ICT helpdesk vorm, normaal al nodig maar nu met afstandsleren nog veel belangrijker omdat we veel vaker vragen krijgen. Enkele korte zinnen en we weten hoe we verder kunnen.

Ook werk ik zo, op dit moment, met mijn schoolleider. We zijn op elkaar ingespeeld. We go together. Of we nou praten over het onderwijs, mijmeren over de toekomst, een teambijeenkomst invulling geven of andere zaken aanpakken. We pakken ieder onze taak op en stellen onze vragen tijdens sollicitatiegesprekken. We hoeven geen lijstje met vragen te maken, we bespreken van te voren niet wie wat zegt. Het gaat vanzelf en loopt als vanzelf. Aan het eind van een gesprek geven we feedback én krijgen we soms ook feedback. Vandaag voelden wij ons alsof wij waren aangenomen door de kandidaat, hij vond onze manier van vragen en het voeren van gesprek zo fijn en natuurlijk. En wist ik het weer zeker; we go together, that’s the way it should be.

Zo zijn wij samen op zoek naar puzzelstukjes in een bos als eekhoorntjes naar “eikeltjes” (al zou ik toekomstige collega’s geen eikels willen noemen), we brengen de puzzelstukjes terug naar ons “hol” (de school, al zou ik dat nooit een hol willen noemen) en proberen ze daar goed in elkaar te laten passen. Je gunt namelijk iedereen een team zoals ik heb, je gunt namelijk iedereen een samenwerking zoals ik die met mijn collega’s heb gevonden.

We hebben een paar goede stukjes gevonden, die volgens ons goed gaat passen. Samen worden we één en dan worden we zo samen een stukje beter, maken we elkaar een stukje beter.

Samen doen we het, alleen kan ik het niet. Samenwerken kan je niet genoeg doen, beseffen mijn schoolleider en ik als we naar huis fietsen. Het tochtje duurt te kort, na lange dagen samen te werken hebben we nog genoeg te bespreken. We blijven naast de weg nog praten tot ik, soms een kwartier later, alleen verder fiets. Bij thuiskomst is het nog licht genoeg om neer te ploffen in de tuin, colbertje aan de kant, benen omhoog, in de zon en ‘s avonds kan ik niet anders dan een dutje doen (of eigenlijk gewoon keihard slapen) op de bank om weer fit wakker te worden en dit blogje te typen. Want ook samen kost energie en op het eind van de dag wisten we nog maar net hoe we onze eigen naam moesten spellen én zelfs toen liepen we als een geoliede machine.

Echt goede samenwerking gaat vanzelf en die momenten én mensen gun je iedereen. I’m blessed. Daardoor kan ik zijn wie ik ben because I’m part of one (big) plan. Dus nee, geen compliment is alleen voor mij. We are one (team)!

We go together

Like rama lama lama ka dinga da dinga dong

Remembered forever

As shoo-bop sha wadda wadda yippity boom de boom

Chang chang changitty chang sha-bop

That’s the way it should be

Wah-oooh, yeah!

We’re one of a kind

Like dip da-dip da-dip doo-wop da doo-bee doo

Our names are signed

Boogedy boogedy boogedy boogedy

Shooby doo-wop she-bop

Chang chang changitty chang sha-bop

We’ll always be like one, wa-wa-wa-one

We’ll always be together

Wha oooh, yeah!

——————————

As you go through life you’ll see

There is so much that we

Don’t understand

And the only thing we know

Is things don’t always go

The way we planned

When it seems all your dreams come undone

We are more than we are

We are one

If there’s so much I must be

Can I still just be me

The way I am?

Can I trust in my own heart

Or am I just one part

Of some big plan?

Your journey has only begun

Is our pride, deep inside

We are one

Family, family, we are one