Dag 38 – “I will survive” en “I’m gonna be (500 miles)”
Val ik in herhaling? Ja. Mijn agenda valt in herhaling! Ik kan over niets anders schrijven, want ik maak niets anders mee. Werken op een school waar naar zo’n 10 nieuwe collega’s gezocht wordt én betrokken zijn bij alle gesprekken is eigenlijk een fulltime baan in deze weken.
Vandaag waren er zoveel gesprekken dat we niet eens anderhalf uur konden inplannen per gesprek, dan komt het moeilijkste voor ons; de gesprekken nog efficiënter uitvoeren zonder af te doen aan de aandacht voor de kandidaat en de kwaliteit van het gesprek. Standje overleven, maar al wetende dat: I will survive!
Zodra je op basis van een cv en motivatiebrief een kandidaat uitnodigd heb je een beeld, een verwachting en misschien zelfs wel een wens, een droom. De woorden vormen een beeld dat zo echt lijkt dat je het bijna kan aanraken. Dan kan je alleen maar hopen dat het positieve beeld waarheid blijkt te zijn, of liever nog dat de werkelijkheid de waarheid overstijgt.
Als een beeld en de waarheid niet congruent zijn, voelt dat buitenaards, je moet schakelen. Je voelt de hoop een moeilijke vacature te vullen met een leuke nieuwe collega van binnen doven. Dat raakt je en toch moet je door.
Er bestaan geen goede en foute antwoorden bij een sollicitatiegesprek, wel bestaan er antwoorden die een beeld ontkrachten of bevestigen. En als je merkt dat een gesprek niet loopt, dat er geen match is, dan moet je durven beslissen het gesprek te beëindigen. Dat deden we vandaag, we durfden en de ander durfde ook en daardoor duurden twee gesprekken een stuk korter dan gemiddeld en ontstonden er ‘pauzes’ om ander werk te doen.
Het ene gesprek, op afstand, werd bruut onderbroken toen de kandidaat digitaal verdween en ook via andere kanalen van de radar verdwenen bleek. Zo zodat we van het ene op het andere moment ‘alleen’ in het lokaal, te staren naar een scherm met daarop onze eigen onthutste gezichten. Je verwacht zijn gezicht weer ‘op te zien poppen’, dus je wacht. Tot je niet meer wacht.
De ander sloten wij zelf af met een duidelijk verhaal waarom we niet samen verder gaan. Iets wat de kandidaat fijn vond. Toch stond ik even (binnensmonds) te schelden. De hoop werd even uitgeblazen. Ik moest schakelen van droom naar werkelijkheid. Verder op zoek naar iemand die ook voor ons 500 miles en 500 miles more zou willen lopen. Ze zijn er. We hebben vertrouwen, nog steeds.
But I would walk 500 miles
And I would walk 500 more
Just to be the man who walks a thousand miles
To fall down at your door
When I’m working, yes I know I’m gonna be
I’m gonna be the man who’s working hard for you
“Jeetje mannen, hoe moet ik deze dag nou weer samenvatten? Welk liedje zou hier nou bij passen?”
Mijn ene collega direct, zonder nadenktijd “500 Miles!”
De ander: “Nee, I will survive.”
At first I was afraid, I was petrified
Kept thinking I could never live without you by my side
But then I spent so many nights thinking how you did me wrong
…
And so you’re back
From outer space
…
Somebody new
…
Go on now, go, walk out the door
Just turn around now
‘Cause you’re not welcome anymore
Weren’t you the one who tried to break me with goodbye
Do you think I’d crumble
Did you think I’d lay down and die?
…
I’ve got all my life to live
And I’ve got all my love to give and I’ll survive
I will survive