Mijn blog is altijd bedoeld om de mooie kanten van het werken met pubers duidelijk te maken. Voor jullie, de lezers, maar ook voor mezelf. Elke docent hoort de leuke uitspraken of voert dezelfde leuke gesprekken met leerlingen, als die ik hier deel. Alleen vergeten zij ze vaak weer, door de tienduizenden invloeden die ze op een werkdag te verwerken hebben en de duizenden beslissingen die ze moeten nemen. Door dit blog bij te houden, onthoud ik meer, geniet ik meer en ben ik bewust bezig met de mooie kanten van het werk.
Maar is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Natuurlijk niet. Geen enkel beroep denk ik. Ik deel alleen die kanten (meestal) niet. Alleen in die moeilijkere tijden, zit soms ook een mooie kant. En die wil ik juist wel weer met jullie delen. Dus vandaag deel ik nét iets anders.
Mijn leerlingen zijn bezig met het ontwerpen van hun eigen magazinecover, met daarop een zelfgemaakte foto en als hoofdonderwerp een held of inspiratiebron. Ze werken er nu twee weken aan en vandaag was de laatste dag om de opdracht af te ronden voordat ze de volgende les hun werk moeten presenteren.
Al vanaf les één strijd een leerling over een deel van de opdracht, het zelf maken van de coverfoto. Hoe kan ze een cover maken over haar held, als ze zelf de coverfoto moet maken. Haar held woont uren vliegen bij ons vandaan. Klasgenoten voegde zich bij haar, ze konden toch niet gewoon aanbellen bij hun held en vragen of ze een foto mogen maken?
“Als ik een foto van social media screenshot, dan heb ik de foto zelf gemaakt.”
Nee, dat is niet wat er wordt bedoeld met de opdracht. Daar leer je niets van.
“Als ik een een foto van social media print en daar dan een foto van maak, dan heb ik de foto zelf gemaakt.”
Nee, dat is niet wat er wordt bedoeld met de opdracht. Daar leer je niets van.
“Als ik via een privé bericht een foto van die persoon toegestuurd krijg, dan is het geen screenshot.”
Nee, dat is niet wat er wordt bedoeld met de opdracht. Daar leer je niets van.
“Ik heb het gevraagd in een privébericht, maar hij zegt dat foto’s sturen geen zin heeft want dan is het toch nog steeds niet zelf gemaakt?”
Helemaal mee eens.
Ik geef alternatieven, probeer de creativiteit te prikkelen. “Ga zelf op de foto áls jouw held.” Nee, no way, dan sta ik voor lul. “Print een foto, lijst hem in, zet het lijstje op een leuke plek en fotografeer dit.” Dat vind ik echt lelijk. “Fotografeer jezelf voor de groene muur en plak jezelf in een foto met je held.” Dat wil ik niet. “Ga aan de slag met het bewerken van een foto zodat je jouw held in een andere foto kan plakken.” Dat wordt nooit mooi. “Print de foto en ga met de Foto van je held op de foto.” Nee, echt niet.
Elke les weer de discussie, elke les gaf ik nieuwe alternatieven. De leerling gaf niet op, bleef er op door gaan. Bleef haar voorkeur opdringen zonder open te staan om iets nieuws te leren (bijvoorbeeld hoe je een mooie foto kan maken of te werken met een greenscreen). Ondertussen waren de klasgenoten afgehaakt in de strijd, gingen aan de slag met de groene muur. En eentje kwam zelfs trots vertellen over hoe ze naar het huis van haar held was gereden (die was niet thuis) en ze zelf een foto had gemaakt van de familie van haar held. High-five-waardig wat mij betreft.
En vandaag moest de cover af. En kreeg ik weer de vraag: “mag ik niet gewoon deze afbeelding als foto gebruiken.” Ik leg uit dat ook na vijf keer hetzelfde te vragen, je hetzelfde antwoord kan verwachten. “Maar wat moet ik dan?” Ik probeer je te helpen, heb je meerdere opties gegeven. “Maar dat wil ik allemaal niet, ik vind dat allemaal niet mooi.” Dan moet je zelf creatief denken en iets leuks verzinnen.
Even later zoekt ze mij op, “kijk! Ik heb op de cover een wit randje rond de foto gehouden. Helemaal zelf gemaakt dus. Mag het dan zo?” Ik kon niet meer en gaf toe. Van mij mag het, alleen zal ik daar nooit de volle punten voor geven. De leerling wordt boos, eist uitleg en als ik het uitleg (ondertussen ook ietwat met geïrriteerde toon) krijg ik rollende ogen, loopt ze weg terwijl ik met haar praat en loopt zonder haar blik van mij af te houden uit mijn bereik. En ze overschrijdt mijn grens. Ik roep dat ze even uit mijn buurt moet blijven en mompel nog in mijzelf “dan ga ik nu even nadenken over waarom ik jou er niet heb uitgestuurd.”
Totaal vergeten dat er leerlingen naast mij stonden. Plots hoor ik als reactie op mijn gemompel: “u had haar er inderdaad moeten uitsturen.” De leerling kiest er voor om mij te steunen, helpt mij te reflecteren. We concluderen dat iedereen wel eens fouten maakt. Ik vergeet plots dat ik boos was, omdat alles wat daarna gebeurde zo mooi was. Zo echt. Zo steunend.
En dat maakt het werk zo lastig, het is niet allemaal makkelijk en het is makkelijker om te concentreren op het nare deel van deze les(sen). Maar ik kies ervoor te denken aan het laatste deel en daardoor geniet ik nét iets meer van mijn werk dan sommige anderen. Ik geloof er in dat je zelf bij die beslissing bent, de beslissing om te kiezen voor het positieve, voor het leuke dus elke dag maak ik daar de juiste keuze. Juist ook als het moeilijk is! Hoe moeilijk dat soms ook is.
En die andere leerling? Die is netjes uit mijn buurt gebleven, heeft niet moeilijk meer gedaan die les. Ben nu zo benieuwd naar de cover volgende week, ik ga uit van het beste! Altijd maar weer. Hopen dat ze iets geleerd heeft, want daar doen we het allemaal voor.
