Roze-koeken-vrijdag
Het is vrijdag. De werkweek weer bijna voorbij. Het is iets voor achten en ik sta als ware een leerling voor de deur van de supermarkt. Ik loop naar binnen, recht op mijn doel af, pak drie pakken roze koeken, loop naar de kassa en wordt ontvangen met “zo, dat doe je snel!”.
Koeken in de tas, hup op de fiets en over een kwartier voor de klas. Vrijdag is namelijk een andere werkdag dan de andere dagen van de week. Het gevoel op de bank in de personeelskamer voor de start van het eerste uur is relaxter. De lessen verlopen relaxter. Jij bent chiller, de leerlingen chiller. Niemand is op zoek naar problemen. Iedereen lacht en doet niet moeilijk. De uren vliegen voorbij.
“WoW, mevrouw, dit was echt een leuke les!”. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg wat ik denk, namelijk dat we niets speciaal leuks hebben gedaan. Huiswerk besproken, nieuwe theorie besproken en vervolgens geoefend. Het uur was wel zo voorbij, want we waren relaxt. Relax, het is vrijdag.
De vrijdag is geen populaire werkdag bij onze collega’s maar bij ons, de wel op vrijdag werkenden, favoriet. Relaxt. Chill. Gezellig. En daarom bij ons omgedoopt tot, de voor ons bekende term, waarmee een collega ook de eerste pauze opende toen ze de koeken op tafel zag liggen: “Yes! Roze-koeken-vrijdag!”. Terwijl de ander aanvult, “Ah roze koeken, die wilde ik in mijn tussenuur al gaan halen, je bent me voor!”. Want we spreken nooit af, we hebben geen roulatieschema, maar zorgen samen dat die koeken er komen!
We fietsen soepel de lessen door, kletsen de pauzes weg (eten een roze koek, per pauze, per persoon) en voor dat we het weten zitten we met ons standaard colaatje in wijnglas (voor het echte vrijdagmiddagborrelgevoel – vrijmibogevoel) en ieder zijn eigen zakje chips achter een eigen pc in de personeelskamer de laatste klusjes af te handelen.
Geen moeilijke klussen, die zijn niet voor de vrijdag. We zijn chill en dat is heel wat anders dan gefocust, dus we maken fouten op vrijdagmiddag. Mailtjes afhandelen en andere simpele klusjes. Her en der wat nakijken lukt soms nog nét. Moeilijke roosters maken? Die bewaren we maar weer voor maandag.
Één voor één strepen we de laatste klusjes af en verplaatsen we ons langzaam naar de bank voor het volgende volle wijnglas cola en het volgende zakje chips. Vrijmibo! We kletsen de week door en hebben alle lopende zaken weer besproken, als je niet op de klok zou kijken, zou je niet weten dat we alweer twee uur verder zijn.
Tijd om naar huis te gaan. In mijn hoofd voer ik, na het gedag zeggen van de collega met wie ik samen fietste, het volgende fictieve gesprek “WoW dit was echt een leuke werkdag! Hoezo? We hebben niets speciaal leuks gedaan…”. Net zoals met lessen kunnen juist de voor ons “standaard” dingen, tradities, routines, het leuk maken, maakt dat het juist speciaal. We zijn relaxt. Chill. Het was immers roze-koeken-vrijdag! En het leuke? Volgende week is het zo weer roze-koeken-vrijdag!