Sieraad voor de tanden
Vandaag was het slechts de tweede dag dat we weer “in bedrijf” waren. De brugklas besteed deze dag aan kennismaken met elkaar en met hun mentor, de andere leerjaren beginnen vandaag voor het “echie” met de lessen.
Er was alleen één maar aan dit echte begin. De schoolfoto’s. Vandaag was er een fotograaf voor het nemen van de bekende pas- en groepsfoto’s. Chaos alom. Elk jaar is er netjes een schema, elk jaar is het goed voorbereid en elk jaar is het toch chaos. Docenten die even weg moeten om met hun mentorklas op de foto te gaan, of een hele klas die tijdens een les naar de fotograaf moet.
Zo had ik vandaag maar één lesuur (mijn brugklasuren vielen immers uit) en was dat natuurlijk het uur dat ze naar de fotograaf moeten. Je geeft ze een nieuw vak en wil daar dus wel even aandacht aan besteden, je komt binnen in een lokaal waar je nooit zit, krijgt dan natuurlijk spontaan je iPad niet verbonden met het bord en begin je al onrustiger dan je zou willen. Gelukkig was mijn les zo ontworpen dat zij allemaal mijn scherm op hun eigen iPads konden meekijken, maar de opstart was aansluitend bij deze dag: chaotisch.
Als je dan eenmaal goed en wel het gesprek aangaat over wat het vak dan precies is, vliegt de deur open en roept de conciërge midden door mijn zin heen: “jullie moeten op de foto”. Zoef, weg zijn ze en ik hobbel er na het afsluiten van het lokaal braaf achteraan.
Omdat ook docenten op de foto gaan zie ik mijzelf even later in het rijtje tussen die klas staan, wachten op mijn beurt. Ondertussen wordt er natuurlijk gezellig gekletst en zo val ik in bij een gesprek tussen een collega (rond de 60) en een leerling. Ze hebben het over beugels, hij vertelt dat in zijn tijd het nog niet de standaard was dat je een beugel had. Een leerling reageert vlot: “Ja, in die tijd luisterde de mensen nog naar mp4’s”, ik haal hem snel uit die droom (dat was nauwelijks in mijn beugeltijd namelijk en dat in een tijd dat dit wel de standaard was) en hoor al snel een klasgenoot verbeteren: “nee joh, toen hadden ze alleen nog live-muziek”. Al met al een goed begin van het gesprek.
De leerling waar de collega oorspronkelijk mee in gesprek was hoort zijn jaloezie over de beugel, zij vertelt dat zij ook niet kon wachten tot ze eindelijk haar beugel mocht (dat was nieuw voor mij). “Het leek mij juist leuk, een sieraad voor op je tanden. Weer eens wat anders.” Ze had niet veel pijn van haar beugel, ze had alleen soms wondjes in haar mond antwoordde ze netjes aan haar docent maar toch was het niet zo leuk als ze had verwacht. “Maarja, zo hoor ik er natuurlijk wel helemaal bij!”.
Wat een heerlijke positieve en verrassende kijk kunnen leerlingen toch hebben. Ik weet nog toen ik zelf een beugel kreeg, ik was een stuk ouder dan de gemiddelde beugelleeftijd en al mijn klasgenoten waren al beugel-af en zo werd ik toch kortstondig geplaagd met iets wat bij de standaard hoorde. Een sieraad? Zo had ik het nog nooit bekeken. En zo leerde deze leerling mij weer wat nieuws, een levenslesje.
Om deze wijze les ook weer proberen terug te betalen deed ik een poging de rest van de groep ook wat te leren aan de hand van mijn beugelervaringen. “Alsjeblieft, lach met je tanden bloot op de foto, ik heb zo veel spijt van mijn jaren gesloten-mond-foto’s.” En daar gingen ze, de lippen stijf op elkaar en “lachen” maar. Behalve de leerling met de mooie tandsieraden, die lachte ze bloot en bewees maar weer wat een positieve houding je allemaal brengt. Geen pijn aan je beugel in ieder geval!