Mag ik even de aandacht?
Na een drukke werkdag loop ik vanaf mijn huis naar de supermarkt. Vers uit een voortgangsgesprek, planningsgesprek, functioneringsgesprek, of hoe je het ook wilt noemen van 2,5 uur met mijn schoolleider. Voor ons beide altijd weer een moment van bezinning, een ijkpunt en eigenlijk altijd een fijn gesprek. Gewoon even tijd om te kletsen over hoe wij over het werk, het onderwijs, ons schooltje en mijn functioneren nadenken.
Zo’n gesprek zet mij weer even op scherp. Waarom doe ik de dingen die ik doe? En hoe ik ze doe? Wat vind ik daar van en wat wil ik bereiken. Visie en zelfreflectie. Van hem en van mij. Blijft gek voor mij, het went niet om zolang over jezelf te praten (voor mij niet in ieder geval).
Één van de laatste vragen die hij mij stelde was of ik genoeg aandacht kreeg, van hem. Het voelde als een rare vraag, werd er door overvallen, mijn werk gaat toch om de aandacht van de kinderen. Een mooi gesprek over waardering volgde. Toen begreep ik de vraag pas echt.
Zo liep ik naar de supermarkt. Te mijmeren over waardering. Waardering die ik weet dat ik krijg, maar wat je (logisch!) niet altijd direct terug voelt in de klas – “oh jammer, u bent niet ziek” of “u mag best naar huis hoor, u hoeft voor ons niet te blijven!”. Logische puberteksten maar niet iets waardoor je je heel gewaardeerd voelt, een valkuil als je even minder in je vel zit. Gelukkig voel ik me tussen de regels door wel heel regelmatig gewaardeerd.
Maar als ik daar zo loop te denken over alles waar ik de waardering wel in vind en waardoor ik geniet van mijn werk fietst er een oud-leerlinge langs. Ik zie haar in een flits, ze is al bijna voorbij. Dan kijkt zij plots ook op en roept, terwijl ze al bijna voorbij is, heel enthousiast en vol verbazing: “heeeeeeeey mevrouw!”.
Dat is het. Een fractie van een seconde. Daar voelde ik het. Dat is waardering. Ze had niets kunnen zeggen, ze had kunnen doen alsof ze mij niet zag. Dat was niet raar geweest omdat we elkaar al bijna volledig gepasseerd waren. Ze koos er voor om mij heel enthousiast gedag te zeggen en dat zei en gaf mij op dat moment héél veel. Aandacht.