Een nieuw schooljaar. Nieuwe leerlingen. Nieuwe collega’s. Nieuwe voornemens. Nieuwe regels. Nieuwe verf op de muren. Nieuwe stagiaires. Nieuwe kansen. Nieuwe lessen.
In de vijf jaar bij mijn huidige school ben ik bekend komen te staan als een duizendpoot en dit jaar krijg ik er een nieuw pootje bij. De wiskundelessen die ik al een paar jaar geef staan sinds afgelopen mei op losse schroeven. Deze eerste week van het schooljaar moet ik het boek loslaten, mijn methode loslaten, de leerlingen loslaten en het niveau loslaten. Daarvoor in de plaats komt gedifferentieerder lesgeven, niet elke leerling op dezelfde manier behandelen. Ze onderscheiden op tempo, voorkennis, vaardigheden en niveau.
Klinkt als een grote taak voor één enkele docente en dat is het ook. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, ik krijg hulp van speciale software waar ik de voortgang van leerlingen kan volgen, een digitale methode, een iPad en 30 iPads in beveiligde hoesjes voor mijn leerlingen. Dat is de reden waarom ik mij vandaag als Sinterklaas voor de klas voel, de leerlingen kunnen niet wachten en zien de kar met cadeaus al klaar staan.
We, de sofware instructeur en ik, beginnen de les met de vraag: wie heeft er al ervaring met een iPad. 29 vingers gaan omhoog, een score van 100%. Op de vraag wie er zelf eentje heeft gaan bijna evenveel vingers omhoog. Het spreekt voor het BYOD (Bring Your Own Device) principe, maar toch krijgen deze leerlingen allen (nog) een iPad. Kwamen wij er voor de les nog niet goed achter hoe de iPad steuntjes werkten, leren de leerlingen mij al snel een lesje. We gaan duidelijk veel van élkaar leren!
Aanzetten, WiFi, pincode, achtergrond en e-mail instellen. De eerste stappen zijn gezet. Het maken van een AppleID is de laatste horde die we moeten nemen voor we met de software PulseOn aan de slag kunnen, maar daar gaat het mis. De leerlingen zijn te jong voor een eigen account én ze komen geen stap verder doordat ze geen creditcard hebben. Problemen waar ik de volgende drie lesuren nog bezig ben met oplossen. Het mag de pret niet drukken.
“Mogen we eigenlijk spelletjes installeren.” – natuurlijk, het is jouw iPad. Maar spelen in de les mag natuurlijk niet.
Het introduceren van de tablets in ons klaslokaal brengt duidelijk wel wat extra normen en waarden met zich mee, alsof we op school nog niet genoeg grenzen en regels stellen. Als ik praat blijven ze het liefst druk in de weer met hun devices, tijd dus om te vertellen dat luisteren betekent hands off en eyes on me. Soms moeten de tablets plat en het scherm uit. Tijdens het werken viel me ook het selfie maken op, dus een korte uitleg; foto’s maken en filmen mag alleen als daar toestemming voor is en je hebt altijd toestemming nodig om een foto of film van iemand te maken.
Sommige vragen laat ik bewust onbeantwoord. “Mevrouw, kunnen jullie eigenlijk alles zien wat wij doen op de iPads?”
En zo wordt donderdag alweer vrijdag. De eerste kennismaking met hun iPad en de software PulseOn hebben ze gehad. We wagen een tweede poging voor de AppleID en de meeste hebben we nu aan de praat. Twee van mijn wiskundelessen zijn al verloren gegaan, maar de leerlingen worden toch steeds enthousiaster. Een paar jongens komen na hun laatste lessen van de week toch nog even langs om de instellingen af te maken.
“Mogen we dit weekend al PulseOn gaan doen? Ja? Cool! Fijn weekend mevrouw!”
Nu hopen dat ze zo enthousiast blijven om vrijwillig aan wiskunde te werken. Dan zal ik dit weekend kijken of leerlingen al voortgang hebben geboekt. Dat is pas gepersonaliseerd leren en werken! Nu hopen op zo min mogelijk groeipijn aan pootje duizend-en-een.
Gezellig na schooltijd huiswerk maken!