Daar sta je dan. Acht uur ’s ochtends op je vrije dag. Voor de klas, je mentorklas. Ze waren nog nooit zo druk, maar gelukkig hebben ze een goede reden. Het weer is super en we gaan vandaag op schoolreisje! Bestemming van dit jaar: de Efteling!
Toch vroeg ik op dat moment aan mezelf: waarom ga je ook alweer mee? Toch doorgezet, héél kort de regels besproken, snelle tassen controle op energy drink en we kunnen naar de bus. Hè hè, eindelijk rust… Mooi niet dus. Zo duf en moe als ze normaal gesproken ’s ochtends zijn? Daar is nu niets van te zien. DRUK dus!
De vier vrouwelijke begeleiders van deze bus zoeken een gezellig plekje op, kletsen er op los en doen ondertussen alsof ze heel goed opletten. Zo nu en dan een naam door de bus roepen, leerling kijkt schuldig op en we kunnen weer verder beppen. De een doet, in tegenstelling tot de leerlingen, wel even de ogen dicht. De ander loopt een rondje door de bus om de snoeppapiertjes op te ruimen van de snoepjes die ze niet mochten eten in de bus. Zo kom je die anderhalf uur wel door.
Eenmaal in de Efteling en door de strenge kaartcontrole gekomen begint het feest voor zowel leerling als docent. Leerlingen sprinten in groepjes het park in, docenten doen dit in één grote groep al slentert op zoek naar de eerste tent waar ze koffie en appelgebak verkopen. Die zien elkaar voorlopig niet meer terug.
Na de eerste kop koffie ontstaat er altijd een tweedeling in de groep. De fanatiekelingen gaan al gauw op pad om rondje park te doen en stiekem een aantal attracties beter te bekijken, de overige blijven het terras en de koffie in de gaten houden. Gelukkig voor ieder wat wils.
Nu drink ik geen koffie dus was ik daar al snel op uitgekeken, wandelen dan maar. Één collega doet een voorstel wij lopen er heen vervolgens kiest iedereen dan zelf of hij wel of niet mee naar binnen gaat. Zo komen wij het park en de dag samen gezellig door. Af en toe kom je een groepje adrenalinejunkies tegen die vragen of je misschien mee wil in de Python. Nee hoor, mevrouw Schoonemann wacht wel lekker in het zonnetje, veel plezier!
Als we een aantal attracties en een voorstelling gehad hebben is het alweer tijd voor vertrek, wat gaat de tijd al kletsend toch snel voorbij. Alle kindjes komen dit jaar netjes naar de uitgang zonder dat ze nog in een lange wachtrij voor het een of ander staan. Hup dus bus in en stiekem hopen dat ze een beetje moe zijn. Helaas… Entertainment hebben ze nog steeds nodig en slapen zit er écht niet in, dit wordt dus wederom een lange weg terug. Voor mij maar ook voor sommige leerlingen:
“Oh nee…. Wat kan ik nu doen, mijn telefoon is leeg!”
Een gezellige, relaxte dag en voor mij het allerbelangrijkste: “Mevrouw, u bent bruin terug gekomen.”