Gelukkig nieuwjaar!
Een van de grote voordelen van werken in het onderwijs is toch wel dat je twee keer een nieuw jaar start, per jaar. Het kalenderjaar in januari en het schooljaar na de zomervakantie. Dit zijn dus twee kansen op goede voornemens, om dingen anders, beter aan te pakken. We krijgen dus een extra kans op opnieuw te beginnen en veranderingen in onze routines aan te brengen.
Zo weet ik zeker dat veel docenten in de dagen voor hun eerste lessen van het nieuwe schooljaar stilstaan bij de dingen die ze anders willen doen. Sowieso wordt er dan veel nagedacht over hoe ze dingen willen aanpakken. Leren is namelijk ons vak en ook van onze eigen fouten, hoe groot of hoe klein ook, willen en kunnen we leren.
In aanloop op je eerste lessen ontstaat daardoor een beeld van hoe je die klas voor de eerste keer gaat verwelkomen. Je bereid je les voor, bedenkt wat je gaat bespreken, welke afspraken je gaat maken en hoe je je gaat opstellen. En als het dan zover is, dan probeer je alles te doen zoals je het bedacht had.
Natuurlijk geldt dit ook voor mij. Dus toen vanmorgen mijn eerste les op het punt stond om te beginnen was ik er klaar voor, kopietjes van de opdracht waren gemaakt, presentatie stond klaar, laptop koppelen en gaan. De collega die voor mij in het lokaal zat sluit nog even zijn werk op het bureau af en ik maak een praatje met hem. Ondertussen merk ik op dat het niet bepaald heel erg rustig is in het lokaal, ik zie vanuit een ooghoek allerlei telefoons en andere dingen die ik liever anders had gezien. De leerlingen hadden de toon al gezet.
Om aan te geven dat ik een les wil starten doe ik eigenlijk altijd hetzelfde, ik zet een bepaalde stem op, iets krachtiger en harder dan mijn normale spreekstem en verwelkom ze: “goedemiddag dames en heren”. Ondertussen ben ik mij heel erg bewust dat ik deze routine binnenkort maar eens in iets anders moet veranderen. Maar wat me meer bezig houdt is de reactie van de klas, er gebeurt namelijk niet veel.
In mijn hoofd zeg ik tegen mijzelf “oké, oké, het is ook niet gek, het merendeel heeft nog nooit les van je gehad, ze weten het gewoon niet”. Dus vertel ik ze dat ik hiermee aangeef dat ik wil beginnen. Ik haak er mijn standaard “oké, iPads plat, monden dicht en aandacht mijn kant op” aan vast en ik ben klaar om mijn les in te leiden. De leerlingen kijken al wat meer, eentje graait nog in de buidel van zijn trui. Ik hoor het snoepzakje kraken en weet dat ik dat niet wil hebben. “Stop het zakje snoep even in je tas, dit hoort niet in de les”. De leerling snapt het of is dusdanig onder de indruk dat ik het door had zonder iets te kunnen zien, dat hij het netjes opbergt. Maar dan zie ik de jongen naast hem nog even snel zogenaamd stiekem een snoepje in zijn mond stoppen.
Voordat ik het door heb hoor ik mezelf zeggen: “Volgens mij was ik duidelijk, ga jij maar even naar de gang.” Verbijstering bij een grote groep leerlingen. Je ziet ze denken: “Deed ze dit serieus? Om een snoepje? In de éérste minuut van de les?” En ik deed het blijkbaar echt. Hij vertrekt netjes naar gang en doet zelfs ook z’n mondkapje op zonder dat ik dit gezegd had. Niet alleen zij hadden de toon gezet, ik blijkbaar ook.
Niets van wat ik mij had voorgesteld gebeurde in deze eerste paar minuten. Ik had mij laten gelden en trad op, in de volgende 48 minuten gebeurde dat nog een paar keer. Zelfs mijn “je kan twee soorten docenten krijgen van mij, of de lachende chille docent of de strenge” speech kwam al binnen tien minuten aan bod. Daar wacht ik toch meestal wel een paar lessen mee. Het was dan ook niet gek dat ik al snel de vraag kreeg waar hun docent van vorig jaar eigenlijk gebleven was.
De eerste kennismaking zit er op. Het gaat altijd anders dan je verwacht, het is net het echte leven, maar gelukkig is er elke dag weer een nieuwe kans en niet alleen maar die ene keer in augustus en die ene keer in januari. Dus morgen is het gelukkig weer morgen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en zo komen de klas en ik er samen zeker wel. Hopelijk kan ik snel terug naar de houding die het beste bij mij past, leren met grapjes en een ontspannen sfeer. Maar nu, nu balen ze misschien nog even van me. En dat mag, in tegenstelling tot snoepjes eten in de les want ze hebben in ieder geval geleerd dat dit dus niet mag.