🄳🄴 🅂🅃🄴🄼🄿🄴🄻🄰🄰🅁🅂
Elk jaar staan we voor een uitdaging, direct aan het begin van het schooljaar. Onze leerlingen werken met iPads in de lessen. Apparatuur om onderwijs te ondersteunen, in bezit van de ouders en niet onder onze beheer. Toch willen we de leerlingen en hun tablets voorbereiden op het daadwerkelijke werken, zodat het daadwerkelijk een middel is en geen doel opzich.
Daarvoor is het nuttig als er bepaalde apps opstaan bij alle leerlingen, zodat ze deze direct kunnen gebruiken wanneer het onderwijs daar om vraagt. Maar ook dat ze allemaal in ieder geval in de basis weten hoe de iPad werkt.
Nu zouden we op de eerste schooldag alle nieuwe klassen af kunnen gaan voor een stap voor stap instructie waarbij een docent op mentor ze uitleg geeft en verteld wat ze moeten doen. Maar hoe erg zou dat voor sommigen zijn, voor de kinderen die als sinds ze jong zijn filmpjes kijken op de iPad van hun ouders of daar met spelletjes op hebben leren tellen. We zouden continu te langzaam voor ze gaan. Terwijl aan de andere kant van het lokaal kinderen zitten die het niet kunnen bijbenen omdat zij bij het openen van de doos voor het eerst zo’n ding in hun handen kregen en alle termen niet kunnen volgen. “AppleID, welke wat dat ook alweer?”
Dit was voor ons, een paar jaar geleden alweer, reden om het niet zo te doen. Maar leerlingen zoveel mogelijk op hun eigen niveau aan te spreken, ze op hun eigen tempo dit te laten verwerken en het ook nog leuk te houden voor ze. Zo kwamen we op een methode waarbij de leerlingen in actie komen en wij eigenlijk een afwachtende houding hebben. Zij krijgen een blad met daarop alle stappen beschreven, zij doorlopen het en als ze denken dat ze een onderdeel af hebben dan kunnen ze bij de docent een stempel halen.
Al snel zijn de leerlingen op dreef en lopen ze steeds sneller van hun werkplek naar de stempelpost. Zo kan een iPad instellen opeens toch best leuk zijn. Doel bereikt. De iPads zijn ingesteld zoals dat handig is voor de leerlingen en de docenten, de leerlingen hebben meer geleerd over het gebruik van de iPad en wij hoeven niet een halve klas af te remmen terwijl we anderen de weg kwijt zien raken.
Elk jaar is het toch weer een bijzondere les, gelukkig eentje die ik niet alleen hoef te geven en voor te bereiden. Dus appen mijn collega’s en ik elkaar al een paar dagen voor de vakantie afgelopen is: “moeten we nog dingen aanpassen of kunnen we er zo mee aan de slag?”. Doordat onze school gefuseerd is en we te maken krijgen met nieuwe accounts en nieuwe ICT-procedures was dat dit jaar nog spannender dan anders. Stelden we de lessen zelfs nog een dagje uit, zodat we iets zekerder van onze zaak waren.
En toen was het zover, een van de hoogtepunten van onze samenwerking – zelfs in zo’n mate dat we elkaar gedurende het jaar soms ook nog De Stempelaars noemen als groepje, de eerste twee klassen waren aan de beurt. Twee klassen, drie docenten, één aula, 120 stempelkaarten, 60 opdrachtboekjes, één doosje gekleurde iconenstempels, twee tafelvoetbaltafels en één tafeltennistafel om vandaar te stempelen en toch op afstand van de leerlingen te blijven.
Een tikje gespannen verschijnen we aan de start, elk jaar vragen deze sessies heel veel van ons, gaat er van alles niet als gepland en zijn we regelmatig kapot na een uur. Dit keer kijken mijn collega’s en ik elkaar halverwege de eerste sessie aan: “ligt het aan mij of gaat het echt heel erg goed?”. Ze knikken, lachend, instemmend. We halen opgelucht adem en genieten van het verloop.
Tijdens de sessie hadden we zelfs nog tijd om kleine foutjes te noteren, in de pauze passen we het boekje aan en de nieuwste versie kunnen we weer uitdelen aan de volgende twee klassen.
Een mooi staaltje samenwerking, waardoor ik weer blij was om één van De Stempelaars te zijn. Met zulke collega’s is werken namelijk gewoon een welkome afwisseling van de vakantie.