Dag 150 – “Worried man blues”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 14 december.

Ik geef het toe, ik werd vanmorgen een tikje zenuwachtig wakker. Niet voor mijn les op de eerste uren, maar voor de uren daarna. Om kwart over acht ontvang ik mijn leerlingen in het practicumlokaal, mijn collega zal met de leerlingen een practicum uitvoeren, maar omdat het nu mijn klas is, ben ik er uiteraard bij. Hij is de expert en heeft de voorgaande practica ook met de leerlingen gedaan, hij heeft zicht op het proces dat doorlopen wordt. Ik ben dus eigenlijk een gast met een taak. Dus labjas aan, mondkapje op en gaan met die banaan.

Ik luister naar de instructies van mijn collega net als een leerling, stuur hier en daar wat bij als docent en geniet als mens. De leerlingen worstelen, meer dan ik had verwacht met de theorie die komt kijken bij zo’n practicum. Dat valt toch wat tegen en brengt wat twijfel met zich mee. Desondanks was het leuk, al was het maar omdat niet alles goed ging. En er soms wat ‘smurfensnot’ (zoals het resultaat van het proefje al snel werd genoemd) over de tafel liep.

Het practicum is voorbij, de labjassen gaan uit, de tafels worden weer schoon en de leerlingen gaan aan de slag met de verwerking van de bijbehorende leerstof. In dit geval het beantwoorden van de vragen over wat ze zojuist gedaan hebben. Ondertussen zit ik ook aan één van de tafels, open mijn laptop, doe een van mijn oortjes in en begroet mijn ‘leraar’. Vandaag is namelijk de derde opleidingsdag van dit jaar, tien keer dit jaar valt daardoor een hele maandag voor mij uit, maar nu ik eindexamenklassen heb, kon ik de les gewoon niet missen en koos ik voor een korte periode van multitasken. Ook dit is nog niet waar ik zenuwachtig voor was.

Ik maak een praatje met de groep op mijn scherm en beantwoord af en toe een vraag uit de groep voor mijn neus. Ondertussen begint de opleidingsdag echt en starten we dit keer al snel meer een paar opdrachten, over, alsof het geen toeval is, multitasken. We doen een paar oefeningen met multitasken om de ineffectiviteit er van aan te tonen, terwijl ik ondertussen ook wat uitleg aan een leerling. Top combinatie.

Een opleiding die plots veranderd is in een online training vraagt om een andere invulling, de trainers hebben hier de vorige keer een recept voor getest wat voor de meeste goed bleek te werken. Blokken van anderhalf uur afgewisseld met halve uren pauze. De stukken van anderhalf uur bestaan intern dan weer eigenlijk uit delen van een halfuur waar wisselende werkvormen gebruikt worden. Nergens ben je dus ellenlang, of ellendig lang, aan het luisteren. Om het fenomeen Zoombies tegen te gaan en de dag behapbaar te houden voor de deelnemers.

Toch ging het vorige keer bij mij mis. Aan het einde van de dag was ik compleet overprikkeld, overbelast, overbelicht of wat dan ook. Die avond kon ik alleen maar liggen en dit was niet m’n eerste inzinking na een online dag. Ik was dus zenuwachtig. Bang dat het weer zou gebeuren, gespannen dat het me weer niet ging lukken, zenuwachtig of mijn lijf mijn geest weer in de steek zou laten. Want na het eerste blok fiets ik dus wel weer naar huis, mijn klas is dan al een tijdje weg, om daar mee te doen aan de opleidingsdag, in alle rust, voor de best mogelijke concentratie. Spannend!

Maakte ik mij op dat moment het meeste druk van iedereen daar, had ik niet kunnen vermoeden dat het tij snel zou keren. Halverwege de dag, vlak voor de lunch, zat ik met een aftakking van de groep in een breakoutroom over slimme onderwijskundige dingen te praten. We zaten midden in een goed gesprek toen ik iemand opeens hard hoorde zeggen: “Oh….. (stilte). NEEEEEE! De scholen gaan dicht!”. Ik zag de spanning op het gezicht van de andere deelnemers trekken en het gesprek ging natuurlijk niet meer over de opdracht maar over de details van het nieuws en wat dit ging betekenen.

Als middelbare scholieren kwamen we terug in de hoofdsessie, als eerste groep, en voelde ik me geroepen om de trainers in te seinen wat er gebeurd was. Terecht, want al snel kwamen de andere groepjes terug en werd de uitgelekte informatie van de pers als een roddel verder in de groep verspreid. Iedereen zat al druk te appen, chatten, mailen en soms zelfs bellen. De focus verschoven van opleiding naar werk.

Het onderwijs op onze scholen moest per direct weer worden aangepast, morgen nog open, woensdag dicht en overschakelen naar onderwijs op afstand. Het zal je niet verbazen dat ook ons onderwijs van die dag accuut aangepast werd. De trainers ‘were thinking on their feet’, overlegde kort, schrapte hier en daar en persten er nog een paar stukjes uit. Ik zat er eigenlijk wel goed bij, ik was niet op school en hoefde mijn steentje nog niet bij te dragen. Opeens was ik de relaxte van de groep. Zo haalde ik opeens het einde van de onderwijsdag wél.

Toen we eerder dan de oorspronkelijke planning de sessie verlieten, zat ik op de bank. Ondertussen had ik wel een berichtje gehad van onze reïntegrerende leidinggevende, de man met wie ik voor de zomer de gesloten school getrokken had (leiden kan ik niet zeggen want ik ben geen schoolleider), om te peilen hoe ik vond dat de huidige schoolleiding het zou moeten aanpakken. Meer niet. Het was stil. En dat voelde gek… Vorige keer zat ik de zondag toen het nieuws uitlekte de hele dag achter mijn laptop om plannen te schrijven, voorbereidingen te treffen, continu in open verbinding met mijn schoolleider, terwijl mijn familie de zolder aan het schilderen was. Nu zat ik op de bank, aan de zijlijn.

Toen bekroop bij mij opeens de échte spanning. Wat als ik door de tijdelijke schoolleiding niet betrokken wordt? Dat is opzich oké, dat hoeft namelijk helemaal niet. Ik ben ook gewoon een docent in een team docenten. Maar wat als zij allemaal dingen beslissen die haaks staan op de visie van de vorige sluiting? Oei… Een aantal collega’s ging er al vanuit dat ik al volop aan het meedenken was, gingen er vanuit dat ik al in contact was met de schoolleiding en stuurden míj berichtjes wat het plan was en wat ik vond.

Ik besloot zelf geen contact op te nemen, ik besloot af te wachten op wat er zou gebeuren en wat er besloten zou worden. Ik hoef niet altijd vooraan te staan, ik kom er alleen meestal per toeval, per ongeluk of gevraagd toch terecht. Ik koos voor de rust, voor de achtergrond. En toen kreeg ik een berichtje: “Komende tijd zullen we actief met ons online lesaanbod aan de slag moeten. Daar moeten we iedereen goed op voorbereiden. Ik wil jullie graag uitnodigen om morgen middag vanaf 15 uur met ons mee te denken. We hebben met elkaar een aantal vragen te tackelen en we hebben een online programma voor te bereiden. Hoe maken we op een effectieve manier een studieprogramma voor komende woensdag en donderdag voor het hele docententeam zodat we goed voorbereid na de kerstvakantie aan de slag kunnen. Hoop dat we op jullie denkkracht kunnen rekenen!”

Je raadt het al. Ik zeg mijn afspraken voor morgenmiddag en avond af en zit en sta morgen om drie uur weer klaar. We gaan wederom er ons best voor doen. Ook dit kunnen we. Zo zie je maar, hoe anders een dag en een jaar kan lopen. Waar maakte ik me vanmorgen nou druk over? Ik weet het al bijna niet meer.

It takes a worried man to sing worried song

I’m worried now but I won’t be worried long

If anyone asks you who composed this song

Tell ‘em t’was I, and I sing it all day long

It takes a worried man to sing worried song

I’m worried now but I won’t be worried long

Het liedje luisteren doe je hier:

https://open.spotify.com/track/0BvVgqjR8I4DgPl6gLsMRW?si=c5txgVPYT6GnQIWc_jYrYw

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

Dag 150 – “Worried man blues”

Geef een reactie Reactie annuleren