Dag 100 – “Borrow (one day at a time)”

Dit verhaal hoort bij maandag 28 september

100 werkdagen geleden zat ik aan mijn eetkamertafel, op een zondagmiddag, een advies te schrijven aan onze organisatie.

100 werkdagen geleden hoorden we ’s avonds dat het land in ‘intelligente lockdown’ ging.

100 werkdagen geleden kwam het bericht dat het schoolgebouw dicht ging en het onderwijs door zou gaan.

99 werkdagen geleden plaatste ik een bericht dat schrijven over mijn belevenissen met leerlingen niet meer kon en werd ik overladen met wensen om juist in deze tijd wel te schrijven over mijn werk als docent.

99 werkdagen geleden besloot ik mijn eerste blog te schrijven, met een passende songtekst er bij.

99 werkdagen geleden dacht ik nog dat dit voor een paar weken zou zijn.

99 werkdagen geleden stonden we aan het begin van een grote verandering voor onze school.

35 werkdagen geleden dacht ik nog dat bij dag 100 mijn verhaal wel rond zou zijn. Af. Bijna als het later-als-ik-groot-ben-syndroom, als je eenmaal die leeftijd bereikt hebt, voelt het toch anders. Het voelt nog niet klaar.

Kan je dan over toeval spreken als op werkdag 100 sinds de sluiting van de scholen er gesproken wordt over maatregelen die weer groots effect hebben op ons leven. Nee, de scholen sluiten (nog) niet en misschien gaat dit ook wel niet gebeuren. Toch gaan de maatregelen en de effecten van Corona zelf zeker hun sporen achter laten in de komende tijd, bij ons op school en verder in het land. Ik zie het maar als uitnodiging van meneer Rutte en meneer de Jonge om een verder vervolg te geven aan mijn schrijfsels.

Symbolisch vond ik het ook mooi dat vandaag voor mij helemaal niet in het teken stond van mijn school, niet direct in ieder geval, ik stond op bepaalde manier zelf centraal. Ik ben vandaag namelijk aan mijn post-HBO opleiding begonnen! Wat moet je anders met die vrije minuten op een dag ;-). Het was heerlijk om juist vandaag niet bezig te zijn met het reilen en zeilen. Na de 100 werkdagen ook het grote plaatje weer te bekijken, te kijken naar mogelijkheden en verbeteringen. Ik leef immers ook met de gedachte om het met elke stap weer ietsjes beter te doen. Een leven lang leren en ontwikkelen.

Vandaag stond kennismaken met elkaar en de opleiding centraal. We hoorden wat we vanuit de opleiding als doel meekregen van de trainers en we stonden stil bij onze persoonlijke doelen. Deze opleiding gaat namelijk niet alleen om leren, maar ook om ontwikkelen en delen. Iets maken waar de school, de collega’s en de leerlingen direct iets aan hebben. Ter kennismaking nam ik een vol doosje lucifers mee ter demonstratie van mijn persoonlijke doel met de opleiding, het vuur dat ik voel, de passie die ik van binnen en van buiten heb, gun ik namelijk iedereen. Ik hoop (ook) dit jaar een vuur te kunnen ontbranden bij anderen, alle lucifers aan te krijgen. Yeats zei niet voor niets: “Onderwijs is niet het vullen van een vat, maar het ontsteken van een vuur.”.

Het was fijn om met gelijkgestemden te zijn. Met mensen die over dit specifieke onderwerp hetzelfde denken, met dezelfde dingen bezig zijn, tegen dezelfde deuren oplopen en soms zelfs al een paar stappen op je vooruit lopen. Het was genieten om te praten over hoe anderen omgaan met leerdoelen in hun school, hoe zij leerlingen elkaar feedback laten geven en hoe en hoeveel zij nog toetsen. Het was verrassend om jouw kijk op het te ontwikkelen product te zien veranderen gedurende dag, van een stappenplan voor docenten, naar een ‘leefgids’ voor iedereen die betrokken is bij de school, iets wat de sfeer van de school ademt. Het blijft bijzonder. Lessen te leren uit het buitenland en verbaasd op de klok kijken dat het ál half vier was en dat we nog máár 2,5 uur over hadden.

Ik was letterlijk uit de school en ook digitaal bleef het gelukkig rustig. Er echt even uit, zoals je dat zegt bij een weekendje weg van huis. Natuurlijk kwamen bij dit grote denken ook grote rotsen op de weg, zeker als je gaat kijken naar de vertaling naar jouw dagelijkse praktijk. Uitdagingen zijn er immers om aan te gaan, toch? Maar dan wel morgen pas, dan ziet alles er weer anders uit. Don’t borrow no trouble from tomorrow, it will only double the sorrow. We zien wel wat dag 101 brengt.

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

Sometimes I feel just like I did in the 8th grade

All alone, insecure, and so very afraid

Seems like everybody else they got it figured out

While I’m stuck here, in another nervous breakdown

Life crashes like a panic attack

The fear of the future breaks me in half

I try so hard but it’s a losing fight

I fake a smile in the day, and fall apart at night

I’m lying awake cause I just can’t sleep

I toss and I turn but can’t find no peace

I keep praying to God, He keeps telling me

Don’t worry, don’t worry

Don’t borrow no trouble from tomorrow

You’ll only double your sorrow

You’ll only worry your mind

Don’t borrow no trouble from tomorrow

If you’re gonna learn to follow

You gotta take it

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

I wanna learn to hold my life a little looser

Live in the moment instead of in the future

Let tomorrow worry about itself

And be here right now, trust all is well

Cause the flowers and birds they don’t worry a bit

And a good God takes good care of them

And he loves you and me so much more than this

So don’t worry, don’t worry

Don’t borrow no trouble from tomorrow

You’ll only double your sorrow

You’ll only worry your mind

Don’t borrow no trouble from tomorrow

If you’re gonna learn to follow

You gotta take it

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

To the weary moms and worn out dads

And the middle school kid who’s always picked last

You gotta take it, you gotta take it

One day at a time

To the downcast and doubters and misfits like me

To the addicts who are fighting through recovery

You gotta take it, you gotta take it

One day at a time

To the struggling saints on the narrow road

When you’re anxious, depressed and feeling alone

You gotta take it, you gotta take it

One day at a time

To all of God’s children, let’s never forget

We’re forgiven and free, but we are not home yet

We gotta take it, we gotta take it

One day, one day, one day

Don’t borrow no trouble from tomorrow

You’ll only double your sorrow

You’ll only worry your mind

Don’t borrow no trouble from tomorrow

If you’re gonna learn to follow

You gotta take it

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say

One day, one day at a time, say