Dag 76 – “Give me a break”

Het rooster, een essentieel onderdeel van het onderwijs in het voortgezet onderwijs. Het rooster bepaalt de werklast van de leerlingen gedurende de week, een goede verdeling van de vakken, goede verdeling van lange en kortere dagen en hoe laat ze de wekker ’s ochtends moeten zetten. Dit geldt voor leerlingen, maar ook voor docenten. Hoe laat moet je op school zijn, heb je lange dagen, veel tussenuren en zijn de klassen mooi verdeeld. Allemaal dingen die effect hebben op de werkdruk van docenten.

Een pauze staat niet in je rooster, maar is voor zowel de leerling als de docent van levensbelang. Om de school zo veilig mogelijk te maken in de huidige tijden, moest dit helaas veranderen. Niet één ochtend- en middagpauze voor de hele school, maar verschillende pauzes om de leerlingen te spreiden (probeer je dat maar niet te visualiseren, gespreide leerlingen). Daardoor staat de pauze nu bij ons wel op het rooster, als een tussenuur. Je hebt dus twee “uren” (vergeet niet dat lesuren bij ons nu 25 minuten zijn) geen les in het rooster en dan heb je dus pauze.

Bij het spreiden van de pauzes is zoveel mogelijk gekeken naar de leerlingen, waar kan hebben ze zoveel mogelijk elke schooldag op dezelfde tijden pauze en met zoveel mogelijk jaargenoten. Dus mijn tweedeklasser die direct vroeg: “heb ik dan nog wel pauze met klas 3?!” zou dus zomaar, een deel van de week, teleurgesteld kunnen zijn.

Ook ik heb nog geen idee welke collega’s ik tref in de pauze. Want waar gekeken wordt dat de pauzes zo optimaal mogelijk vallen voor de leerlingen, volgen de docenten pas later op de prioriteitenlijst. Een terechte beslissing als je het mij vraagt, maar een impact van jewelste. Docenten die plots meer klokuren achter elkaar moeten lesgeven dan tot vorig jaar nog mogelijk was. Docenten bij wie soms slechts 50 minuten tussen de twee pauzes zit, maar wel een hele dag lesgeven. Het is allemaal mogelijk en het doet iets met een mens.

Al op papier, voor het eerst kijkend naar het rooster, baarde het mij zorgen. Voordat we begonnen maakt ik mij al ongerust over het welzijn van een paar collega’s. Puur op basis van één element van ons onderwijs, de pauzes.

Ook ik merk na die paar dagen al direct het effect. Ik mag niet klagen, geef weinig les en deel voor een groot deel van mijn tijd zelf in. Toch nam ik meestal ook pauze om kwart voor elf, want dan had iedereen pauze. Les of geen les die dag, het was dan pauze in de school. Nu heb ik geen idee wie wanneer pauze heeft en wanneer ik dan pauze moet nemen. Gevolg: je werkt door.

Tussen mijn lessen heb ik soms twee tussenuren, eentje daarvan zou mijn pauze moeten zijn en de ander is tijd die ik zelf kan invullen. Dat klinkt ideaal en van te voren was ik “bang” dat ik dan 50 minuten niets ging doen en dus twee uren pauze zou houden. Maar genoeg te doen, dus gevolg: je komt de les uit, klapt je laptop of iPad open (mijn iPad zit ook in een openklapbare toetsenbordcase) en gaat verder met werken. Zonder dat je het door hebt is je pauze verdwenen en is het tijd voor de volgende les. Wel tijdens het typen door wat collega’s gesproken, over werk, uiteraard.

Ik weet nu al dat dit iets met mij gaat doen, met mijn beleving van de werkdruk. Een dagje doorwerken en vergeten pauze te nemen? Ik sluit het niet uit. Mijn maatjes die ik minder spreek, omdat we niet tegelijk pauze hebben, Gelukkig heb ik dan gewoon een hele fijne collega die mij dan in de les gedag komt zeggen, omdat we elkaar “zo weinig” gezien hadden de dag ervoor. Het heeft allemaal effect.

Op papier maak ik mij druk, in de praktijk moet ik het nog ervaren. Pas oordelen als je het tijd gegeven hebt, maar als je het nu aan mij vraagt zeg ik: “come on, give me a break”. Bescherm mij tegen mezelf. Maar wie weet, leer ik hier weer veel van en ben ik straks expert in het némen van pauze. What you don’t give, I will take. I’ve got my education, I’ve got determination, I’ve got imagination, dus ook dit komt vast wel weer goed.

I’m travellin’ throu-ough this game called life

It’s a tough game to play-ay, sometimes we play too rou-ou-ough

Now that I go-ot the final okay

You’re tryin’ so har-ard to take it all away

I’ve got my education, I’ve got determination

I’ve got imagination, come on give me a break

I’ve got my education, I’ve got determination

I’ve got imagination, come on give me a break

Well I started out my life, tried to find a better way

To live in this wor-orld from day-ay to day

Now people don’t you know-ow-ow, don’t you know-ow

Folks always sai-aid, you’ve got to reap just what you sew

I’ve got my education, I’ve got determination

I’ve got imagination, come on give me a break, give it up

…

I’m a woman

I deserve a fair sha-a-ake

What you don’t give, I will take

…

You say I’ve got the right, no one can stop me now

I’m tryin’ so har-ard and now I’ve learned how

…

Now I’ve got what I deserve, I have settled with my goa-oa-oal

Ain’t nothin’ I nee-eed, deep down in my soul