Dag 75 – “Perfect day”
Het besef kwam gister. Zondagmiddag. Vandaag zou mijn eerste les weer zijn sinds vrijdag 6 maart. Het lijkt zo lang geleden en toch ook zo dichtbij. Lesgeven is iets wat je niet in een paar maanden verleerd, het zit bijna verweven met wie je bent en alles wat je doet.
Dus als je er na maanden opeens weer staat, hoef je niet aan jezelf te twijfelen. Je kan het nog. Toch hebben veel docenten die twijfel wel, na bijvoorbeeld een zomervakantie. Sinds ik begonnen ben in het onderwijs is er nooit een periode geweest dat ik zo lang niet had lesgegeven. Ik denk aan alle docenten die in deze weken eens ‘de droom’ hebben gehad. De droom die docenten vaak tegen het einde van de zomervakantie hebben, de droom waarin ze een les helemaal mis zien gaan, waar het lijkt alsof ze het niet meer kunnen en alles tegen zit.
Ik had de droom niet dit jaar, zelfs niet na het besef dat ik al bijna zes maanden niet meer voor de klas stond. Niets kon mijn eerste lesdag verpesten. Dat ik te lang aan het woord was, misschien. Dat sommige leerlingen de opdracht lastig vonden, vast.
Maar liever denk ik aan de dingen die goed gingen, want lesgeven is gewoon nog steeds hartstikke gaaf. De brugklassers die je lokaal instromen, vriendelijke glimlachend als ze – op veilige afstand – passeren. Een lach hier, een vriendelijk goedemorgen daar. Een leerling die start met “leuk shirt heb je aan”. Nee, die sprak ik niet aan op het gebruik van je in plaats van u, ik bedankte haar.
De leerlingen hupsen naar hun plek, pakken meteen hun spullen en kijken mij in stilte vragend aan. Ja, de bruggers maakten mijn werk vandaag makkelijk. Ik hoefde niet te vragen om de aandacht, ik had hem meteen en kon beginnen met een onderwerp waar ik voor het eerst in mijn carrière over mocht vertellen, kunst.
Meteen werd het verschil tussen de twee klassen die ik had duidelijk. De een luisterde braaf en bracht het minimale in. Ik keek terug op een goede les. Tot de andere klas kwam en actief meedacht over het gevoel dat loskwam bij de kunst die we lieten zien. Toen werd het alleen maar nog leuker.
Zoals altijd stelde ik me voor om meteen de namen te leren, ik weet namelijk dat het alleen maar moeilijker wordt. Dus terwijl de leerlingen bezig waren met het vinden en verzamelen van hun favoriete kunstwerken, loop ik door het lokaal. Ik kijk ze één voor één aan, laat ze hun naam zeggen, na een stuk of acht herhaal ik ze op volgorde, ga naar de volgende acht en herhaal ze allemaal vanaf het begin. Zo ga ik door tot ik alle leerlingen heb gehad, soms moet ik even nadenken maar bijna altijd lukt het zonder hulp. Daarna benoem ik alle leerlingen door elkaar heen en de rest van de les benoem ik elke leerling als ze wat willen vragen, als ik wat wil vragen of als ik ze moet aanspreken bij hun naam.
De drie tweelingen stellen mij voor een uitdaging, maar het is gelukt (als de ene altijd zwarte schoenen blijft dragen, terwijl haar zus witte draagt, en de ander een bril ophoudt en haar zus niet). Een leerling geeft mij een blik nadat ik hem, met zijn naam, aanspreek op het vasthebben van zijn telefoon. Ik kan het niet laten, ik zeg grappend: “vervelend hè, dat ik nu je naam al weet.”. Hij kijkt mij geschrokken aan: “Nee! Echt niet, het is juist fijn. Nu hoef ík niet steeds mijn naam te noemen of een naambordje op mijn tafel te zetten.”.
Tja, dat lesgeven, dat moet nu wel goed komen toch? Het was een goede dag. Als ik de leerlingen een paar uur later over de gang zie lopen schrik ik, “ze zien er opeens weer allemaal anders uit, dit gaat nooit lukken.”. Nu maak ik mij zorgen hoeveel namen ik morgen nog weet, al maakt het niet eigenlijk niet uit. Het was een goede dag, dat lesgeven komt wel goed, nu die namen nog. Ik heb er zin in om ze beter te leren kennen. En die droom, die komt vannacht ook niet, het was een goede dag! Nee, it was a perfect day. Na zes maanden stond ik weer voor de klas en die kids gaven mij een goed gevoel. I’m glad I spent it with them. Just a perfect day.
Just a perfect day
Problems all left alone
Weekenders on our own
It’s such fun
Just a perfect day
You made me forget myself
I thought I was
Someone else, someone good
Oh, it’s such a perfect day
I’m glad I spent it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on
You’re going to reap just what you sow
You’re going to reap just what you sow