Dag 37 – “Against all odds (Take a look at me now)”

Onze sollicitatieprocedure staat vast, de inhoud van de gesprekken geheel niet. We praten over van alles, koetjes, kalfjes, sterrenbeelden, diagnoses, burn-outs, lessen, leerlingen, eigenschappen, valkuilen, krachten, vernieuwingen, tv-programma’s, “de jeugd van tegenwoordig”, de maatschappij, wat er gebeurt als het moeilijk wordt en wat belangrijk is in een team. We schieten alle kanten op, geleid door het gesprek, geen vaste vragen, geen vaste tijd, we bespreken wat past, in een tijd die passend is.

Iets gestroomlijnder zijn de kaders er om heen, we voeren een kennismakingsgesprek, gaan paar minuten in conclaaf en geven direct feedback, geven aan of de kandidaat wordt uitgenodigd voor een proefles, na de proefles volgt een nagesprek en na een positieve ervaring volgt eventueel nog een gesprek, afhankelijk van wanneer de vaksectie betrokken kon worden. Maar nu dan?

De proefles is geen optie. Toch nemen we iemand niet aan voor de goede gesprekken die hij of zij kan voeren, het gaat om dat contact in de klas en de reflectie hier op. Hoe ben je in het lokaal, wie en wat zien we daar en wat vond je zelf van de les. Naast de vele uitdagingen van de gesloten school, kwam hier dus een uitdaging bij. Geen proeflessen.

In onze vacature stond al het verzoek voor het versturen van een filmpje ter introductie, begrijpelijk deden niet veel dat, de drempel is hoog. Maar er waren ook mensen die daar zelfs naar verwezen in hun motivatie om bij ons te solliciteren. We kregen gave filmpjes, gewoon een verhaal voor een camera maar zo oprecht, open en stoer. Al die kandidaten zijn uitgenodigd omdat we er gewoon enthousiast werden, zo stonden we een middag op het grote scherm te kijken naar een filmpje en stonden we alleen maar te grijnzen. Kan die kandidaat nu alleen nog maar tegenvallen in het echt, of is er al een voorsprong van 2-0 behaald?

Bij sommigen vroegen we in de uitnodiging voor het eerste gesprek om een indruk te geven hoe ze zijn in contact met leerlingen en werd er gepast voor het gesprek door dit verzoek. Bij de meesten vroegen we bij de terugkoppeling van gesprek 1 of ons de volgende keer een indruk te geven, de vorm stond geheel vrij.

Deze dagen waren de eerste vervolggesprekken en dus de eerste keren dat we een blik in het fictieve lokaal kregen. Zo werd ik om negen uur ‘s ochtends volkomen uit mijn comfort zone gehaald toen ik een rollenspel moest doen, daar volledig in opging maar het nog onder deed (understatement) voor mijn schoolleider die oprecht verontwaardigd was toen hij er werd uitgestuurd, wat hij onder luid protest en na meerdere keren weigeren toch maar deed. Als je mij, bekend anti-fan van rollenspellen, zo ver krijgt dat ik dit doe, dan verdien je toch een baan? Of applaus! Of beide misschien.

So take a look at me now. De kandidaten die deze uitdaging aan gingen stelden zich helemaal open. Zo zagen we iemand rustig en beheerst vertellen over de verschillen tussen dit afstandslereninstructiefilmpje en een uitleg in het echie, maar ook iemand die het hoofd op tafel legde tijdens het samen kijken naar het lesje dat gegeven werd aan een lege woonkamer.

In een video geef je jezelf misschien nog wel meer bloot dan in een (persoonlijk) gesprek of proefles. Het opnemen (en bekijken) van een filmpje van jezelf is namelijk nog altijd een ongemakkelijke activiteit. Elke vlogger laat het makkelijk lijken, maar dat is het niet. Daarom is het extra kicken als iemand zichzelf zo durft te laten zien.

So take a look at me now!