Vanaf de eerste rij hoor ik zachtjes gezang komen. Zacht genoeg om het niet te verstaan, hard genoeg om de steeds herhalende klanken wel te horen.

Ik: “Oké, laten we hier maar mee stoppen want het stoort behoorlijk.”

Leerling (12 jaar): “Dat zei ik toch al?!”

Ik kijk haar vragend aan.

Toen begon de leerling weer te zingen en steeds herhalen: “Dit is een liedje en het gaat je irriteren. Dit is een liedje en het gaat je irriteren. …”

Leerling: “Ik zei toch dat het je ging irriteren!”

‘s Ochtends waren er ook twee leerlingen die in canon “in de jungle, de leeuwenjungle…” van Disney inzetten en de klas een voor een er bij kwam.

Het irritante liedje was nog niet het dieptepunt van de dag. Later op de dag hoorde ik ook nog de geweldige maar ergerlijke klanken van Carnival Festival van de Efteling door leerlingen ten gehore gebracht worden.

De Disneyband sprak ik toe: “Ik geloof haast niet dat ik dit ga zeggen en dat het niet de eerste keer is dat ik dit in de afgelopen weken heb gezegd, de wiskundeles is niet de les om te zingen, dat is bij muziek.”

Leerling M.: “Maar mevrouw, zoveel zingen we daar niet. Het enige wat we zingen is één keer:”

Het zangduo zet in: “MAMMA MIA, kijk daar ga ik weer!”

Mamma mia, daar gingen ze weer. Wat een dag!