Op mijn verjaardag, vorige maand, komt een collega als verrassing mijn klas binnen met een cakeje en een brandend kaarsje. Zij zingt, dus mijn leerlingen zingen met lichte tegenzin mee.

Een andere collega loopt op dat moment langs het lokaal en steekt vijf vingers op. Dit om te vragen of ik vijfentwintig geworden ben. Ik knik ‘ja’ en een leerling ziet dat gebeuren. Hij ziet op dit moment geen andere conclusie dan de volgende: “Mevrouw, bent u vijftig geworden? Gaat u nu met pensioen?”

Docent over het hoofd zien

Mijn leeftijd wordt zo vaak verkeerd ingeschat door leerlingen dat ik het (bijna) gewend ben, maar als ik het aan anderen vertel geloven ze mij vaak niet. Ik ben jong, maar ik zie er misschien nog wel jonger uit dan ik ben. Het gebeurt ook regelmatig dat collega’s mij ‘over het hoofd zien’. Al ben ik een persoon die meestal wel van zich laat horen, toch gebeurt het. Hoe kan dit dan toch?

Ze zijn mij even kwijt. Bij sommige docenten ziet elke les er hetzelfde uit en deze docenten verplaatsen zich maar zeer zelden. Hun positie: achter het bureau en eventueel voor het bord. Een groot gedeelte van mijn tijd besteed ik ook op deze plekken van het lokaal, maar zo nu en dan loop ik rond, pak ik een stoel en schuif ik bij een leerling aan of ga ik ergens achter in de klas op een tafel zitten.

Compliment

Gevolg: een collega komt het lokaal binnen om te checken of alles goed gaat en waar onze docent eigenlijk gebleven is. Op dit moment sta ik op en beseft de collega in kwestie de fout en stijgt het schaamrood naar de kaken.

Na afloop krijg ik excuses en geef ik mijn standaardreactie dat ik het maar als een compliment opvat, als ze dit maar de rest van mijn carrière blijven doen. Ik ben dus niet alleen jong, ik lijk jong, ben ook niet zo lang en kan dus makkelijk zoek raken in een groep leerlingen.

Als docent moet je een beetje autoriteit (proberen) uit te stralen. Maar lengte, of vooral gebrek daaraan, kan daarbij soms wel tegenwerken. Het gebeurt gelukkig niet vaak, maar door heftige emoties in de puberteit ontstaat er wel eens een fikse onenigheid tussen leerlingen. Als ik dan in de buurt ben, doe ik niet moeilijk en hups ik er tussen. Uit elkaar houden die gasten!

Drie koppen groter

Soms stel ik mij wel eens voor hoe dit eruit moet zien: twee opgeschoten pubers die elkaar te lijf willen gaan, mini-juf die ertussen staat te springen zodat ze zien dat dit eigenlijk niet de bedoeling is. Maakt haar niet uit dat ze drie koppen groter zijn. In de realiteit valt het vast mee, met misschien maar één á twee koppen verschil, en luisteren doen ze altijd. Toch valt het de leerlingen in die situatie ook wel eens op: “Wow! U lijkt voor de klas veel groter!”

Op mijn to-do-lijst staat vanaf nu: een trappetje kopen en krachttraining doen. Kan ik er in ieder geval voor zorgen dat leerlingen en docenten me zien en kan ik ze van elkaar afduwen. Dan moet het lukken. Go juf!