Weet jij je eerste keer nog?
Ik weet niet veel meer van mijn eerste keer, maar wel dat er een jongen huilend het lokaal binnen kwam.
Weet jij je eerste keer naar de middelbare school nog?
Ik weet niet veel meer. Mijn korte termijn geheugen is goed, zodra er een leerling voor mijn neus staat en ik zie zijn gezicht dan weet ik meteen wat ik voor hem had moeten doen. Met lange termijn heb ik daarentegen meer moeite, daardoor ben ik veel van mijn middelbare schooltijd vergeten.
Was ik zenuwachtig? Was ik bang? Er zijn nog maar een paar herinneringen van de brugklas over. Een meisje schopte in dat jaar met haar hak tegen de kaak van een klasgenoot. Mijn mentor en biologieleraar had hooikoorts, ongerelateerd: dat heeft hij overigens nog steeds. Ik vertelde veel rare verzonnen verhalen aan klasgenoten en docenten die zij voor waar aannamen. Ik had de eerste maanden veel last van hoofdpijn en tijdens een gesprek met de juf Nederlands vertelde zij dat dit bij veel brugpiepers voorkomt door de spanning. En op de kennismakingsdag kwam de conciërge na een paar minuten binnen met een huilend jongetje naast zich, hij kon het lokaal niet vinden. Dus ja, ook bij ons was die eerste keer ontzettend spannend. Gelukkig herinner ik mij dat niet!
Gisteravond waren er vele kinderen die niet konden slapen, te spannend. Veel kinderen die steun zochten bij hun familie of afleiding in games. Want vandaag was hun eerste keer. De brugpiepers van regio noord mochten vandaag eindelijk beginnen en ik had de eervolle taak om er dertig daarvan in mijn lokaal te ontvangen. Met in mijn achterhoofd die spanning, die ik mij niet kan herinneren, probeer ik ze zoveel mogelijk gerust te stellen. Kleine stapjes en niet teveel in één keer vertellen. Maar wat is dat lastig als je zoveel uit te leggen hebt!
Dan denk ik terug aan mijn eerste dag bij mijn huidige werkgever, ook nu kan ik weer niet herinneren hoe spannend ik het vond. Maar reken maar dat ik het eng vond. Je kent niemands naam en je weet van niets hoe dat gaat daar. Waar moet je heen? Wat moet je doen en wat kan je verwachten? Misschien een troost dat zij mijn naam ook niet konden onthouden en mij maanden later nog Marilou noemde, naar een collega die tegelijk met mij begon alleen onderweg alweer was afgehaakt.
Wat een verschil met nu, vorige week alvast naar school om weer gezellig wat mensen te zien enne… Wat te werken natuurlijk! En vandaag weer de eerste dag die voelt als thuiskomen. En als ik thuiskom lees ik een felicitatie op Facebook van een collega want LinkedIn vertelde haar over mijn vijfjarig jubileum bij mijn huidige werkgever. Time flies.
Dus lieve brugklassers, de spanning gaat snel genoeg voorbij, straks voelen jullie je meer dan thuis en gaan jullie je daar ook naar gedragen. Het is voor jullie nog even doorbijten, maar wij genieten ondertussen stiekem van deze lieve, brave en super stille leerlingen. Meestal is dat gevoel namelijk snel voorbij.