Wit voor het leven

Herfst en winter, donkere tijden en tijd voor donkere kleuren. Toch sta ik vanmorgen in mijn kleding te graven. Ik ben op zoek. Een speurtocht naar witte kleding. Sokken en schoenen zijn een eitje, maar die doe ik op het eind pas. Shirt keuze staat al vast en is zo gevonden. Maar een witte broek, tja… De eerste die ik vind is een korte broek en voelt niet geheel geschikt. Gek genoeg vind ik niet de broek die ik zoek, maar een nog wittere. Jackpot.

Geheel in het wit voel ik mij niet zomers door de winterse kou buiten. Spijt van de keuze om zonder handschoenen op pad te gaan, maar het voelde niet gepast en ik had geen zin meer om te zoeken.

Op school aangekomen vraagt een collega of ze de mededeling had gemist dat ze in wit gekleed moest. Een leerling in mijn lokaal heeft maar één gedachte: “Mevrouw, u lijkt wel een spookje”. Ik vat de verkleining van het woord maar op als een compleet. Spook klinkt toch veel minder aangenaam dan spookje?

Sommige leerlingen kijken mij vragend aan, andere geven een blik van herkenning. Zij dragen ook wit, maar wel wat minder. “Waarom draagt u wit, mevrouw?”, dat is toch de dresscode meiden? “Ik kan beter vragen waarom ben jij niet in het wit?”. Ze had geen witte kleding. “Dus toen dacht je dan doe ik maar een compleet zwarte outfit aan?”. Uhh… Ja!

“Wow! U heeft zelfs witte schoenen aan! Mag ik even mijn moeder bellen om andere wittere schoenen te brengen?”. Van mij wel, maar je hebt geen les van mij nu… En zo geschiedde!

Na een paar rustige lesuren begint een onrustige pauze waarbij ik laatste voorbereidingen tref. Voordat ik het weet hoor ik: “Milou, de bus is er.”

“Waar gaan jullie heen?”. Twee docenten en 39 leerlingen zullen elk moment vertrekken richting de Heineken Music Hall en ik ben daar één van. Onze leerlingen hebben zich de afgelopen maanden ingezet voor het goede doel Dance4Life en hun inzet wordt vandaag beloond met een knallend feest.

De line-up is zo indrukwekkend dat ik de namen niet ken, maar mijn leerlingen enthousiast worden. In de bus zit de sfeer er al snel in. Tickets, armbandjes en gekleurde veters uitdelen en in een lange sliert van wit geklede jongeren in de kou richting de HMH. Een machtig gezicht om 5000 jongeren zo te zien lopen, wat ook door menig camera en smartphone wordt vastgelegd.

Zodra de deuren stormen we naar binnen, geen idee waar heen maar we stormen door. Richting de muziek, waarvan ik later begrijp dat het Snelle Jelle is die draait. En weer later kom ik er achter dat dit dus geen ontbijtkoektussendoortje is maar een DJ.

De leerlingen zien we allang niet meer, want 39 is niets op 5000. De hele middag zien we ze bijna niet voorbij komen en kijken wij gewoon rustig rond. We leren nieuwe artiesten kennen en genieten van de optredens van Justen Beer (“Wat? Komt Justin Bieber dansen?”) en B-Brave. Bij de laatste lijkt het of we bij een jaren negentig Backstreet Boys concert zijn, het meiden gegil is niet mis.

DJ’s wisselen elkaar af en bij de klanken van echte jaren negentig muziek – happy hardcore – zien we weer een plukje leerlingen de dansvloer opstappen. Even lekker hakken. Jaloers kijk ik toe, maar we zijn bang dat als we er bij gaan staan/dansen dat ze snel weer gaan zitten. We laten ze maar even genieten zonder docenten.

Langzaam stromen de telefoontjes binnen, “mevrouw, hoe laat moeten we weg, waar moeten we verzamelen”. Relax jongens, de show is nog niet afgelopen. Ze zijn niet gewend om zo zonder afspraken rond te lopen, maar de organisatie heeft dit al top geregeld dus daar bemoeien wij ons niet mee.

De sliert op de terugweg heeft veel aftakkingen naar de frituurmuren die we onderweg tegen komen, maar wij lopen snel naar onze bus om koppen te tellen. Onderweg komen we paar meiden tegen, wat ze er van vonden? “Nah… Het was wel leuk maar het dansen hè…. Dat duurde wel een beetje lang!” Say what?!

De sfeer in de bus zegt genoeg, ze zijn enthousiast en hebben een leuke dag gehad, want hé hun klasgenoten hadden gewoon les! Het was ook nog eens een leuk feest!

“Mevrouw, we gaan wel veel op uitjes hè, vorige week excursie, vandaag dit event en donderdag Sinterklaas.”

“Ik beloof dat we je volgende week gewoon les geven.”

Nee dat hoeft niet hoor…!