“Mevrouw, waarom trekt u dat niet uit?”
“Ik wil wel, maar kan niet bij de rits!”

Huh… Wat? Hoe ben ik hier nou terecht gekomen? Het is eigenlijk simpel, het is bijna tijd voor mijn eerste les als ik nog even naar het lokaal van mijn collega toe loop. Ik schep op dat ik al goed geoefend heb voor onze act van vrijdagavond op de talentenavond van onze school. Zij laat trots zien dat ze outfits voor ons heeft gevonden. Zij als dwerg en ik in de jurk van Sneeuwwitje.

“Hij is wel groot” waarschuwt mijn toch wel stuk kleinere collega, “maar ik kan hem wel aan”. Ik kijk verward naar de vierdejaars die haar lokaal komen binnendruppelen. Zij kijken even verbaasd terug, als hij groot is waarom zou zij hem dan ook passen? “Bedoel je soms groot in de breedte?” “Nee hoor, hij is gewoon heel lang”.

Ik heb de jurk in mijn handen en hou hem voor me, al snel beginnen de leerlingen mij aan te moedigen om hem te passen en hoor ik een teleurgesteld: “nu baal ik echt dat ik er vrijdag niet kan zijn.” We raken in discussie over het wel of niet komen, maar besluiten dat een etentje voor de vijftigste verjaardag van haar moeder toch echt voor twee gek verklede docenten gaat.

Ik doe de rits open, laat de jurk op de grond zakken en stap met één been er in. “Neehee! Over je hoofd!”. Ik negeer mijn collega en roep nog terug: “zo hoor je toch een jurk aan te doen?”. Ik zie leerlingen gniffelen en hoor er een aantal sputteren: “U moet wel uw jasje uit doen!”. Weer een advies dat ik in de wind sla.

En daar sta ik, in een prinsessenjurk over mijn normale kleding. Ik kijk naar beneden, zie dat een leerling ook kijkt en sputter: “uhhh, ik moet wel iets bedekkends aan over de decolleté”.

De bel van mijn les is ondertussen allang gegaan en de klas ziet mij twijfelen. “Ah mevrouw, ga gewoon zo naar uw klas. Ze staan te wachten.” Terwijl ik het lokaal uit loop hoor ik dezelfde leerling tegen haar klasgenoten “ze doet het ook nog!” roepen.

Ik loop over de gang waar ik door heel veel ogen aangestaard word, blijkbaar zitten nog niet alle leerlingen in de lokalen waar ze horen. Ik kom een collega tegen die zonder blikken of blozen een serieus onderwerp aansnijdt alsof ik geen jurk aan heb over mijn kleding.

Een minuut later kom ik bij mijn klas. “Wilt u een appel van mij mevrouw?”, “Nee, daar heb ik slechte ervaringen mee.”, “Oh ja, toen bent u gestikt.”, “Nee hoor, ik was alleen vergiftigd”.

Leerlingen staan aan mijn bureau en komen mij serieuze vragen stellen, als ik tijd had om de situatie op dat moment te beschouwen zou ik mijn lach niet ingehouden kunnen hebben, nu beantwoord ik vragen, stel ik gerust en maan ik leerlingen tot het pakken van mijn spullen.

Dan komt de doodsteek van mijn sprookje:
“Mevrouw, waarom trekt u dat niet uit?”
“Ik wil wel, maar kan niet bij de rits!”
Ik zie mijzelf wurmen om met mijn handen bij de rits op mijn rug te komen, trek de rits en jurk naar beneden, stap er uit en start de les.

En ze leefden nog lang en gelukkig…

Ps. Teleurgesteld dat er geen foto bij zit? Wie weet verschijnt er nog een foto van de act op vrijdag!