De pagina Levenslessen bestaat nu een paar maanden en langzaamaan zijn er steeds meer lezers die zich inschrijven om op te hoogte te blijven. Voor mij natuurlijk positief omdat ik daar aan merk dat mensen het leuk vinden om de stukjes die ik plaats te lezen. Voor de rest krijg ik online niet veel reacties, maar de reacties die ik krijg zijn (gelukkig) enkel positief.

Nu begonnen deze week de reacties op mijn werk op gang te komen. Vorige weken waren er sporadisch wel al leerlingen die een zin hierover lieten vallen, zoals:

“Zit u op Tumblr?”

“Ik zag iets op Facebook dat ik had gezegd?”

“Heeft u een blog?”

Veel verder dan dit ging het tot vorige week nog niet. En toen kwam mijn blog van afgelopen vrijdag (‘Waarom Levenslessen’). Een groep derdeklassers, dit is dezelfde groep waar ik vorige week over schreef, hadden het stuk gelezen. Het enige wat ze er eigenlijk van hadden meegekregen was het volgende:

“Mevrouw! U heeft J. op uw blog een gorilla genoemd!”

Waarop ik probeerde uit te leggen dat dit niet helemaal klopte en dat ze het misschien nog een keertje moesten lezen. Ze hadden het stukje niet allemaal gelezen, dus toen wij het er over hadden vroeg er één: “is dit waarom mevrouw Schoonemann een banaan mee heeft naar school heeft?”. Helaas, ik begin mijn werkdag gewoon met een banaan, puur toeval! Uiteindelijk heeft mijn aanpak geholpen en begrijpen de meesten het wel. Niet allemaal, zoals eigenlijk altijd als je ergens uitleg over geeft.

Als Natuurkunde docent had ik natuurlijk de derde wet van Newton in mijn achterhoofd moeten houden tijdens het vullen van mijn blog. Namelijk:

actie = – reactie

Met andere woorden: als je iets doet, zal dit altijd een gevolg hebben. In dit geval is dit dus ook zo en dat vind ik alleen maar leuk. Er is één leerling, leerling B., die elke dag aan mij vraagt: “Schrijft u vandaag weer zo’n leuk stukje? Mijn moeder en ik kunnen er zo om lachen!”. En de leerling van vorige week? Die leerling J. die ik dus blijkbaar een gorilla heb genoemd (dan nog eerder een baby gorilla) heeft mij zelfs ‘bedreigd’ met een heuse wraakactie. Ik moet, blijkbaar, erg bang zijn. En dat ben ik natuurlijk ook heel erg…… Toch?

Haar eerste punt van wraak was dat zij mij een gorilla gaat noemen. Ze bedoelt natuurlijk dan wel Mevrouw Gorilla. De rest van de actie daar moet ik nachtmerries over krijgen de komende tijd, want ze laat er geen woord over los. Oeps…

Elke dag ging het met deze groep wel weer even over gorilla’s, waardoor ik nu bekend sta als iemand die verstand heeft van dit onderwerp. Om toch maar gebruik te maken van deze gesprekken heb ik ze een banaan beloofd als ze lief waren in de les van mijn collega.

Nu moet ik toch maar even navragen of ik trossen bananen moet inslaan voor maandag… Is dat soms haar wraak?