De laatste weken zijn onduidelijk, dit is altijd zo. Dit is niet omdat deze weken onvoorspelbaar zijn of omdat we niet weten wat we moeten doen. Het komt doordat wij, docenten en leerlingen, opeens afstappen van iets wat heel vertrouwd voor ons is: het lesrooster. Maanden achter elkaar hoefden wij ons niets af te vragen, wij wisten exact waar en wanneer wij verwacht werden. Heerlijk simpel dus.
Sinds vorige week viel dit droomscenario in duigen voor ons, maar wel voor een goed doel; we zijn op weg naar de vakantie, de lang verwachte zomervakantie. Nu leven wij van dag tot dag en kijken steeds weer in onze (digitale) agenda of wij de volgende dag verwacht worden, zo ja hoe laat, waar en waarom.
Surveilleren bij toetsen, nakijken, vergaderen over het komende jaar, sollicitatiegesprekken bijwonen, diploma-uitreiking voorbereiden, naar de drukker voor het herinneringsboek, gesprekjes met leerlingen, gesprekjes met ouders, presentaties van Grande Finale beoordelen. Dit is slechts een greep uit mijn activiteiten van de afgelopen week.
De leerlingen weten het soms ook even niet zo goed. “Hebben we dan al vakantie?”, nee het is dan nog geen vakantie want je moet bepaalde dingen nog regelen op school.
“Dus dan heb ik geen vrij?”, de meeste dagen wel, behalve als je boeken moet inleveren, rapport moet ophalen en sommige kinderen moeten nog extra werk doen omdat er nog dingen ontbreken.
“Dus dan ben ik wel vrij?”, uhh ja de meeste dagen wel dus.
“Nou dan heb ik dus wel gewoon vakantie na de toetsen!”
“Maar mevrouw heeft u dan ook al vakantie?”, nee de docenten moeten nog vergaderen, nakijken, informatie uitwisselen, wij zijn elke dag gewoon nog op school.
“HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA, dus wij hebben acht weken vakantie en jullie maar 6 ofzo? GE-WEL-DIG!”.
Het belangrijkste weten ze wel, het zit er bijna op voor ze. Voor ons nog niet, wij bevinden ons in een zogenaamde limbo. De lessen zijn nu voorbij, de toetsen zijn voorbij, de leerlingen zien we bijna niet meer, maar werken doen we nog wel en sommige ook nog heel hard. Tegelijkertijd ligt de vakantie binnen handbereik, nog even tanden op elkaar. Dat doen we dan ook braaf.
Eerst hadden we deze week nog een paar hoogtepuntjes van het jaar. Allereerst op dinsdag, woensdag en donderdag de Grande Finale. De leerlingen van klas 2 presenteren hun vooruitgang binnen het vak project aan een panel bestaande uit voor hun bekende en onbekende mensen. Ze laten zien wat zij geleerd hebben in twee jaar binnen een aantal onderdelen, namelijk samenwerken, plannen en organiseren, presenteren en formuleren. Elk jaar werk ik met plezier mee en ook dit jaar loonde dit weer zeer. Wat zijn onze leerlingen goud eerlijk en soms zelfs gemotiveerd. Zenuwachtig omdat er “belangrijke” mensen aan tafel zitten, ja er zitten ook docenten maar dat is nou net weer niet belangrijk. We werden beloond met een aantal pareltjes van presentaties.
Aansluitend hadden we donderdag de diploma-uitreiking, ook de afsluiting van een periode maar wel van een langere periode. Negentig van onze leerlingen kregen hun vmbo-t diploma. Wat waren ze trots, wat waren de ouders trots en wat zijn wij trots. Dit tonen wij al door ze op te wachten. Ze lopen over de rode loper de school binnen, onder applaus van ons, de docenten die ze soms het leven zuur maakte. Elke leerling wordt persoonlijk toegesproken door de mentor en verlaat ‘gediplomeerd’ het podium, wat een fijn gevoel voor alle partijen. Aansluitend een korte borrel en natuurlijk het allerbelangrijkste voor ons: een after borrel.
Een aantal docenten blijft hangen, het zijn altijd dezelfde. De leerlingen van het techniekteam die hebben opgebouwd en de leerlingenraad die de avond hebben begeleid blijven ook nog even plakken. Daarnaast ook nog een paar verdwaalde gasten van de diploma-uitreiking. En niet zomaar gasten, het zijn niet de juichende vierdeklassers die ons nu voor altijd verlaten, nee die zitten al lang en breed in de kroeg. Welke leerlingen bleven er hangen voor de after party? Onze lieve maar helaas gezakte leerlingen. Zij dronken nog gezellig een drankje met de leraren en bespreken nog het een en ander over de avond. Zij lopen weg zonder diploma maar bleven wel tot het laatste moment. Wat een respect hebben wij voor ze, hierdoor nog eens extra.
De komende maanden zien wij nog nauwelijks leerlingen en zoals duidelijk nemen wij ook dit jaar weer van een hele grote groep afscheid, ik wil ze vanaf deze plek allemaal het allerbeste wensen. Wij hebben ons best gedaan om ze voldoende bagage mee te geven, al hadden sommige al genoeg aan hun eigen koffers, om de wijde wereld in te gaan. Succes en geniet van de zomer, mocht die nog komen 😉 !