Het schooljaar is afgelopen, de leerlingen zijn de deur uit. Tot over een paar weken!

Dan wordt het tijd voor de docenten om ook de deur uit te gaan, ze ronden binnen school de laatste dingetjes af, zetten misschien zelfs al dingen klaar voor na de vakantie en dan komt voor ons het hoogtepunt van het jaar: de personeelsdag.

Al sinds mensenheugenis ligt de organisatie is de gedegen handen van onze gymleraar en vanaf heden ook pensionado. Voor ons dus niet rustig uren vertoeven op het terras en genieten van de zon een drankje.

Teambuilding dat staat voor hem centraal, samen actief bezig zijn om iets voor elkaar te krijgen en dingen mee te maken die je anders niet mee zou maken. Sportief en actief zijn denk ik sleutelwoorden deze dag. Niet gek dus dat ik nu – the day after – bijna kromloop van de spierpijn en mijn bed bijna niet uit kon komen.

De dag begon (gelukkig) rustig. Een bezoekje aan een fort in Nederland waar we starten met kopje koffie om vervolgens twee uur lang een rondleiding te volgen om kennis te maken met de gebruiken van vroeger in het fort.

Het onvermijdelijke gebeurt: de docent wordt leerling. Misschien niet te geloven maar dat resulteert altijd in hetzelfde, de docent begint zich ook te gedragen als leerling. De rondleider probeert een mooi en in zijn ogen spannend en interessant verhaal te vertellen. Al in de eerste minuten zie je de eerste collega’s afhaken, ze blijven rustig maar horen het verhaal al nauwelijks.

Na verloop van tijd worden een aantal onrustig en droogt het laatste beetje aandacht ook op, logisch gevolg is: in de maling nemen. In plaats van serieuze vragen te stellen (wat je toch verwacht van een groep volwassenen) worden er grappige opmerkingen geplaatst waar de wel serieuze rondleider dan heel serieus op in gaat.

“Goh stond die CD-speler er vroeger ook al?”

“Nee mevrouw, die staat hier zodat wij hem kunnen gebruiken om sfeer te maken in de bunker, geluid afspelen die vroeger ook werd afgespeeld.”

De rondleider negeert het flauwe gedrag en blijft gewoon zijn verhaal afsteken, hij merkt dat de groep steeds slomer wordt en hierdoor ook langzamer begint te lopen. Waardoor hij, in zijn ogen, noodgedwongen de groep moet aansporen. Kom op doorstappen. We gaan in stoomtreinvaart weer verder. Doorlopen! Kom op, door gaan anders kunnen we niet alles zien. We hebben nog maar een uur, dus we moeten echt opschieten. We hebben de belangrijkste dingen nog niet eens gezien dus hup doorstappen!

Bij ons ‘leerlingen’ triggert dit uiteraard waardoor het omgekeerde gebeurt. De een wil graag naar de wc, maar die is niet in de buurt dus daar kunnen we niet heen (geen tijd voor). De ander heeft honger en wil graag pauze houden, dat kan nog niet want de lunch is pas ná de rondleiding.

De irritatie loopt bij de rondleider ook op waardoor we in een ruimte staan en hij aan ons vraagt waar we zijn. Hij krijgt hier geen serieuze antwoorden op en ziet geen andere uitweg dan met een sneer te zeggen “U leest dus niet wat er boven de deur staat.” Één collega stond nog op de gang en kijkt snel omhoog om zijn antwoord klaar te hebben staan: “Jawel hoor, nooduitgang”. Dit was uiteraard niet het antwoord wat hij wilde horen, want hij vervolgde met: “Waarom heb ik jullie door de gangen laten lopen dan?”, in mijn eigen optiek was er geen ander antwoord mogelijk dan: “anders waren we hier nu niet geweest?”.

We hebben het doorstaan en de rondleider is tevreden want hij heeft alles kunnen laten zien en een aantal collega’s heeft onze eer gered door zo nu en dan een vraag te stellen. Hierdoor kreeg hij weer het gevoel dat hij een verhaal kon afsteken, dat helaas vaak niet eens het antwoord op de vraag was.

Één collega leert een wijze les: “Volgend schooljaar ga ik echt veel minder praten in de les, arme kinderen!”. De anderen knikken beduusd ja. Gelukkig kunnen we nu eindelijk lunchen en lekker kletsen om ons mentaal voor te bereiden op het actieve gedeelte.

’s Middags wagen we ons leven in een raft op de branding, roeien tot voor je gevoel je armen niet meer kunnen. Met toenemende wind en dus ook golfslag. Een andere groep is op dat moment aan het blokarten, in een karretje met zeil over het strandscheuren en proberen alles heel te laten en toch zo hard mogelijk te gaan.

Als afsluiting van het sportieve gedeelte gaat een groep varen met een RIB (rubber inflatable boat) met 280 pk, over de golven scheuren en rugklachten trotseren. Klappen opvangen met je bovenbenen zodat je al weet dat je die voorlopig nog gaat voelen. Wind in je haar en zeewater in je gezicht.

Om vervolgens helemaal verwaaid en doorweekt aan te schuiven bij de borrel en barbecue. Het was een heerlijke dag waarbij we afscheid van elkaar hebben genomen, de meeste zien we gelukkig weer terug na de vakantie en een klein gedeelte gaat nieuwe uitdagingen tegemoet.

Fijne zomervakantie allemaal!