Als ik deze vrijdagmiddag weg fiets van mijn werk wordt mij nageroepen door leerlingen: “wel zo uw haar wassen, hè mevrouw!”. Alleen al door deze vraag is in één klap duidelijk dat dit geen normale vrijdag was. Het is na drieën, later dan ik normaal weg ga op vrijdag maar nog veel later dan 90% van onze leerlingen vandaag weggingen.
De ochtend begon al anders dan anders toen ik niet alleen mijn schooltas inpakte maar ook nog een extra tasje met onder andere een sportbroek en een beachshort. Zo vertrok ik naar school om vervolgens in de gangen allerlei posters te vinden van mij en diverse collega’s in legeruniformen. Delen van het schoolplein waren afgezet en op de ramen gingen briefjes ‘Pas op nat’.
De leerlingen werden hier al redelijk onrustig van, maar dat hield geen docent tegen om toch aan de lessen te beginnen. Als vervolgens de teamleider komt melden dat je de les op het computerplein moet staken vanwege problemen met de server is de chaos compleet. Dan de leerlingen maar in een lokaal bezig houden, maar richten op het vak wordt lastig als je een les ICT moet geven zonder pc.
Zo halen we met horten en stoten de eerste pauze, dat de leerlingen weinig geleerd hebben dat twijfel ik niet aan. De ogen waren immers alleen maar naar buiten gericht waar een tent werd opgebouwd met bijbehorend dj podium. De leerlingen beginnen er langzaam aan te twijfelen dat de kozijnen toch niet echt geschilderd zijn. Als vervolgens de docenten na de pauze terugkomen in hun zondagse uniform (sportkleding, of in mijn geval strandkleding met hockeytrui), slaat de paniek toe. “Mag ik mijn schoenen uit? Mag ik mijn gymshirt aan? Mag ik mijn tas in de kluis doen? Mevrouw ik heb buikpijn!” Een brul van mij en we kunnen uiteindelijk toch nog rustig aan het werk.
Niet wetende dat buiten onze eindexamenkandidaten eindelijk in de pas lopen en gekleed in legerkledij het schoolterrein op komen marcheren. Na jaren van bijschaven zien we eindelijk iets van de aangeleerde militaire precisie terug. Één van mijn leerlingen krijgt het door en roept: “ze komen er aan”. De ogen zijn allang niet meer op het scherm gericht maar op de leerlingen die de gangen komen bestormen.
Ik word door een aantal legerdames meegevoerd en krijg ondertussen een shirt over mijn hoofd geduwd. Een shirt dat later blijkt een mooi aandenken te zijn aan deze dag en deze leerlingen. Een shirt met uitspraken van mij, dat is weer eens wat anders dan de uitspraken van de leerlingen. Als eerste docent word ik het schoolplein op begeleid en breekt de oorlog figuurlijk uit. Waterballonnen vliegen door de lucht, ik krijg scheerschuim en yoghurt in mijn haar om dat vervolgens af te maken met een wolk bloem.
Leerlingen verschansen zich binnen of wagen zich naar buiten om de ellende van de docenten met eigen ogen te zien. Ze weten dat ze hun leven wagen want de eindexamenkandidaten hebben genoeg waterballonnen voor iedereen mee. En daarnaast nog waterpistolen gevuld met gekleurd water. Ik zet de achtervolging op een paar leerlingen in, zodat ik eindelijk een afgesproken sprintwedstrijd volbreng, om vervolgens de vers op mij aangebrachte chocoladevla aan de vierdeklasser afvegen. Als alle “jonkies” de school hebben verlaten, ruimen we nog het één en ander op, schuiven we over de buikschuifbaan en sluiten we af met heerlijke broodjes kroket en ander frituur.
Ondertussen begint mijn yoghurt een beetje zuur te ruiken en zijn de meeste leerlingen allang afgetaaid. Eentje is duidelijk nog niet klaar voor dit afscheid van school en sluit voor ons deze middag prachtig af met: “wanneer zijn die examens eigenlijk?”.
Zo, nu eerst maar even mijn haar wassen! Kunnen zij weer lekker voor de examens van aanstaande week leren.
Succes allemaal! Wij weten dat als jullie dit kunnen, dat examen een eitje wordt!