Dag 176 – “The sound of silence (live)”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 2 februari.

Gistermiddag was ik even blijven plakken bij de open middag om te kijken hoe het verder verloopt, ik was toch al op school. Voordat ik het wist was het alweer afgelopen en begon voor velen een pauze tot de open avond zou starten.

Voor mij niet. Ik was die middag én avond niet ingedeeld. Dus ik moest naar huis, thuis lag er nog een bak werk op mij te wachten, dus ik moet wel, dat weet ik. Maar man, wat vind ik het moeilijk om weg te gaan, naar huis, waar het eten op mij wacht. Niet omdat het thuis niet fijn is, maar omdat ik er samen met mijn collega’s wil staan, er voor ze wil zijn en omdat ik natuurlijk niets wil missen.

Onderweg naar mijn jas kom ik al allerlei collega’s tegen op de gang, meerdere keren krijg ik van mijn jas naar de uitgang de vraag: “hè, ga je nou weg? Weet je zeker dat je niet nog even blijft?”. Er wordt echt goed op mij ingepraat en ik voel mijn toch al zwakke ruggengraat nog verder verslappen. Maar het moet.

Thuiswerken is nog steeds het devies, zeker ’s avonds. Het is soms lastig voor te stellen voor mij hoe het buiten een school gaat, bijna niets mag terwijl ik zoveel collega’s zie doordeweeks, op anderhalve meter afstand, met mondkapje, maar toch voelt het soms bijna alsof er geen pandemie de wereld in zijn greep houdt. Dit is ook zo’n moment. Als er geen Corona was geweest, was ik er geweest, want op een open dag is iedereen er. Ik ga dus tegen elke vezel van mijn lichaam in, als ik de deur uit stap, de fiets op en naar huis ga.

Maar vandaag is het anders, vanavond ben ik wél ingedeeld, vanavond hoor ik er bij. Nadat ik gister even heb kunnen spieken hoe mijn collega deze rol op had gepakt kon ik vandaag zo haar plek overnemen zonder heel goed te moeten voorbereiden en te moeten doordenken hoe het aan te pakken. Mijn rol is cameravrouw. Mijn collega’s geven een presentatie terwijl ze voor het bord staan (om de beurt) over onze praktijkvakken, daarna een rondleiding door het lokaal geven en af te sluiten met een paar leerlingen die elkaar interviewen over de vakken.

Vlak voor aanvang kwam daar nog een opdracht bij, om iedereen zo optimaal als mogelijk te informeren wilde ze van elke ronde ook een opname kunnen delen na afloop. Dan konden de kinderen en hun ouders het praatje ook nog eens terug kijken. Dus begon mijn eerste sessie niet met één apparaat, maar twee. Mijn tablet voor de Teams-vergadering en waarmee ik alles in beeld bracht zodat er live meegekeken kon worden naar de presentatie, de rondleiding en het interview, en daarboven mijn telefoon om hetzelfde in beeld te brengen maar dan vast te leggen voor later gebruik.

Tijdens de presentatie was dat geen probleem, mijn iPad staat in een standaard en de telefoon probeer ik zo stabiel mogelijk in mijn hand te houden, zodra deel twee begint wordt het spannender. Ik pak met één hand de iPad uit de houder, terwijl ik probeer mijn telefoon niet teveel te bewegen en nog goed te mikken. Dan loop ik met twee apparaten rond, vlak boven elkaar, kijken naar beide schermen om te zorgen dat ze goed gericht zijn.

Dit verloopt best goed, maar we werken wel dat de sessie zelf nog nét beter kon. Dus ook ronde 2 pak ik zo aan. Nu merk ik na vijf minuten rondlopen dat de grip op mijn iPad minder stevig begint te worden, dus terwijl ik de leerlingen film voel ik van alles gebeuren in mijn handen. Krampachtig probeer ik met de pink van de hand met telefoon de iPad weer goed in mijn andere hand te krijgen. Tevergeefs waardoor de iPad opeens begint te wiebelen in mijn hand en bijna naar voren klapt. Tot hilariteit van de leerlingen die ik aan het filmen ben, terecht.

Zo werd het een zeer gezellige avond met veel gelach die het lokaal vulde terwijl we maar met zo weinig waren. We draaien nog een paar rondes hetzelfde praatje, hetzelfde liedje en de leerlingen en mijn collega’s weten al bijna niet meer wat ze deze ronde nu wel of niet gezegd hadden.

Na afloop konden we terug kijken op een bijzondere en geslaagde avond, alles waar je op hoopt bij een open avond. Anders dan anders, maar wel passend bij wie we zijn als school. Terwijl de meeste collega’s afgetaaid zijn en ik met nog twee collega’s aan het afronden en opruimen ben, lopen we door een hele stille school. Het voelt nog stiller dan normaal, met een avondklok die buiten ons gebouw al ingegaan is. Zelfs de muisjes, die elke school wel heeft, vinden het rustig genoeg om op pad te gaan.

Uiteindelijk zit ook ons werk er op en is het tijd om te gaan. Met een werkgeversverklaring en eigen verklaring op zak, stappen we de school uit. Alsof deze avond al niet bijzonder genoeg was, voelde hij nu nog specialer. In plaats van fietsen besluiten we te lopen om de echte rust van de omgeving buiten op ons in te laten werken. We lopen, we praten en af en toe zijn we gewoon stil om te luisteren naar het effect van de avondklok. Een speciale ervaring, en weer zo fijn, om net zoals zoveel unieke ervaringen afgelopen jaar, dit te kunnen delen met collega’s, the Art Garfunkel to my Paul Simon, in perfecte harmonie. Give it nice and loud voor mijn collega’s, in het hele land maar die van mij in het bijzonder voor hun performance.

For tonight’s performance of the The Sound of Silence

Join us on the stage

To be the Art Garfunkel to my Paul Simon tonight

Please welcome mister Myles Kennedy

Now fire up those lighter and cellphone

And hold them it up in the air people, now it’s the time

Hello darkness, my old friend

I’ve come to talk with you again

Because a vision softly creeping

Left its seeds while I was sleeping

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone

Narrow streets of cobblestone

‘Neath the halo of a street lamp

I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence

And in the naked light I saw

Ten thousand people, maybe more

People talking without speaking

People hearing without listening

People writing songs that voices never share

And no one dared

Disturb the sound of silence

“Fools,” said I, “You do not know

Silence, like a cancer, grows

Hear my words that I might teach you

Take my arms that I might reach you”

But my words, like silent raindrops fell

And echoed in the wells, of silence

And the people bowed and prayed

To the neon god they made

And the sign flashed out its warning

In the words that it was forming

And the sign said, “The words of the prophets are written on the subway walls

And tenement halls”

And whispered in the sounds of silence

Give it nice and loud for Mister Myles Kennedy

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/6Mr7IQ4rYYPlx4drRXg2S2?si=ul5Ql1i4QbeGPSrc3_SD0Q

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *