Dag 151 – “Sitting in limbo”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 15 december.
We zitten in een limbo, maar het zal niet lang duren. Gister hoorden we dat morgen de scholen weer sluiten en vandaag geven we les. We leven niet meer in de realiteit van gister maar ook nog niet in de werkelijkheid van morgen. Dus vandaag was een gekke dag waarin we deels deden alsof er niets aan de hand was en ondertussen bijna over niets anders konden praten.
Ondertussen zaten mijn leerlingen ook in een limbo, sommigen al klaar met hun grote opdracht zonder nog tijd te hebben voor het starten aan een nieuwe opdracht. Terwijl andere leerlingen keihard moeten bikkelen. De concentratie was natuurlijk ver te zoeken, met de dreiging, of beloning, van de scholensluiting boven hun hoofd. De meningen waren sterk verdeeld, sommige balen omdat ze “eindelijk” weer in het schoolse ritme zaten na de vorige lockdown met daar de zomervakantie aan vast. Anderen vinden het toch ook “best chill”.
Als docent is zo’n laatste les dan toch best een uitdaging, ik besloot voor relatie en welzijn te gaan en zat er dus niet teveel bovenop. Ik praatte wat mee, liep wat meer rond (vanwege Corona zat ik toch meestal achter mijn spatscherm zodat leerlingen vrij konden rondlopen) en hield de sfeer ontspannen. Legde geen druk op de deadline, dat zouden we wel weer zien als de scholen open gingen. En toen kwam er een ambulance langs, ik zag de oren van de leerlingen als spitsen. Toen hij ook nog onze oprit opreed en precies voor ons raam stopte was het feest in het lokaal compleet. Wie nog een beetje concentratie had, was dat nu echt kwijt.
Leerlingen kwamen vanaf de gang mijn lokaal binnen stromen om te zien wat er aan de hand was. Dat was het moment dat ik mij minder relaxt ging opstellen. Ik stuurde iedereen weg bij de ramen en aan het werk. Ramptoerisme, daar heb ik wat tegen. Ik maak duidelijk wat ik hier van vind en scherm nog met “wat als het om jou zou gaan, dan wil je dit ook niet”. Na wat gemompel lopen de meeste weer weg bij het raam om te kijken of ik stop met opletten. Ik ga verder met mijn gesprek met een groep jongens, maar dan nu over het kijken naar ongelukken. Ik deel wat, ook ranzige (“dit kan ik echt niet vertellen”, “jawel mevrouw, doe”), verhalen om uit te leggen wat ik er op tegen heb, en de meesten waren het roerend met mij eens.
Ongeluk komt zelden alleen, maar gelukkig niet in drievoud dit keer. In het limbo waar we zaten, konden we blijven, de ambulance reed weer weg met een leerling met blessure opgelopen bij gym. De schade valt op schaal van 1 tot ambulance, relatief mee. Wij redden het tot het einde van de les en nemen ongemakkelijk afscheid. “Fijne feestdagen, zo ver dat lukt, en tot … uhm… tja… Tot de volgende keer, wanneer dat ook is.”
Een rare dag, een raar gevoel. Geen viering om het rare jaar mee af te sluiten, geen moment waarop je collega’s en leerlingen allemaal een fijne vakantie kon wensen. Het was opeens voorbij. Een dag waarvan je bijna zou vergeten dat het lelijke-kersttruien-dag was bij ons op school.
Twee collega’s hadden de rest uitgedaagd om vorige week donderdag al in kersttrui te komen, ik denkende dat het een geintje was kwam donderdag bij die collega op lesbezoek zonder een van mijn kersttruien aan en kreeg dat zeker te horen. Ik heb beide mannen toen beloofd dat ik deze hele week het in verschillende truien zou goedmaken. En ik zou mezelf niet zijn als ik dan meteen óver de top ga, muts, mondkapje en sokken in de juiste stijl. Brengt de sluiting van de scholen toch nog iets goeds, ik hoef de ogen van mijn leerlingen en collega’s niet langer pijn te doen met de krachtige nieuwe aanwinsten van dit jaar. Zonde. Dan blijven die truien ook nog in limbo, tussen oud en nieuw want volgend jaar kan ik ze als nieuw dragen.
Door het limbo waar we in zaten flitst deze dag voor je ogen voorbij. Doordat ik na mijn laatste les meteen doorga naar de vergadering met de schoolleiding om lockdown-plannen te maken heb ik bijna niemand bewust nog even gezien en gedag gezegd. Een raar einde op school van een raar jaar op school.
Nu nog op school. Morgen weer online. Zittend in het limbo, pak ik al mijn spullen bij elkaar, zeg gedag tegen de verlaten school en loop nog één keertje dit jaar de deur uit.
Sitting here in limbo
But I know it won’t be long
Sitting here in limbo
Like a bird without a song
Well, they’re
Putting up resistance
But I know that my faith
Will lead me on
Sitting here in limbo
Waiting for the dice to roll
Sitting here in limbo
Got some time to search my soul
…
I don’t know where life will lead me
But I know where I’ve been
I can’t say what life will show me
But I know what I’ve seen
…
Sitting here in limbo
But I know it won’t be long
Sitting here in limbo
Like a bird without a song
…
Sitting in limbo, sitting in limbo (limbo, limbo, limbo)
Het liedje luisteren doe je hier:
https://open.spotify.com/track/0lMyBUPFMCXZOILHe4uFwM?si=Lfm7MrZNQRGwYut138IZzw
De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A