Dag 141 – “Keep on trying (sechs Freunden)”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 1 december.
Wie weet, is er vandaag wel geschiedenis geschreven? Misschien staat 1 december 2020 in de toekomstige geschiedenisboeken. De invoering van de mondkapjesplicht in de publieke ruimtes.
Afgelopen zaterdag moest ik snel snel snel nog even naar de supermarkt, kut, kapje vergeten. Maar nog niet écht verplicht dus ik stap de winkel in en voel me een crimineel. Naakt bijna. Voor mij is het mondkapje al iets waarvan ik ’s ochtends check voordat ik de deur uit ga, een ritme van het wassen en bijna een gewoonte. Ik kreeg bemoedigende appjes gisteravond, “succes morgen met de mondkapjes in school”, alleen verandert er voor ons niets.
De tijdlijn van mondkapjes in Nederland is op zijn minst opmerkelijk. In april waren wij een van de weinige landen zonder mondkapjes advies, want het werk helemaal niet. Toen in mei zeiden ze zelfs dat het beter is zonder mondkapjes, om in juni dit te ontkennen als uit onderzoeken blijkt dat bij massaal dragen het wel effect kan hebben op de verspreiding van het virus. In juli vinden ze het dus nog niet zo’n slecht idee en voeren ze de plicht in, in het openbaar vervoer. Om daarna in augustus in een paar steden pilots te draaien met mondkapjes in de stad. Dit had geen geweldige resultaten en toch kwam er in september een dringend advies. Terwijl ik aan mijn leerlingen probeer duidelijk te maken dat dit een soort van moeten betekent, gaf dit veel onrust op de scholen. Docenten die willen dat leerlingen ze dragen, leerlingen die (terecht) roepen dat het slechts een advies is. In oktober kwam het bericht dat een plicht niet kan vanwege de grondwet, maar dat scholen en winkels het wel mogen eisen. Dus doen we dat. Duidelijkheid. In november wordt de coronawet dan toch aangenomen en ging vandaag de mondkapjesplicht in de publieke ruimtes in en kan je zelfs een boete riskeren. Dus loop ik al zo’n twee maanden een deel van de dag rond met een van de mondkapjes uit mijn collectie en krijg ik af en toe een “kijk mevrouw, jullie zijn kapjeszusjes” naar mijn hoofd als ik hetzelfde mondkapje draag als een van de leerlingen.
Op deze eerste dag van de landelijke plicht, zakt de moed mij wel een beetje in de schoenen. Al weken, september, maar zeker eind oktober en heel november, loop ik als een heks door de gangen. Wijs naar mijn kapjes als leerlingen op mij aflopen zonder, spreek aan. Maar zonder consequenties, geen gedragsverandering bij een groep pubers. Volgens het protocol mogen wij leerlingen naar huis sturen bij het niet (goed) dragen van het mondkapje, dan komt de leerplichtambtenaar in beeld en komt er een mogelijke straf. Ik stuur leerlingen naar de conciërges voor een eerste streepje, nablijven en melding naar huis, voor een tweede streepje, naar huis gestuurd worden, voor een derde streepje, vierde, vijfde en ze lopen er nog steeds, snel hun kapje opzettende als ze mij zien omdat ze weten hoe laat het anders is. Als ik verder loop en mij omdraai, weet ik bijna zeker wat ik zou zien…
Ik word moe van het waarschuwen en zie dat de maatregelen die genoemd zijn, maar volgens mij niet gecommuniceerd zijn naar ouders, niet gehandhaafd worden. Dan heb ik toch weer het gevoel in mijn ondergoed te staan, net zoals zaterdagavond in de supermarkt zonder mondkapje. Ik zie collega’s gewoon langs de groepen leerlingen lopen zonder mondkapje.
Mijn hoop was dat vandaag misschien de wereld er anders uit zag, dat het makkelijker zou gaan. Als ik een leerling aanspreek op een luchtige toon (zoals ik continu probeer vol te houden), “volgens mij vergeet je iets”, krijg ik voor het eerst de reactie “het laat toch 70% door, dus waarom moeten wij het dragen…!”. Ik ga de discussie niet aan, de boodschap moet duidelijk zijn. En al werkt het niet 100%, ben ik nog steeds fan van het Zwitserse kaas-model, elk laagje zorgt voor iets meer bedekking. Dus sta ik morgen nog steeds bij de deur om ze te wijzen op de reinigsgel en stuur ik ze desnoods terug, ook al vindt mijn collega mij daarin streng, eindig ik mijn les met “mondkapjes op en tot volgende les” en blijf ik aanspreken op de gang voor de mondkapjes en de anderhalve meter afstand tot mij en mijn collega’s.
Een wet verandert niet alles, zeker niet in een school. Winkels geven aan niet te kunnen handhaven en misschien kunnen wij het ook wel niet, but I keep on trying. Keep on trying, will you?
If you must act like a beast of the field
Oh, what does it yield
There’s a hole in the atmosphere
Every time you speak
All your prayers, your prayers, your prayers
They are on hold again
Your life lessons, lessons, lessons
All can wait
Just for today
Sechs Freunde (Sechs Freunde)
Keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
Sechs Freunde (Sechs Freunde)
Keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
When the hawks of the city fall
Fall like little thrills
And tomorrow is a place that you, you can’t go
All your questions, questions, questions are on hold again
All your brethren, brethren, brethren are in bed again
And you can’t say
Sechs Freunde (Sechs Freunde)
Just keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
Sechs Freunde (Sechs Freunde)
Just keep on trying, keep on trying, keep on trying Rudy
Sechs Freunde (Sechs Freunde) Oh Rudy
Sechs Freunde (Sechs Freunde)
Just keep on trying, keep on trying, keep on trying Rudy
Sechs Freunde (Rudy, Rudy)
Can’t we stay, can’t we stay
Can’t we stay, can’t we stay
So keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
‘Cause you’re a product of your own dimensions now
So keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
Just keep on trying, keep on trying, keep on trying will you
Het liedje luisteren doe je hier: https://link.tospotify.com/nWjr5qj6Rbb
De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A