Dag 110 – “We’re almost there”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 19 oktober.
Ik ben niet zenuwachtig aangelegd. Er zijn veel docenten wel eens zenuwachtig voor een les, of als ze voor een groep collega’s iets moeten vertellen om het nog maar niet eens te hebben voor een groep ouders van leerlingen. Ik doe die dingen met een schijnbaar groot gemak, zonder enig ongemak dan dus. Maar vandaag was ik zenuwachtig, erger dan ik mij voor lange tijd kan herinneren.
Afgelopen nacht was beroerd en was ik veel wakker. Gisteravond, onderweg terug van een vakantiehuisje in Nederland, zat ik in gedachten al alleen maar in de les van vandaag. Dat is niets voor mij, maar ik begreep het wel.
Ongeveer 6,5 jaar geleden raakte ik als docent betrokken bij de invoering van de iPads als ondersteunend middel in ons onderwijs. Ik was één van de twee docenten van onze locatie die mocht starten met een digitale methode en met de bijbehorende iPad. Vanuit die rol, rolde ik al snel in het project voor de gehele organisatie. Ik werd projectmedewerker en al snel projectleider van deelprojecten. En twee keer voor een korte tijd heb ik ook nog de programmamanager vervangen die het hoofd was van het project. Ik zat er dus vol in.
Al snel nadat we gestart waren met de invoering van de iPads op de vmbo-scholen binnen onze organisatie ontstond er, terecht, veel vraag naar een hulpmiddel om leerlingen te leren om te gaan met het apparaat. Impulscontrole, om specifiek te zijn. Niet elke docent heeft de skills om vanuit voorin het lokaal te zien of een leerling de iPad op een manier gebruikt die het onderwijs steunt of juist tegenwerkt. Er werden spelletjes gespeeld, foto’s gemaakt, gewhatsappt, en allerlei andere dingen die niet bij de les hoorden.
Je kan niet zomaar verwachten dat een leerling die impulsen kan beheersen, daar hebben de meeste hulp bij nodig. Hulp die lastig te bieden was zo. Er bleek software te bestaan die docenten hiermee kon helpen, perfect. We ontwierpen een curve waarbij je in het begin de leerlingen veel hielp (weinig zelfstandigheid) en zo de hulp zou afbouwen en de zelfstandigheid zou opbouwen. Twee weken geleden leerde ik in een sessie waar ik moderator was voor OnderwijsArena dat dit ‘scaffolding’ heet, maar dat als zijspoor want ik wist dat toen niet, maar toch geloofd ik in die door mij bedachte curve.
Omdat ik voor een grote organisatie werk is een traject waar dergelijke software geïmplementeerd zou worden, iets wat over vele schijven gaat. En als één of meerdere van de hoofdschijven er niet in gelooft of geloven dan loop je vast. Mijn projectteam, en ik, kregen jarenlang te horen dat “er geen behoefte aan was”. Dat terwijl wij die behoefte wekelijks zagen.
Komt tijd, komt raad. Komt tijd, komt verandering. Er veranderden dingen binnen de organisatie, en ik was in die tijd niet gestopt met mij hard te maken voor de invoering van de software, en we kregen toestemming. Een pilot. Die pilot verliep medium. Geen daverend succes, door diverse factoren, maar gelukkig genoeg voor de gene die de beslissing moest nemen om verder te gaan.
Dus afgelopen jaar en met name afgelopen half jaar was dit ons hoofditem, en ik moest de kar gaan trekken. Bijna elke week was het een item op de agenda en de afgelopen maanden had ik wekelijks wel contact met diverse partijen voor het goed verlopen. Er komt namelijk veel, heel veel bijwijlen, maar het biedt ook veel meer mogelijkheden dan enkel “meekijken op de iPads van leerlingen”.
De voorbereidingen kwamen tot een climax bij een eerste groep die “over ging”. Op mijn eigen locatie omdat dit makkelijker te organiseren is en vandaag zou die groep de iPads gaan resetten zodat ze op een juiste manier ingesteld konden worden voor het gebruik van de software. In mijn vakantie deelde ik nog de laatste gegevens en het hing er om of alles goed genoeg was om te starten. Ik koos voor behoudendheid – uitstellen van een week – maar er werd gekozen voor doorgang. Dus ik was zenuwachtig, want ik had het gevoel dat ik nog nét iets meer tijd nodig had.
We draaiden de groep en er ging heel veel goed. Niet alles, er waren boze leerlingen bij en ja, ook een enkele ouder. Er zijn namelijk wel wat gegevens verloren gegaan en die gaan wij dan wel weer proberen te herstellen, maar ik kan niets garanderen. We hadden het liever ook in de zomervakantie gereed gehad, zodat onze leerlingen er niets van gemerkt hadden maar om de juiste AVG stappen te doorlopen was dit zeker niet haalbaar.
We schrikken van het aantal leerlingen dat geen idee heeft welk account en welk wachtwoord bijhoort. Maar bij het merendeel van de klas verloopt het uiteindelijk goed. De leerlingen zijn er klaar voor. En wij zijn klaar voor een schaalvergroting, op naar de volgende vijf klassen. Maar wel pas over twee weken, want we nemen de lessen van nu uiteraard mee in de voorbereiding.
Ik sluit de les af door de leerlingen te laten zien wat ik nu kan en wat zij er van merken. Het is namelijk vaak een geruststelling dat geen enkele docent natuurlijk de hele tijd naar hun scherm zit te kijken – de meeste kijken namelijk enkel naar het scherm waar je kan zien in welke app ze zitten zodat je ze dan al kan aanspreken en bijsturen. Ook vonden ze het fijn om te zien dat áls een docent op de knop drukt om het scherm te zien, zij zien dat de docent dit gedaan heeft in hun eigen scherm en dus zelf kunnen bepalen wat er gezien wordt. We demonstreren het op het bord en natuurlijk willen er een paar stoer hun scherm laten zien. Ook mogen ze keihard muziek aanzetten, zodat ik kan laten zien dat ik het geluid van hun iPad met één druk op de knop kan uitschakelen. De sfeer is luchtig. Tot ik op de knop vergrendelen druk en ze opeens niets meer kunnen met hun iPad tot ik op ontgrendel druk. Zo springen we van positieve kanten naar de negatieve kanten. Ze vinden het “chill” dat ik een app of website zo direct op hun iPad kan openen, ze vinden het “kut” dat ik dingen kan vergrendelen of kan meekijken.
De leerlingen waren zenuwachtig (“mag ik mijn vader appen, want van de zenuwen ben ik mijn wachtwoord vergeten”), ik was zenuwachtig. Maar uiteindelijk geloven we, denk ik allemaal, in het belang van wat we gedaan hebben. Ook al vinden ze het niet leuk, diep van binnen begrijpen ze het wel. Denk ik. Hoop ik.
Jaren geleden wist ik oprecht niet of het ooit ging lukken. Jaren geleden heb ik meerdere keren gezegd (in tijden dat het leek dat ons project stopgezet zou worden): “als ik dit voor elkaar krijg, dan kan ik met vrede stoppen”. En ook heb ik in de jaren vaak gezegd: “als je grijze haren bij mij ziet, dan komen ze hier van”. En nu zijn we begonnen. Ik was zenuwachtig, maar ook best trots. Het gaat ons lukken.
No matter how hard
The task may seem
Don’t give up our plans
Don’t give up our dreams
No broken bridges
Can turn us around
‘Cause what we’re searchin’ for
Will soon be found
[Chorus]
Cause we’re almost there
Just one more step
Cause we’re almost there
Just one more step
Just one more step
Don’t give up
‘Cause we’re almost all almost there
‘Cause we’re almost there
Look at the lovers
Look at the lonely lovers
That didn’t make it
Life’s long hard climb
Life’s long hard climb
They just couldn’t take it
They just couldn’t take it
Don’t let it happen to me and you
Hold on together, darlin’
We’ll make it through
Darlin’, keep on reachin’ out for me
Keep on reachin’, do it for me
Do it for me, cause baby
[Chorus]
We’re so close
I can taste it
A life so sweet
Can’t afford to waste it
Can’t afford to waste it
Need to feel your hand
Slippin’ from mine
Just hold on tighter now, darlin’
Keep on tryin’
[Chorus]
Baby baby, don’t give up
‘Cause we’re almost there)
Keep on, keep on
We’re almost there)
Just one more step
‘Cause we’re almost there)
Cause we’re almost there
Just one more step
Cause we’re almost there
We’ve come to far
To turn around
Oh!
Keep on reachin’
For higher ground
We’ve had our ups and we’ve had our downs
Let nothin’ in the world darlin’
Turn us around
Cause we’re almost there
We’re almost there
We’re almost there
Everything we’re lookin’ for
We’re almost there