Dag 109 – “We made it”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 9 oktober.
Het is vrijdagochtend en ik ben nog niet lang wakker. Ik kijk op mijn iPad en hij geeft suggesties voor apps die ik vaak gebruik als eerste op de dag; Teams en Facebook. Blijkbaar zijn dat de eerste dingen die ik meestal check als ik opsta.
Ik open Teams en zie een berichtje van een collega in ons koffiepraat-plekje. “Lieve collega’s, voor letterlijk bij het koffiezetapparaat”. Ze is de foto vergeten te plaatsen maar ik weet nu wat mij te wachten staat als ik zo naar school ga. Een traktatie. De betreffende collega is pas over twee maanden jarig, toch denk ik te weten wat de reden is.
Op school aangekomen zie ik de traktatie staan, met een briefje er bij en weet ik dat ik gelijk had. “Kanjers, we hebben het gehaald. Fijne welverdiende vakantie! :-)”. Iets wat we wel vaker tegen elkaar zeggen in het onderwijs. Iets wat misschien lastig te begrijpen is bij beroepen die zelf hun vakanties verdelen over het jaar, maar wij docenten tellen echt van vakantie tot vakantie. En voor velen voelt het regelmatig als “yes, ik heb het gehaald”. Dat is van alle tijden, dus ook nu.
We feliciteren aan het einde van de werkdag de nieuwe collega’s die het gehaald hebben, het begin is immers het zwaarst. Dat hebben ze gelukkig achter de rug. De een kijkt verbaasd, bij een ander zie ik een vleugje opluchting. Voor veel docenten was de afgelopen periode zwaarder dan het gemiddelde qua belasting tussen de zomer- en herfstvakantie. Er zijn best wat docenten die het echt ervaren als “we hebben het gehaald”.
En we hebben het helaas niet allemaal gehaald, helaas missen we nu al structureel een paar mensen uit ons team. Bij die mensen sta ik vandaag ook stil. Ik heb het gehaald, en heb nog energie over, als er nu geen geplande vakantie was, had ik nog doorgewerkt. Toch wijs ik een lekkere vakantie natuurlijk niet af.
Het was hectisch, de scholen dicht, de scholen half open, een zomervakantie anders dan anders, de spanning en onduidelijkheid bij het begin van het schooljaar, de hectiek van de waan van de dag, bijvoorbeeld door de vele lessen van collega’s die overgenomen moesten worden.
Het is gek hoe het werkt. Ik kan niet uitleggen hoe het kan, dat ik nog wel effe doorkan en dat anderen met de tong op de grond rondlopen. We kunnen het alleen erkennen en elkaar proberen te helpen waar en wanneer dat kan, zodat er ook een vangnet is als je zelf in onstuimig water beland.
Ik eet een chocolaatje en proost met de paar collega’s die er nog zijn op de beginnende vakantie. We hebben het gehaald, zoals we volgende periode ook weer gaan halen, en het einde van het schooljaar ook. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat we het kunnen en er werk te doen is. Je kan meer dan je denkt. Together we made it. And will we make it!
Together we made it
We made it even though we had our backs up against the wall
See you survived the worst but my life is glorious
Betta know that I leaped every hurdle and I’m so victorious
Take a look, I’m a symbol of greatness now you can call me Morpheus
As for securing the win, better believe I’m so notorious
You know that I’ve been buying my bread even though we rapping now (yes)
We use to live on the strip and even though we’re a higher level tramping now
Superceded everyone of my middle struggles and
Failure never ever has been an option
A paper long like we was on the trap and we bout ta take the hood shoppin’
Get it
Together we made it (you see we did it did it)
We made it even though we had our backs up against the wall (c’mon)
Forever we waited (haha!)
And they told us we were never going to get it
But we took it on the road (to the riches)
On the road (to the ghetto)
On the road (in the project to this bangin instrumental)
On the road (ride with me) yeah
On the road (you come and get it) yeah, yeah
On the road yeah, yeah, yeah, yo
When it all got started we was steadily just getting rejected
And it seemed like nothing we could do would ever get us respected
At best we were stressed and the worst they probably said we’re pathetic
Had all the pieces to that puzzle just no way to connect it
And I was fighting through every rhyme tightening up every line
Never resting the question if I was out of my mind
And it finally came time to do it or let it die
So we put the chips on the table and told ‘em to let it ride
Sing it
Together we made it (you see we did it did it)
We made it even though we had our backs up against the wall (c’mon)
…