Dag 87 – “Stormy sky”

Het stormt vandaag. Niet buiten, daar is het opvallend kalm in vergelijking met binnen. Mijn slechte nachtrust bleek misschien wel een voorbode te zijn. We roepen dan ook wel eens “is het volle maan ofzo”, om maar grip te krijgen op het feit dat de leerlingen op sommige dagen een andere chemie hebben dan anders. We’re under a stormy sky. See that warning in that stormy sky.

Grip krijg je er alleen niet mee. Ook gebruiken we een weersomslag soms als excuus, alles om het maar te verklaren. Uit te leggen valt het eigenlijk niet, ook kan ik het niet in woorden vatten. Je voelt, ziet en hoort in het in gang, als er bijvoorbeeld een waterflesje door de lucht heen zoeft.

De ene collega is bezig met een spreekwoordelijk brandje blussen, terwijl ondertussen de andere collega naar de ‘feest’tent (onze poging om meer leerlingen buiten pauze te laten houden) op het schoolplein snelt voor een ontplofte rookbom. Doet de een onderzoek naar verkeerde teksten in chats, is weer een ander bezig met onderlinge bedreigingen en de bijbehorende onrust. Worden er camerabeelden geanalyseerd en vele gesprekken gevoerd.

Ik zie de collega’s druk in de weer met het terugwinnen van de rust in de tent (letterlijk en figuurlijk, spreekwoordelijk en letterlijk) en geniet ondertussen, stiekem, van de orde in mijn lokaal. Ook dit kan ik niet verklaren, enkel waarderen en het moment koesteren. Hogerejaars leerlingen zijn bij mij in de les om hulp te krijgen bij een technisch probleem en kijken hun ogen uit. “Jeetje, zo rustig waren wij nooit bij dit vak hè?”, en ze beginnen oorlogsverhalen uit te wisselen over de bonte tijd van toen. Des te meer reden om te genieten van mijn kalme klas.

De storm bereikt mij vandaag niet, ik geniet daarna van een heerlijke relaxte en echte pauze-pauze met mijn fijne collega’s om daarna met mijn mentormaatje samen een les te verzorgen. Gaaf, omdat ik hem nog niet zo lang ken en hij heel relaxt was. Dit sloeg zo op mij over dat ik nog nooit zo rustig heb gepraat in een les, om dat ’s middags, zonder hem aanwezig, weer helemaal op de volautomaat te doen. Ik hoorde heel zachtjes een leerling fluisteren: “wat kan zij lang praten zeg”. Hij schrok toen ik het hoorde, maar ik reageerde heel anders dan hij had verwacht. Luchtig en relaxt. “Dan stop ik toch gewoon?”, op een vriendelijke toon. Want wat hij niet wist, is dat mijn verhaal klaar was. En wat ik niet wist, is dat mijn leerlingen dat als ideale gelegenheid zagen om het lokaal uit te stormen, vijf minuten te vroeg.

Stormde het toch nog eventjes bij mij in het lokaal, toch kon ik er alleen maar om lachen. Ik ben benieuwd wat de weersvoorspelling voor morgen is, bij ons op school. There’ll be another dawn. I know that we’ll be all right. Tomorrow we’ll laugh about it.

…

Did you ever see such a stormy sky?

It’s never been like this before.

All the people,

They’re runnin’.

Ev’rybody’s try’n’ to hide,

To get away from that stormy sky.

Perhaps it’s a sign

Of what we’re headed for.

We’re under a stormy sky,

Watchin’ the clouds roll by.

But won’t you let me keep you warm,

And leave the storm outside?

It’s only a stormy sky.

I feel it.

Do you feel it?

Can you feel it?

Feels like we’re in for a stormy night,

But I can’t see a cloud in sight.

I see it.

Do you see it?

Can’t you see it,

See that warning in that stormy sky.

But perhaps its gonna pass us by,

So don’t you cry.

There’s nowhere we can hide.

But if you hold me tight,

I know that we’ll be all right.

Tomorrow we’ll laugh about it;

Greet the mornin’ light.

It’s only a stormy sky.

We’re under a stormy sky,

Watchin’ the clouds roll by.

But there’ll be another dawn

To clear the storm away,

And we will be all right.