Dag 67 – “Congratulations”

Het was D-day. De dag. De (ge)Dag-dag, waar leerlingen hun congratulations and jubilations, met hun rapport en gelukkig ontvangen omdat ze vaak ook overgaan naar het volgende leerjaar. De dag waarop leerlingen, voor dit schooljaar voor het laatst op school zijn. De dag waarop ik 16 uur op school ben geweest, van die middag en avond wat het ook D-day voor de eindexamenleerlingen. Diploma day.

De afgelopen weken hadden collega’s hard gewerkt aan een plan die paste bij de toen nog geplande versoepelingen van de maatregelen, later bleek het nog soepeler te worden, maar toen hadden we al een plan. De leerlingen zouden niet met z’n allen tegelijk ontvangen worden met hun familieleden, maar in groepen van twintig leerlingen en twee introducés. Zo zou het namelijk ook veilig in de aula passen als we het niet buiten konden vieren.

Dit hield in dat de ene uitreiking die we normaal hebben, nu opgesplitst was in vier shifts. En zo vierden wij van vier tot tien de behaalde diploma’s. Deelden persoonlijke congratulations uit en was er zo toch tijd voor gezamenlijke celebrations. Wij wilden heel graag geen drive-through diploma-uitreiking en dat is hiermee gelukt.

Mijn jaarlijkse praatje van bijna twintig minuten was daardoor wel opgesplitst in vier keer hetzelfde korte praatje van vijf minuten. Geen idee of dat mij gelukt is, qua tijd dan. Hetzelfde waren ze namelijk sowieso niet, bewust. Voor mijn collega’s die elke keer mijn praatje hooorden, voor de leerlingen die ook al de livestream van eerdere groepen hadden gezien en voor mezelf om het leuk en uitdagend te houden. De kern hetzelfde, de details net anders.

Één van de onderdelen van mijn praatje was de vraag aan de leerlingen om hun vinger op te steken als ze in de jaren iets van mij geleerd hebben. De aantallen waren schokkend laag, 3-1-0-0, en eigenlijk waren het elke keer meer collega’s die hun hand opstaken dan leerlingen, maar die heb ik niet meegeteld. Bij de eerste keer drie vingers had ik nog goede hoop. Bij de tweede groep lichtte deze ene leerling zijn antwoord nog toe: “ik heb geleerd dat ik u niet kwaad moet maken!”

Dat er weinig vingers omhoog gingen paste goed bij mijn praatje, de clou was namelijk dat ik meer van hun heb geleerd, maar een beetje pijn deed het diep van binnen wel. Dankzij de voorzet die de leerlingen gaven door hun vinger niet op te steken kon ik komen met een paar voorbeelden die paste bij het publiek dat ik op dat moment had. Van dat het prima kan om te blijven lachen, ook als de docent praat, tot dat je prima onderdelen van een practicum kan opeten als het normaal gesproken ook eetbare dingen zijn zoals zure matten en popcorn / mais. Van een busje slopen voor een kerstfilmpje tot dat je altijd moet kijken of de docente een nieuw jasje draagt om vervolgens te zeggen: “Nieuw jasje mevrouw? Alweer?”

Ik stond op het podium, of eigenlijk ervoor, omdat ik ook dit jaar weer de eer had om het herinneringsboek van hun schoolperiode samen te stellen. Bij deze taak hoort de speech en zo stond ik daar. Best slecht voorbereid op het praatje, maar gelukkig krijg ik daar geen stress van, doordat ik ook gewoon nog ander werk had deze week. De eindejaarsvermoeidheid begon toe te slaan.

Zo had ik direct voorafgaand aan de eerste ronde nog twee vergaderingen waarbij mijn ervaringen werden gevraagd door onze centrale afdeling ICT. Door de tijdsdruk zat ik in die eerste vergadering nog in mijn shirt met jasje, waarbij ik de opdruk nog besproken had met het hoofd ICT waardoor een leuk gesprek over Friends ontstond. Zat ik een uur later met onder andere diezelfde man in een overleg in een net jurkje en hakken aan (die ik ook moest showen van ze).

Deze hele dag rolde ik van het ene wat moest gebeuren, voorbereidingen treffen, afscheidscadeautjes voorbereiden, rapporten ondertekenen en uitdelen, iPads innemen, overleggen voeren, in de diploma-uitreiking, in het drankje na afloop, in de fietstocht naar huis, in het praatje bij mij voor op de stoep van nog een half uur.

De metaalmoeheid zat er al in, en dan moet je op dit soort dagen toch nog topfit zijn, dat vraagt iets van een mens. Het denkwerk en het organiseren van dingen gaat ook deze week gewoon door. Een verstandig mens blijft daarom meestal niet tot zo laat. Ik was zo moe dat zelfs slapen niet meer lukte maar de gesprekken op voorhand zo fijn. Uiteindelijk sliep ik om zes uur om pas echt met de kennis dat ook vandaag de dag met collega’s er eentje met een avond is. Eerst maar weer wat denken, organiseren en schrijven, kijken of ik dat nog kan.

Congratulations aan iedereen die dit bijzondere schooljaar tot een goed einde heeft gebracht, eindexamenleerlingen, alle andere leerlingen, alle ouders, alle docenten en al het ondersteunend personeel. Time for congratulations and jubilations!

Congratulations

And celebrations

…

Congratulations

And jubilations

I want the world to know I’m happy as can be.

Who could believe that I could be happy and

Contented

I used to think that happiness hadn’t been

Invented