Dag 27 – “Wishin’ and hopin’”

PositiviTijd. Het is weer tijd voor positiviteit. Het nieuws van gisteravond over de opening van de basisscholen sloeg bij sommigen in als een bom, bij anderen ontlokte het een vreugdedans. Ouders zijn blij dat ze weer wat op adem kunnen komen, leerkrachten hopen dat het RIVM gelijk heeft en Corona hun de adem niet ontneemt.

En wij op het voorgezet onderwijs? Wij wachten nog af. Het nieuws wat ik wenste, waar ik op hoopte. Daardoor konden wij voorzichtig aan alweer plannen maken, niet te ver, want we weten eigenlijk nog niets behalve dat we door gaan zoals we nu werken.

Vandaag dus direct plannen maken voor de korte termijn, 6 tot en met in ieder geval 29 mei, wat bewaren we van hoe we nu werken en welke lessen nemen we mee voor eventuele veranderingen. In ons “Corona-groepje” van acht, leverde dat weinig discussie op. Dat is mooi, we zitten op een koers en die geeft duidelijkheid en afstemming.

Moeilijker werd het voor de iets langere termijn, van 2 juni tot en met … … … ergens voor de zomervakantie. Wat worden onze prioriteiten voor die tijd, iedereen op school of alleen de mensen die nu laten zien het hard nodig te hebben, puur werken aan welzijn, relatie en verwerking van de ervaring, of ook werken aan de vakinhouden. De ‘achterstanden’, waar zoveel over gesproken wordt maar waar wij nog niet helemaal van overtuigd zijn, wegwerken? We weten in ieder geval zeker dat we die tijd willen gebruiken voor het nog beter kunnen bepalen en zorgen dat iedereen volgend schooljaar op de juiste plek terecht komt.

Alles afhankelijk van de besluiten die nog moeten volgen, beslissingen waar we geen invloed hebben, beslissingen die wel veel invloed hebben. Worden er keuzes voor ons gemaakt, bijvoorbeeld of alle leerlingen wekelijks op school moeten zijn, of om de dag, of mogen we zelf de invulling bepalen. Dus ook na de belangrijke persconferentie van gisteravond blijven we wensen en hopen.

En dat wensen en hopen, was vandaag orde van de dag. Niet alleen in de plannen voor de komende weken, ook op kortere termijn. De herkansingen van mijn eindexamenleerlingen komen er aan, ik kon ze niet in een les klaarstomen, gaf de afgelopen weken opdrachten en zag niets terug. Ik begreep het, ze wisten nog niet of ze geslaagd waren of niet, de zon scheen en er was nog geen druk. Nu moeten ze wel, weten ze dat ze moeten en zie ik nog niets. Wellicht omdat er nog een héle meivakantie tussen zit en de zon nog steeds schijnt? Morgen en vrijdag heb ik mijn tijd helemaal vol geplempt met optionele vragenuurtjes, om toch het gevoel te hebben ze écht te kunnen helpen en dat zij het gevoel hebben dat ze er klaar voor zijn. En nu merk ik dat ik zit te ‘wishen’ en ‘hopen’, dat er morgen mensen inloggen, duidelijk gewerkt hebben aan de stof, vragen hebben en ik ze kan helpen zodat we beide het gevoel hebben dat ze gaan slagen. Weten doe ik het niet. Dus ik blijf bij wishin’ and hopin’.

Maar alleen met wensen en hopen kom je er niet, je moet zelf ook actie ondernemen. Voorbereiden en zorgen dat jij ook invloed hebt op de uitkomst. Zoals plannen maken voor de lange termijn, weten wat wij belangrijk vinden zodat we snel kunnen schakelen. En zoals de leerlingen herinneren aan het vragenuur. En daarna? Terug naar wishin’ and hopin’, and thinkin’, and prayin’.

Daarnaast gelukkig genoeg positiviTIJD. Een versierde werkplek, visite buiten op afstand voor een paar minuten en tijd voor een ‘vrije middag’, wat tijd inhalen. Al kreeg ik al snel thuis te horen: “Vrije middag? Na half vier stoppen met werken is géén vrije middag!”. Ach, ik vond het toch positiviTIJD.

Wishin’, and hopin’, and thinkin’, and prayin’,

Planning and dreamin’ each night of his charms.

That won’t get you into his arms

…

Show him that you care, just for him.

Do the things that he likes to do.

Wear your hair just for him, ‘cause,

You won’t get him, thinkin’ and a prayin’,

Wishin’ and hopin’.