Dag 15 – “When will I see you again?”

Vanmorgen stapte ik weer de drempel over van de school, een dag meer dan de bedoeling was, het was stil. Te stil. Geen begroeting. Geen “goedemorgen”. Mijn collega die dinsdag nog op school was, zou donderdag weer komen maar was er op woensdag niet meer. Weg. Nu is het stil en bestonden mijn taken uit het mailen van ouders, zijn foto in een lijstje op zijn werkplek plaatsen met een mooie bloem en een digitale gedenkplek voor collega’s in te richten. Daar plaatsen we onder andere alle prachtige mails die wij ontvangen van de ouders van onze leerlingen, ze lezen sterkt ons en verbinden ons in een tijd waar de verbinding moeilijker is. En zo, van de een op de andere dag, werd onze school in deze tijd nog wat stiller dan het al was.

De school was al te stil. “Met” Corona. Zonder leerlingen. Hoe fijn, extra fijn nu, is het dan dat is vandaag mijn eerste mentorvideogesprekjes had gepland. Ik sluit daardoor deze intense week af door voor het eerst in drie weken weer de glimlach van een paar van “mijn” leerlingen te zien. Een praatje over niets, over alles. Over het leren, over het leven. Een gesprekje waar ik ze wat kon uitleggen en waar ze mij nog wat konden leren over het proces waar we nu inzitten. Ik sluit hierdoor de week en de gesprekken af met “ik hoop je snel weer te zien!”.

“When will I see you again?”