Dag 12 – “Don’t know much about history (what a wonderful world)”

Elke dag verder in deze situatie is een dag dichterbij normaal. Dichterbij normaal, omdat je went aan het nieuwe normaal. Dichterbij normaal omdat we weer een dag verder zijn en dichterbij de einddatum komen. Alhoewel, einddatum. We wisten dat de sluiting tot 6 april, niet het einde zou zijn. Vanavond hoorde we tot de meivakantie en ook daar heb ik het gevoel bij dat het nog verder uitgesteld kan worden. Zo wordt een marathon, een interval, een serie sprints achter elkaar. We sprinten tot de 6 april, horen dan tot de meivakantie en beginnen weer te sprinten en horen dan wellicht weer dat het 1 juni wordt. Wie weet, wisten ‘we’ het maar, dan wisten we ook waar we ons op aan het voorbereiden zijn, hoe ver we vooruit moeten kijken.

Ondanks de wolk van de onbekende tijdsduur krijg ik steeds meer het gevoel van ‘normaler’. Het was daarom zóóóó fijn om met ‘gewoon’ werk bezig te zijn. Want er mag dan gesproken worden over een “Coronadiploma” (bekt wel lekker, voelt minder lekker), ook bij dit diploma hoort een herinneringsboek. Onze variant van het jaarboek, de afsluiting van hun schoolcarrière bij ons. Meer dan 100 pagina’s vol met foto’s van hun tijd hier, vol met verhalen van klasgenoten en docenten.

De afgelopen jaren had ik de eer om dit boek te maken en ook dit jaar rust de verantwoordelijkheid van het boek op mijn schouders. Daardoor kon ik vandaag heerlijk bezig zijn met het verzamelen van de verhalen van de leerlingen en collega’s. Normaal. Gewoon. Alhoewel, normaal was het ook weer niet, want normaal ben ik daar nu niet mee bezig en normaal ontwerp ik het hele boek zelf. Dit jaar heb ik professionals ingehuurd voor de uiteindelijke opmaak en ben ik alleen tekstueel de eindredacteur. En normaal… Normaal kwam ik het woord Corona niet in de verhalen voor.

Gelukkig wisten veel leerlingen zich over het “Coronadiploma” heen te zetten en echt terug te kijken op de afgelopen jaren, de mooie momenten van hun schooltijd, de verhalen over hun docenten en kon ik vandaag even mee in hun verhalen. Stiekem let je extra op of jouw naam genoemd wordt (“bij mevrouw Schoonemann was het altijd een mysterie in welke bui ze was, gelukkig was het in 90% van de gevallen hartstikke gezellig”) en lees je nu de verhalen extra graag.

Bij het maken van het boek stelen de leerlingen mijn hart altijd helemaal opnieuw. De verhalen zijn hartverwarmend maar het leukst zijn toch stiekem de taalfouten, de kromme zinnen en gênante feitjes. De leerling die haar verhaal afsluit met “ik maak er nu maar een einde aan!”, de leerling die haar stuk na de deadline inleverde omdat ze het perfect wilde hebben, de leuke foto’s die ze meesturen en de leerling die zoveel foto’s meestuurde met de tekst: “Ik heb er extra veel foto’s aan de bijlage toegevoegd, zodat er geen foto bijpast van mijn eerste jaar”.

Één leerling maakte voor mij de cirkel rond, tussen normaal en ‘abnormaal’:

“Mevrouw, het is toch gek, dit komt ooit in de geschiedenisboeken en wij maken het mee… Dat is raar!”

En zo is het maar net. We schrijven geschiedenis, alle leerlingen, alle docenten, iedereen in Nederland en ver daarbuiten. Denk daar aan bij wat je doet in deze tijd, ik ben blij dat ik later kan zeggen dat ik mijn steentje heb bijgedragen. Als iemand ooit vraagt “wat deed jij toen met Corona”, kom ik verder dan “Netflix kijken” en “memes en filmpjes over Corona doorsturen”. We schrijven geschiedenis, mijn leerlingen komen in de geschiedenisboeken. Én in het herinneringsboek!

Don’t know much about history

Don’t know much biology

Don’t know much about a science book

Don’t know much about the French I took

But I do know that I love you

And I know that if you love me, too

What a wonderful world this would be