Dag 9 – “Gimme gimme gimme”
Van de week schreef ik doceren = doseren. In je les ben je continu op zoek naar de juiste balans, voldoende vertellen zodat ze genoeg weten en verder kunnen, niet teveel zodat ze niet afhaken. Een balans die je niet kan kwantificeren, je hem hem aanvoelen en dat maakt het (lesgeven) zo complex. Er is geen formule. Er is een antwoord, maar geen antwoordmodel.
Maar uiteraard geldt het doseren niet alleen bij het lesgeven, in elk werk moet je balans zoeken. Je kan niet continu tot het gaatje gaan, er moet ook ruimte voor rust zijn. Net zoals de balans in een les, gaat dit de een ook makkelijker af dan de ander. Het doseren van je werk wordt als docent voor een goed deel afgedwongen door de bel. En die is er nu niet meer, docenten zijn nu als zoveel werkende mensen – ze hebben nu de mogelijkheid om hun eigen tijd in te delen. Dat klinkt natuurlijk heerlijk maar ik kan uit ervaring vertellen dat dit heel lastig kan zijn, ik begon een aantal jaar geleden met dagen dat ik niet lesgaf en dat was wennen. Grenzeloos. Zo zonder bel. Wanneer is het af? Wanneer is het goed?
Zo voelen heel veel docenten zich nu, grenzeloos. En daardoor weten ze niet waar te stoppen met geven, leerlingen kunnen nu op elk moment om een reactie van een docent vragen. Gimme Gimme gimme, de hele dag door. Dat zorgt voor druk. Dat is lastig. Daar moeten ze mee leren omgaan. Dat is wennen.
Zo geef je steeds een stukje van jezelf weg en dat moet je goed in de gaten houden. Vandaag was mijn officiële “kantoordag” al is daar al twee weken niet echt sprake van, want nu loopt alles door elkaar en werd ik nogmaals, zoals bijna alle dagen deze week, geconfronteerd met mijn zwakke plek binnen het doseren. Mijn naam wordt veel genoemd (ook vaak als ik er niet bij ben), “zou Milou dit niet kunnen doen?”, een blijk van vertrouwen in mijn vaardigheden, alleen soms zo doorgeschoten dat mijn leidinggevende daar soms over meldt in overleggen dat ze niet alles van mij kunnen vragen in die beperkte tijd die ik voor mijn werk daar heb. Toch hoorde ik het mezelf weer zeggen: “ah joh, als ik dit en dit al doe, is dat er bij doen een kleine moeite!”. Ik meen het ook. Gimme gimme gimme. Maar gelukkig meende ik het, dus dan is het niet erg. Toch?
Zo was ik een goed deel van de dag vandaag bezig het maken van interne webpagina’s en genoot ik daarvan, werk ik stug door en lever ik (uiteindelijk) alles af wat er van mij verwacht wordt en voel ik minder druk dan de meeste van mijn collega’s. Dan is het niet erg, toch? Gimme gimme gimme! Een collega zei tegen mij “onder druk wordt alles vloeibaar”, het enige wat ik kon denken was “niet alles, sommige dingen worden diamant!”.