Dag 7 – “My first, my last, my everything”
In januari startte ik met van de een of de andere dag met het lesgeven van eindexamenklassen, voor twee vakken nog wel. Nog nooit eerder gedaan, maar Pippi zei dat ik het wel kon, zij (en ik dus) werd gesteund door mijn schoolleider en collega’s. Iedereen, ook de leerlingen, hadden het volste vertrouwen in mij. En het was best even wennen, met name aan de inhoud van de les.
Ik weet nog dat ik een paar weken geleden, Corona was nog een ver-van-ons-bedshow, mijn leerlingen gerust stelde: ik zou er voor zorgen dat de lessen koste wat het kost door zouden gaan, desnoods zou ik halfziek voor de groep staan (op gepaste afstand). Ik beloofde ze klaar te stomen voor het examen, dat we het samen gingen fixen, het zou allemaal goed komen.
Zo werkte we ons naar het laatste schoolexamen toe, deze maakten ze een kleine twee weken geleden (in de gymzaal om alvast te oefenen voor the real deal) en vandaag stond op de planning om deze toets na te kijken. Wat zij tijdens het maken nog niet wisten was dat dit hun laatste schoolweek bij ons op school zou zijn. Wat ik tijdens het nakijken nog niet (zeker) wist was dat dit hun laatste toets was.
We bouwden samen naar het examen toe zodat ze hun vooruitgang konden laten zien, die kans is er nu niet meer. De spanning van het maken van de examens. Het gevoel vooraf, en daarna. Het snel opstarten van je computer om het correctiemodel op te zoeken (doen jongeren dat nog?) en te kijken hoe je het ongeveer gedaan hebt. De spanning van de uitslag, de tranen van (hopelijk) geluk na het telefoontje. De vlag uithangen, samen met de rest van de geslaagden in Nederland. Het mocht niet zo zijn.
En voor mij de klus die ik voor het eerst ging mee maken, het nakijken, gesprek met de tweede corrector en alles wat daar bij komt kijken, de cursus die ik hier twee weken geleden nog speciaal voor heb gevolgd. Er is mij een hoop werk “ontnomen”, maar het voelt alsof mij nog meer ontnomen is. Tijdens het nakijken sta ik op en loop naar de tv, wat makkelijker gaat als je thuiswerkt, en volg de persconferentie van onze minister. Ik begrijp zijn beslissing volkomen, ben blij voor veel leerlingen, vind het spannend voor een hoop anderen en heb ook een beetje het gevoel van verlies. Rouw is een groot woord, maar ik proef dat wel bij een paar ervaren collega’s. Zij kijken uit naar die magische tijd van het schooljaar.
Het zou mijn eerste eindexamen zijn sinds ik zelf zat te zwoegen in de gymzaal. My first. Misschien wel (voorlopig), my last. Maar het was zeker my everything, een speciaal jaar was het al toen ik al mij klassen losliet om de lessen van de eindexamenleerlingen over te nemen, maar nu weet ik zeker: dit examenjaar vergeet ik nooit meer.