“Tot ziens”, “tot ooit”

Wat zeg je op een dag als deze…

Wat doe je op een dag als deze….

Wat ervaar je op een dag als deze…

Wat schrijf je op een dag als deze…

Hoe houd je een blog bij in een periode als deze…

Vandaag kwamen we bij elkaar op school, in verder een lege school. In de ruime aula, in plaats van in een lokaal. Een teambijeenkomst in plaats van lessen. Met doekjes om apparaten en deurkrukken schoon te houden. Op gepaste en ongemakkelijke afstand van elkaar.

Met een groepje collega’s hadden we een plan gemaakt en die mochten we vandaag presenteren aan onze collega’s. En stiekem was het toch een fijne dag. De adrenaline die al anderhalve dag door mijn lijf gierde maakte plaats voor gezonde spanning, zin, enthousiasme en motivatie om door te pakken. Bijna onze hele team was aanwezig, een deel zelfs digitaal. We gingen ervoor, we gingen aanpakken, handen uit de mouwen, als een team. En dat was fijn. De aanleiding niet. Toch zorgt noodzaak ook voor versnelling en daar hebben we vandaag geprobeerd kansen te grijpen zodat we straks het leren van onze leerlingen door kunnen laten gaan zonder fysiek samen te zijn in een lokaal. Het was een goede dag, en toch hadden we állemaal liever lesgegeven vandaag!

Zo’n 48 uur heb ik mezelf geen adempauze gegund, doorpakken, voorbereiden. Vandaag vielen de puzzelstukjes op z’n plek en gaf mijn voorbereiding mij een goed gevoel (en daar doe je het voor). Kon ik zelfs even ‘rust pakken’ door nog één potje te spelen, nu het nog kon. Met gereinigde handvatten en gekscherend de handschoentjes aan, speelden we misschien wel ons beste potje ooit (7-8). Hier kunnen we gelukkig nog even op teren, we moeten ook wel want vervolgens wensten wij onze collega’s tot ziens en tot ooit in plaats van tot morgen. Want morgen zijn er nog minder collega’s en de dag daarna eigenlijk (bijna) niemand meer. En dat is gek.

Hoe goed ik ook mijn best doe om het leren van mijn leerlingen voort te zetten, wat doet dit met de lesjes die zij mij leren? De levenslesjes, de leuke gesprekken en verhalen uit mijn lokaal. Al zeven jaar is het mij gelukt elke werkdag een bericht te plaatsen met zo’n levenslesje, en nu? Wat kan ik nu met jullie delen, dat weet ik nog niet. Ik ga proberen jullie een inkijkje te geven in deze, hopelijk, unieke situatie. Hoe ik werk en wat ik mee- en doormaak. Maar een grappig verhaal? Ik weet het niet, dat zal afhangen van mijn vriend, die werkt nu immers al thuis. En stuur me gerust berichtjes met hoe jij (straks) thuiswerkt.

Tot ziens, tot ooit, tot morgen?