Applaus đź‘Ź
Applaus, als leerlingen een presentatie geven laten we de leerlingen voor elkaar klappen. Als sprekers een praatje houden, klappen we ook. Als een collega een evenement goed heeft georganiseerd geven we soms ook applaus. Een paar maanden geleden deden we dit bijvoorbeeld voor een collega voor het succesvol organiseren van de open avond, en voor onszelf voor de uitvoer. Het zette mij aan het denken.
Het uitdagendste van mijn werk is niet iets waar ik applaus voor krijg, het maken en geven van een goede les aan een groep pubers vind ik persoonlijker uitdagender dan een praatje houden voor een zaal volwassenen. Beide geeft een kick, en het laatste kan extra fijn aanvoelen met een applaus na afloop. Hoe zou het zijn als we vaker zouden applaudisseren in het onderwijs, oprecht en niet sarcastisch, een echt applaus en geen slow-clap. Welk effect zou dat hebben? Klappen na een goed gegeven les, of voor leerlingen die keihard geleerd hebben in de les. Het doet misschien wel iets met ons ego en eigenwaarde, met het imago van de docent, maar tegelijkertijd zijn we nuchtere Hollanders en zouden we het vreemd en ongemakkelijk vinden.
Bedenk dat je zo af en toe jezelf ook applaus kan geven. In stilte. In je gedachte. Recht je rug en wees trots op dingen die je bereikt, dat straal je uit en is het applaus misschien niet meer nodig maar wellicht wel nĂłg meer verdiend.
Excuus voor een dromerig “levenslesje” maar hopelijk denk je er komende tijd af en toe aan en applaudisseer je voor je zelf.