Primaat!

Ik zat vanmorgen aan mijn bureau te werken, het zal rond de klok van half negen zijn geweest. Mijn vriend belde dus was even aan de telefoon en ik beantwoorde zijn vraag over hoe laat ik thuis zou zijn met “zeker na tienen.”, mijn baas begreep wat de vraag was en zegt als ik ophang: “dat wordt een lang dagje!”.

En gelijk had hij. Na een intensieve werkdag, aten we snel een hapje om vanaf kwart over zes gasten in de school te verwelkomen. Het was namelijk de avond van de presentaties van de profielwerkstukken. Leerlingen uit ons eindexamenjaar hadden de afgelopen maanden onderzoek gedaan en zich gespecialiseerd in een onderwerp en vanavond moesten ze dat aan klasgenoten, ouders en een jury bestaande uit docenten en externe experts presenteren.

Aan mij de eer om 1 van de jury’s voor te zitten, kritische vragen te stellen en feedback te geven op de presentaties (de rest van het panel deed dit natuurlijk ook). Leuk om leerlingen ook op deze manier in actie te zien, sommige vol passie omdat het gaat over iets wat ze echt leuk of belangrijk vinden, anderen met misschien ietwat allure omdat ze het gewoon moesten doen, meer niet.

Een belangrijk onderdeel van de avond was ook dat er steeds twee van de leerlingen in de jury moesten zitten, zij moest als eerste tops en tips geven én het beoordelingsformulier met zoveel mogelijk feedback invullen. Alle leerlingen hadden daar veel opgeschreven, want ze wisten dat ze daar ook op beoordeeld gingen worden. Een ander groepje die vond dit duidelijk wat minder belangrijk. De feedback die ze gaven was “helemaal prima”, maar toen ik hun formulier zag vermoedde ik dat ik dit misschien verkeerd had verstaan.

De enige “feedback” die er op stond was “dikke primaat”. Als je het leest denk je misschien aan een mollige gorilla, het zou ook kunnen staan voor prima-maat. Het echte antwoord moet ik je schuldig blijven, misschien zijn er nog wel meer opties?

En dan tegen elf uur ga je naar huis met in je gedachte dat je morgen om kwart over acht weer voor de klas staat. Als je dan kijkt naar de chocoladereep die je er voor hebt gekregen, dan weet je weer waarom je het doet 😉 (zeker met zo’n mooi lintje er nog om gemaakt!). Of zoals een collega zei, toen een leerling vroeg waarom hij niet hielp met opruimen: “daar word ik niet voor gefaciliteerd!”.

Facilitering of niet. Chocola of geen chocola. Ik vond het gewoon leuk om te doen, en dat mag toch ook een reden zijn?