In deze week zonder lessen krijgen alle eerstejaars elke dag workshops passend bij de verschillende vakken. Vandaag stond binnen het thema Kunst en Cultuur voor wiskunde het maken van een 3D Mondriaan centraal.
Vijf uur lang ging ik aan de slag met dezelfde klas, ze leerden eerst over het netjes tekenen van evenwijdige en loodrechte lijnen om dit vervolgens toe te passen in het maken van hun eigen Mondriaan. Daarna leerden ze over het maken van eigen ruimtelijke figuren zoals een kubus, balk en piramide en gebruikten ze deze technieken om de hoogte in te gaan met hun Mondriaan en vlakken te beplakken met ruimtefiguren.
Als kleindochter van een kunstschilder en dochter van ouders die werkzaam zijn in de grafische wereld was dit een makkelijk uitstapje binnen de wereld van wiskunde waar ik mij ook al sinds 2009 in begeef hier op school. Zo kon ik in mijn introductie van het thema een foto van mijn achtertuin gebruiken waar toevalligerwijs ook een “Mondriaan” hangt in de vorm van een schaduwdoek.
Maar ook de leerlingen lieten mij versteld staan van hun voorkennis. Alleen na het noemen van de naam Mondriaan wisten leerlingen al te vertellen over dat hij een schilder was, dat “hij gebruikt meestal primaire kleuren”, “hij gebruikte rechte lijnen” en “hij liet steeds meer van de structuren uit de omgeving weg zodat een vlakke werkelijkheid overbleef”. Hè wat? Ja dit zijn citaten, hun woorden. En toen een leerling dat laatste zei, mijn kaak bijna op de grond viel, zag ik de vinger van een andere klasgenoot zakken. Ik nam aan omdat zij na dat antwoord haar antwoord niet meer wilde zeggen, om haar toch te stimuleren vroeg ik toch nog naar wat zei wilde zeggen: “oh nee, ik wilde hetzelfde zeggen!”. Hè wat? Weinig van mijn vrienden, collega’s of andere volwassenen die ik ken zouden dat antwoord geven.
Tijd voor het starten van een kort filmpje. Ze zien een flits van een van de werken van Mondriaan en ik hoor een leerling zeggen: “ah, dat is die ene die hij nooit af heeft gekregen!”, en een paar seconde later hoor je voice-over ongeveer hetzelfde vertellen. Weer raak!
Ik was impressed! En de dag was pas net begonnen! “Wauw! Wat een coole opdracht!” “Mogen we hier echt de hele tijd aan werken, hoeven we niet door te draaien?” “Als de tijd straks voorbij is, mogen we er dan nog aan verder werken? Nee? Ahhh, dat is jammer!”
Natuurlijk vonden ze de vijf uur lang, ook al was er soms pauze. Ik hoorde zelfs een “dit lijkt wel weer op de basisschool, zo lang hetzelfde op een dag!”, waarschijnlijk verwijzend naar hetzelfde lokaal, op dezelfde plek met dezelfde leerkracht. Maar ze leverden mooie prestaties. Nee niet allemaal, maar ik was over het algemeen echt impressed. Toch nog het meest van de gesprekken, want dacht ik dat het na de introductie niet beter kon, kon het toch.
“Mevrouw, waarom moeten we eigenlijk een Mondriaan doen, waarom mogen we geen Karel Appel maken?” Ik leg uit over wat ze leren, over de lijnen en dat Appel minder gebruikt maakt van de loodrechte en evenwijdige lijnen. De leerling knikt: “Dat snap ik wel.”
Een uur later komt hij toch weer even langs. “Waarom heeft u ons niet verteld over de stoel van Mondriaan?” “Bedoel je die van Rietveld?” “Oh ja!” En hij liep weer terug naar zijn plek. Ik kon het toch niet laten om te vragen of hij misschien iets van kunst mee krijgt thuis. “Ja, wel een beetje.” Ja, wel een beetje, dat denk ik ook. Ga ik nu maar weer mijn kaak van de grond rapen.