De rollercoaster van het onderwijs

Mijn onderwijsavond eindigde gister, zoals ik al schreef, niet heel motiverend. Toen mijn leerling zei dat haar klas toch nooit iets in mijn les deed, behalve dingen die niet de opdracht zijn, zonk de moed mij wel in de schoenen. Het speelt toch door je hoofd als je de volgende ochtend weer naar je werk toe fietst. Waar doe ik het voor? Doe ik wel genoeg mijn best? Ben ik wel goed genoeg? Wat kan ik verbeteren?

Met frisse moed en een stukje tegenzin begon zo mijn vrijdagochtend. Maar…. Wat ik toen nog niet wist is dat daar snel verandering in zou komen. Ik vertelde namelijk al eerder over de uitbreiding van mijn andere werkzaamheden en dat ik daardoor één van mijn klassen moest opgeven en vandaag was dan de dag waarvan ze wisten dat hij zou komen. De laatste les.

De afgelopen weken hebben een aantal leerlingen uit die klas elk moment dat ze mij zagen, in de les of daarbuiten, aangegeven dat ik niet weg mocht gaan. Ik bleef uitleggen dat ik niet weg ga, alleen minder ga lesgeven. Dat maakte voor hun niet uit, want ik ga bij hen weg, aldus de leerlingen.

Ook de laatste les ontvang ik de leerlingen bij aanvang van het uur, alleen nu heb ik voordat ik de les kan starten al een stroopwafel en een mooie tekening in the pocket. Leerling L1. komt bij binnenkomst meteen naar me toe, ze heeft een zak stroopwafels mee. “U mag zelf kiezen hoeveel u er wilt.” Als ik vraag waarom ik dit krijg zegt ze dat ze dit toch beloofd had. Ik herinner mij niets over stroopwafels. “Nee, ik had beloofd een taart voor u te bakken, maar ik had maar een paar euro mee dus het werden stroopwafels!”. Leerling L2. komt daar achter aan. “Ik heb een tekening voor u gemaakt!”

Mijn hart smelt op zo’n moment. Van deze klas moet je afscheid nemen terwijl een andere klas (of in ieder geval een leerling uit die klas) de avond daarvoor jouw ego een flinke deuk gaf.

Ik start mijn les met een hap stroopwafel in mijn mond, wel zo netjes om hem ook daaawerkelijk te eten dan en krijg meteen de vraag wat ik dan ga trakteren. Lekker dan, ik trakteer eigenlijk nooit, en zo verpesten ze de verrassing. Ik bluf een beetje maar merk als dat ik mezelf er niet echt uit klets en dat ze door hebben dat ze straks wat krijgen.

Als de verbazing is gezakt dat we “gewoon” les gaan doen vandaag gaan ze braaf aan het werk. Niet mega rustig, maar prima. Ondertussen haal ik een bak met lolly’s en deel in willekeurige volgorde (maar de leerlingen van de stroopwafel en tekening als eerst) lolly’s uit. Al snel heeft een leerling mijn plannetje door: “Ahhh, we krijgen allemaal een lolly zodat we dan minder makkelijk kunnen kletsen!”. Wat kan ik zeggen, ik sla graaag meerdere vliegen in één klap.

Nadat ze hard gewerkt hebben, ze huiswerk opkregen voor de volgende les (ook al is dat niet mijn les) wil ik de les toch even wat speelser afsluiten en doen we een digitale quiz. Ze kennen mijn regels en vullen netjes hun voornaam in met 1 emoji. Leerling L1. zegt er snel bij “ik heb er een taart ?bijgezet, dan krijgt u via deze weg toch nog een taart van mij!”.

Ze spelen het spelletje en vragen om nog een ronde, maar zonder dat we het allemaal door hadden was de les al bijna voorbij voordat we er erg in hadden en was het tijd om op te ruimen. Bij vertrek geef ik ze allemaal een hand en wens ik ze een fijn weekend.

Een groepje meiden loopt niet langs maar blijft dralen bij mijn bureau. “Mevrouw, we hebben nog wat voor u.”. Ik weet mijzelf ook niet zo goed een houding te geven en grap maar dat ik vaker weg moet gaan, en weer terugkomen, en weer weggaan. Ze haddden een doos met Merci-chocolade mooi ingepakt voor me. Leeerling N. zegt er nog bij: “Mag ik nu dan mijn knuffel, vorige keer mocht ik van de anderen nog geen afscheid nemen dus ik heb hem nog tegoed.”. Ik spreid mijn armen en geef haar een knuffel, ik hoor achter me “groepsknuffel” en heb al snel vier meiden om me heen hangen.

Als ook de meiden vertrokken zijn, gaat de laatste leerling ook weg uit lokaal, hij is altijd nog als laatste bezig met netjes zijn spullen in te pakken. Ook hem geef ik een hand. “Veel plezier op uw nieuwe school.”. Ik wil hem nog een keer uitleggen dat ik niet wegga van deze school, maar slik de woorden toch maar in. Het is goed zo.

Met zo’n gevoel kan ik het weekend wel in. Hoe in zo’n twaaalf uur tijd al je gevoelens weer kunnen veranderen. Mijn imagoschade weer een stukje herstelt. Ook dat is onderwijs. Op naar nieuwe avonturen maandag, een sluitende begroting maken, dat is wel andere koek dan een afscheidsstroopwafel!